«Οταν ήμουνα 10 χρονών, έμαθα κάτι σπουδαίο. Είχαμε μόλις αρχίσει να πηγαίνουμε σχολείο μετά τον πόλεμο και ήμουνα στην Δ’ Δημοτικού. Είχα εκλεγεί πρόεδρος της τάξης μου και μόλις είχε περάσει ο ένας χρόνος. Ηρθε πάλι η ώρα για εκλογές. Με πλησίασαν λοιπόν δυο οπαδοί μου και μου λένε με ύφος εμπιστευτικό: «Ερχονται εκλογές, πρέπει να ετοιμαστούμε!».

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήξερα ότι δεν ήθελα με κανένα τρόπο να είμαι ξανά υποψήφιος. Απλά δεν μου πήγαινε το προεδριλίκι. Προτιμούσα να φτιάχνω τις δικές μου ιδέες και να προωθώ τα δικά μου ενδιαφέροντα, και όχι να πείθω τους άλλους ότι οι ιδέες μου ή τα ενδιαφέροντά μου αξίζουν να υιοθετηθούν από άλλους.

Αυτό το επεισόδιο το θυμήθηκα πολλά χρόνια μετά όταν με κάλεσε ο κοσμήτορας της σχολής μου να αναλάβω τη διεύθυνση ενός σημαντικού τμήματος έρευνας. Θα επέβλεπα την πρόοδο τριών άλλων καθηγητών και θα φρόντιζα να έχουνε χρήματα για έρευνα και αυτοί και οι φοιτητές τους. Ηξερα αμέσως τι απόφαση θα πάρω. Ευχαρίστησα και αρνήθηκα αμέσως. Αντί να διοικώ τους άλλους, προτιμούσα να κάνω αυτό που μου πήγαινε στο δικό μου εργαστήριο. Σε μένα αυτές οι αναμνήσεις δεν έχουν να κάνουν με τη σχετική αξία της διοίκησης ή κάποιου άλλου επαγγέλματος. Απλά μου λένε κάτι πολύτιμο για τις εκλογές που κάνει κάποιος για τη ζωή του. Πολλές φορές οι πρώιμες αναμνήσεις, παρμένες σε στιγμές αθώας άγνοιας, δίνουν χρήσιμες πληροφορίες. Σου λένε με πολύ απλό τρόπο τι σου ταιριάζει και τι πρέπει να αποφεύγεις αργότερα στη ζωή. Ποτέ δεν μετάνιωσα γι’ αυτές τις αποφάσεις.

Αν πάλι ο αναγνώστης θέλει να ξέρει τι μ’ αρέσει να κάνω στη ζωή, η απάντηση είναι ότι έχω εκλέξει να ερευνώ μεθόδους που βοηθούν τους άλλους να ξεπερνούν τις σωματικές τους αναπηρίες. Ενας από τους δρόμους που πηγαίνει σε αυτήν την κατεύθυνση είναι η μηχανική του σώματος (biomedical engineering). Ο καθένας μας ελπίζω να μπορεί να ακολουθήσει αυτό που ο ίδιος ξέρει ότι του πηγαίνει.

Τελευταία Νέα