«Χτύπα ξύλο». «Μακριά από εμάς». «Ούτε να το σκέφτομαι». Ο τραυματισμός αναμφισβήτητα αποτελεί τον μεγαλύτερο φόβο για έναν δρομέα. Κι όσο κι αν το απευχόμαστε και προσπαθούμε να το αποφύγουμε –κακά τα ψέματα –κάπου, κάπως, κάποτε, δυστυχώς θα μας συμβεί. Και ακριβώς επειδή το τρέξιμο αποτελεί για πολλούς από εμάς βασικό και πολύτιμο κομμάτι της ζωής και της προσωπικότητάς μας, μια τέτοια περιπέτεια πιθανότατα να μας επηρεάσει πολύ όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχολογικά.
«Η ενασχόληση με τον αθλητισμό αποτελεί για πολλούς σημαντικότατο κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Είναι το πλαίσιο από όπου αντλoύν και ταυτόχρονα καταθέτουν τη σωματική και ψυχική τους ενέργεια. Σχεδιάζουν, επενδύουν, προσπαθούν, κοπιάζουν, θυσιάζουν και εν τέλει ικανοποιούνται. Γι’ αυτό και ένας τραυματισμός αντιμετωπίζεται συχνά με απογοήτευση, πόνο, στενοχώρια και ενίοτε ακολουθείται από ψυχική και πνευματική απόσυρση» επιβεβαιώνει ο αθλητικός ψυχολόγος Γιάννης Ζαρώτης, που συνεργάζεται με αθλητές, ομάδες και ομοσπονδίες για την παροχή υπηρεσιών ψυχολογικής υποστήριξης και προετοιμασίας (www.psychology.org.gr).
Ομως ήπιοι ή σοβαρότεροι τραυματισμοί συμβαίνουν και στους καλύτερους, είναι κάτι σαν «αναγκαίο κακό», αφού το τρέξιμο, όπως και κάθε άλλη συστηματική, έντονη άσκηση επιβαρύνει το σώμα. Κι εμείς απλά… δεν είμαστε μηχανές! Οταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε πιο εύκολα και ουσιαστικά προς το ζητούμενο: να επιστρέψουμε γεροί, δυνατοί και ορεξάτοι στα δρομικά τερέν.
Προηγουμένως όμως αξίζει να γνωρίζουμε τα ψυχολογικά στάδια στα οποία ενδεχομένως να βρεθούμε:
1Η άρνηση
2Ο θυμός
3Το παζάρεμα
4Η μελαγχολία
5Η αποδοχή
Ο Γιάννης Ζαρώτης τονίζει ότι «η πιο ωφέλιμη τοποθέτηση απέναντι στα δεδομένα ενός τραυματισμού είναι η πεποίθηση πως αποτελεί απλά ένα διάλειμμα ή μια ευκαιρία για ξεκούραση και επαναπροσδιορισμό της πορείας και των στόχων μας, γνωρίζοντας πως δεν μπορούμε να λύσουμε προβλήματα χρησιμοποιώντας τον ίδιο τρόπο σκέψης με αυτόν που τα δημιουργήσαμε». Οφείλουμε λοιπόν να «το πάρουμε αλλιώς», να σταματήσουμε να μιζεριάζουμε και να καταφέρουμε να ωφεληθούμε τελικά από τη δυσάρεστη εμπειρία. Τέτοιου είδους αναποδιές μας βοηθούν τελικά να αξιολογήσουμε τις προσπάθειές μας και να αναλογιστούμε πιθανές παραλείψεις ή λάθη. Επιπλέον, συμβάλλουν αποφασιστικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας. Μας εξασκούν σε έννοιες όπως η υπομονή, ο αυτοέλεγχος, η συνέπεια, η επιμονή, η αφοσίωση στον στόχο. Αξίες απαραίτητες τόσο για τη δρομική όσο και για την προσωπική μας εξέλιξη.
Πάντως, αν νιώθουμε πως παραμένουμε για μεγάλο διάστημα στο στάδιο της άρνησης, βιώνοντας την κατάσταση με έντονα συναισθήματα, συνιστάται να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό. Εκείνος θα μας εξηγήσει την πορεία της εξέλιξης του τραυματισμού, θα μας βοηθήσει να ξεμπλοκάρουμε, να πάρουμε τον έλεγχο της κατάστασης και να νιώσουμε πως πρόκειται για μια συνηθισμένη διαδικασία με αίσιο τέλος. Είναι από τις περιπτώσεις που «μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνεις και ξανά προς τον δρόμο τραβάς…».
- Bild: «Ο φόβος για τη μαφία κυριαρχεί στη Μύκονο» – Έδιναν αμοιβή 100.000 ευρώ για το κεφάλι του τοπογράφου
- Μεγάλη Βρετανία: Έρχεται ολική απαγόρευση κινητών στα σχολεία; – Τι προβλέπει το νομοσχέδιο βουλευτή
- Τέμπη: Ο διορατικός Θανάσης Παπακωνσταντίνου και το επταψήφιο νούμερο θεατών που είδαν τη συναυλία