Η έννοια της ευτυχίας είναι τόσο ρευστή όσο πηγαίο είναι το γέλιο που πολιτισμικά και ιστορικά διακατέχει το μεσογειακό μας γονιδίωμα. Αντίθετα στις «ευτυχισμένες» χώρες της έρευνας του ΟΗΕ κατοικούν σκυθρωποί, αυστηροί, στοχαστικοί πολίτες. Οι οποίοι ιστορικά και πολιτισμικά διακρίνονται για την έλλειψη χιούμορ και την απουσία γέλιου. Και εμείς οι της κάτω κλίμακας καταταγμένοι στους μάλλον δυστυχείς γνωρίζουμε από τις αριστοφανικές βωμολοχίες και τους διαλόγους του Λουκιανού την απελευθερωτική επίδραση του γέλιου. Στον «Γαργαντούα» του ο αναγεννησιακός γάλλος Ραμπελέ ανέδειξε το δύσμορφο, το παράδοξο και το υπερβολικό που λατρεύουν οι χωρατατζήδες λαϊκοί ανθρωποι του Μεσαίωνα. Στο αριστοτελικά απαγορευμένο γέλιο έχτισε και ο Εκο το μυστήριο των φόνων στο «Ονομα του Ρόδου» του. Στο μεταξύ τα χρόνια κυλάνε και οι άνθρωποι παραμένουν δέσμιοι της γεωγραφίας του δείκτη ευτυχίας, την οποία ορίζουν η ασφάλεια, η πρόνοια κ.λπ. Ομως το γέλιο που αναβλύζει από τα έσω της ύπαρξης είναι ο αληθινός καταλύτης της. Αν λοιπόν οι χαλεποί καιροί εξάλειψαν το χιούμορ μας, το παγερό χαμόγελο της σύγχρονης ευτυχίας δεν γίνεται να μας ικανοποιήσει.