Από μια άποψη έχει δίκιο ο Γιάννης Δραγασάκης, «δικά μας παιδιά» είναι. Οπωσδήποτε αυτά που μπούκαραν στο παλιό δημαρχείο του Υμηττού, όπου μιλούσε σε εκδήλωση ο ίδιος, για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους κρατουμένους για τρομοκρατία. Αλλά και τα άλλα. Και εκείνα που θα μπουκάρουν μια μέρα και θα ξεδιπλώσουν το πανό του Παναθηναϊκού ή ακόμη και εκείνα που θα φωνάξουν συνθήματα υπέρ της θανατικής ποινής. Στα «παιδιά» δεν πρέπει να κάνει κανείς εξαιρέσεις. Και είναι βέβαιο ότι ο ανεκτικός Δραγασάκης, αρκετά μεγάλος για να θυμηθεί ότι «κάποτε τα κάναμε κι εμείς αυτά» αλλά όχι τόσο για να υπερισχύσει της νοσταλγίας η επιθυμία για τάξη και ησυχία, δεν κάνει εξαιρέσεις.

Ή μήπως όχι; Μήπως δεν είναι ο καλοκάγαθος «θείος Γιάννης» αυτός που μιλάει, αλλά ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης; Μήπως η ανοχή του, η κατανόηση απέναντι στα παιδιά είναι α λα καρτ, ένα κλείσιμο του ματιού στη νεανική πελατεία του κόμματός του; Η απάντηση βρίσκεται στο tweet του. Και μας υποδεικνύει ότι η αγκαλιά του δεν είναι και τόσο ανοικτή. «Η εκδήλωση άργησε να ξεκινήσει κάπως», έγραψε, «γιατί ομάδα πολιτών πραγματοποίησε παράσταση διαμαρτυρίας, ανάρτησε πανό & πέταξε φυλλάδια. Η Αριστερά δεν έχει να «φοβηθεί» κάτι ή κάποιον. Εχει τις δικές της θέσεις & μπορεί να σταθεί σε κάθε «μάχη» θέσεων».

Εντάξει, η Αριστερά του Δραγασάκη δεν έχει να φοβάται –εντός ή εκτός εισαγωγικών. Αλλά οι υπόλοιποι μπορεί και να έχουν. Κι εδώ είναι το βασικό πρόβλημα. Γιατί μπορεί το καλόπιασμα των «παιδιών» να είναι ένας τρόπος να προστατεύσεις από τη βία τους τον εαυτό σου. Αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση τρόπος να υπερασπιστείς τη δημοκρατία.

Τελευταία Νέα