Γαστρονομική στάση στην Πάτμο

Η Πάτμος είναι ένα από τα νησιά που προσφέρουν πολύ καλό φαγητό. Σε εστιατόρια, σε ταβέρνες, στον δρόμο. Παντού. Αν όμως δεν είχα δοκιμάσει την κουζίνα τουApocalypsis Restaurant (Γροίκος, τηλ.2247-032.800)στο ξενοδοχείο Patmos Aktis, θα ήταν σαν να είχα πάει στο νησί και να μην είχα επισκεφτεί το Μοναστήρι.

Εκτός από τον πανέμορφο μοντέρνο χώρο του εστιατορίου, το άψογο σέρβις, τη θέα και τον ήχο του κύματος, τα πιάτα είναι πολύ πλούσια σε γεύση! Το μενού που έχει δημιουργήσει ο ταλαντούχος σεφ Χρήστος Ξεραξούδης διαθέτει επιλογές που μπορεί να ικανοποιήσουν κάθε γούστο ή ακόμα και ιδιοτροπία. Υπάρχουν, δηλαδή, πιάτα για κάποιον που θέλει να δοκιμάσει κάτι εξεζητημένο με ασιατικές πινελιές που δεν βρίσκεις πουθενά αλλού στο νησί, μέχρι ιδιαίτερα παραδοσιακά πιάτα. Ολα όμως σε «έκδοση» πραγματικά υψηλής γαστρονομίας και παράλληλα απλά στην κατανόηση ακόμη και από όσους δεν είναι φίλο» τουgourmet. Πραγματικά δύσκολος συνδυασμός.

Ο πήχης μπήκε πολύ υψηλά από την πρώτη μπουκιά, το καλωσόρισμα του σεφ. Ενα χτένι τηγανισμένο μέσα σε κρούστα από πάνκο (γιαπωνέζικο ψωμί) που συνοδευόταν από τραγανό φύλλο σίσο (γιαπωνέζικος βασιλικός). Το χτένι ήταν ζουμερό, η κρούστα του τραγανή, οι γεύσεις σαν καθαρό ιώδιο από τη θάλασσα. Αν ήταν πιάτο του μενού, θα είχα παραγγείλει και δεύτερο και τρίτο.

Η κορυφαία πράσινη σαλάτα μεσκλάν δροσιζόταν από το πολύ φίνο ντρέσινγκ από ρόδι και πορτοκάλι, με πολύ σωστή ένταση στην οξύτητα και τη γλύκα, και συνοδευόταν από κατσικίσιο τυρί μπρουλέ. Από τα πρώτα πιάτα δοκίμασα γαρίδα σαγανάκι. Η σάλτσα ντομάτας είχε γίνει από ντοματίνια κομφί, μπισκ αστακού (ζωμός από τα κελύφη του) και λάδι δυόσμου. Η φέτα ήταν ένα πελώριο τραγανό κράκερ στηριγμένο πάνω στην όρθια γαρίδα. Μια άψογη επανεφεύρεση ενός ελληνικού κλασικού πιάτου σε hi-end έκδοση!

Περνώντας στα κυρίως πιάτα, με εντυπωσίασε το αρνάκι με τραχανά. Ενα μαμαδίστικο πιάτο, το οποίο όμως γευστικά βρίσκεται πολύ πιο πάνω από τα ανώτερα όρια ακόμη και της καλύτερης σπιτικής κουζίνας. Στο πιάτο ήταν «στρωμένη» μια πελώρια μερίδα από καλοψημένο ξινό τραχανά με μυζήθρα και ντοματίνια και από πάνω είχε τοποθετηθεί το σιγοβρασμένο αρνάκι με πλούσια τραγανή κρούστα βοτάνων. Αλμυρές και γλυκές γεύσεις συνδυάζονταν με απόλυτη αρμονία στον τραχανά και στην ίδια πιρουνιά με το τρυφερό αρνάκι, δημιουργούσαν μια πολύ ιδιαίτερη και γευστική μπουκιά.

Ακολούθησαν δύο πιάτα που με έκαναν πραγματικά ευτυχισμένο! Το πρώτο ήταν η μαριναρισμένη πανσέτα. Πουθενά και ποτέ δεν την έχω δοκιμάσει τόσο νόστιμα μαγειρεμένη και τόσο άψογα ψημένη. Ζουμερό εσωτερικά, τραγανό εξωτερικά και το λίπος του ήταν σαν να μην υπήρχε. Πρόσφερε στο πιάτο μόνο την απόλυτη γεύση του, καθώς τη λιπαρότητα έκοβε με μαγικό τρόπο το συνοδευτικό που ήταν ο βελούδινος πουρές σελινόριζας χρωματισμένος από ζωμό παντζαριού, σε συνδυασμό με ραβιόλια ρέβας και σάλτσα από πράσινο μήλο. Αλμυρό, γλυκό και ξινό σε απόλυτα ζυγισμένες μικροποσότητες.

Και αφού ξέπλυνα το στόμα με σορμπέ λεμόνι με στρεζέλ λεμόνι συνέχισα με το επόμενο πιάτο που αξίζει πολλά μπράβο! Ο μαύρος μπακαλιάρος του σεφ Χρήστου Ξεραξούδη ήταν η επιτομή της fusion ασιατικής κουζίνας! Το γλυκό μαρινάρισμα με μίσο και το τέλειο ψήσιμο σερβίρισαν στο πιάτο τη γευστική απλότητα μέσα από την πολυπλοκότητα της άρτιας μαγειρικής τέχνης.

Το γλυκά του εστιατορίου βρίσκονταν στο ίδιο υψηλό επίπεδο με όλα τα υπόλοιπα πιάτα. Κόλλησα με τον baba au rhum, έναν συναρπαστικό ελαφρύ μπαμπά που θύμιζε ντόνατ, με κρέμα βανίλια Μαδαγασκάρης, παγωτό μασκαρπόνε και παλαιωμένο ρούμι. Ενα γλυκό που γενικά δεν περιλαμβάνεται στις γεύσεις μου, αλλά το συγκεκριμένο ήταν τόσο καλό που δεν έμεινε ούτε κουταλιά!