Περνώντας στα κυρίως πιάτα, με εντυπωσίασε το αρνάκι με τραχανά. Ενα μαμαδίστικο πιάτο, το οποίο όμως γευστικά βρίσκεται πολύ πιο πάνω από τα ανώτερα όρια ακόμη και της καλύτερης σπιτικής κουζίνας. Στο πιάτο ήταν «στρωμένη» μια πελώρια μερίδα από καλοψημένο ξινό τραχανά με μυζήθρα και ντοματίνια και από πάνω είχε τοποθετηθεί το σιγοβρασμένο αρνάκι με πλούσια τραγανή κρούστα βοτάνων. Αλμυρές και γλυκές γεύσεις συνδυάζονταν με απόλυτη αρμονία στον τραχανά και στην ίδια πιρουνιά με το τρυφερό αρνάκι, δημιουργούσαν μια πολύ ιδιαίτερη και γευστική μπουκιά.
Ακολούθησαν δύο πιάτα που με έκαναν πραγματικά ευτυχισμένο! Το πρώτο ήταν η μαριναρισμένη πανσέτα. Πουθενά και ποτέ δεν την έχω δοκιμάσει τόσο νόστιμα μαγειρεμένη και τόσο άψογα ψημένη. Ζουμερό εσωτερικά, τραγανό εξωτερικά και το λίπος του ήταν σαν να μην υπήρχε. Πρόσφερε στο πιάτο μόνο την απόλυτη γεύση του, καθώς τη λιπαρότητα έκοβε με μαγικό τρόπο το συνοδευτικό που ήταν ο βελούδινος πουρές σελινόριζας χρωματισμένος από ζωμό παντζαριού, σε συνδυασμό με ραβιόλια ρέβας και σάλτσα από πράσινο μήλο. Αλμυρό, γλυκό και ξινό σε απόλυτα ζυγισμένες μικροποσότητες.
Και αφού ξέπλυνα το στόμα με σορμπέ λεμόνι με στρεζέλ λεμόνι συνέχισα με το επόμενο πιάτο που αξίζει πολλά μπράβο! Ο μαύρος μπακαλιάρος του σεφ Χρήστου Ξεραξούδη ήταν η επιτομή της fusion ασιατικής κουζίνας! Το γλυκό μαρινάρισμα με μίσο και το τέλειο ψήσιμο σερβίρισαν στο πιάτο τη γευστική απλότητα μέσα από την πολυπλοκότητα της άρτιας μαγειρικής τέχνης.
Το γλυκά του εστιατορίου βρίσκονταν στο ίδιο υψηλό επίπεδο με όλα τα υπόλοιπα πιάτα. Κόλλησα με τον baba au rhum, έναν συναρπαστικό ελαφρύ μπαμπά που θύμιζε ντόνατ, με κρέμα βανίλια Μαδαγασκάρης, παγωτό μασκαρπόνε και παλαιωμένο ρούμι. Ενα γλυκό που γενικά δεν περιλαμβάνεται στις γεύσεις μου, αλλά το συγκεκριμένο ήταν τόσο καλό που δεν έμεινε ούτε κουταλιά!