Καύσωνας

Αν όλα είναι πολιτικά, όπως θέλει η κλασική ρήση, κι ο σημερινός καύσωνας έχει την πολιτική του διάσταση. Ενας άλλος καύσωνας εξάλλου, το 1987, ήταν που είχε ανάψει μια μεγάλη πολιτική κόντρα. Ο αντιπολιτευόμενος Τύπος είχε απασφαλίσει κατά του αειμνήστου υπουργού Υγείας Γεωργίου-Αλεξάνδρου Μαγκάκη, ενώ οι Αθηναίοι μαζικά άρχιζαν να σκέφτονται σοβαρά να αγοράσουν air condition, μια τάση που εκδημοκρατίστηκε με τα χρόνια. Αλλά και οι ίδιες οι συνθήκες ζωής στο Λεκανοπέδιο πυροδότησαν έναν διάλογο πολεοδόμων και επιστημόνων εν γένει για το χωροταξικό, το πώς γενικά ήταν σχεδιασμένη η Αθήνα. Και αν ήταν μια ανθρώπινη μητρόπολη.

Ο σημερινός καύσωνας βέβαια δεν θα έχει σχέση με εκείνον του ’87, που παρεμπιπτόντως είχε και 1.300 νεκρούς. Η ζωή έχει προχωρήσει. Παρά τους ασήκωτους λογαριασμούς της ΔΕΗ, το κάθε σπίτι ή μάλλον η πλειονότητα αντέχει έναν κλιματισμό ή έστω έναν ανεμιστήρα. Η Αθήνα έχει επεκταθεί προς τα άλλοτε χωριά της. Οι περισσότεροι Αθηναίοι έχουν εξοχικά. Παρά την γενικευμένη φτωχοποίηση, δεν παραιτούνται από τις μικρές αποδράσεις, όπως τα ταξιδιωτικά εγχειρίδια επιβάλλουν.

Μένουν και υποφέρουν οι πιο φτωχοί, οι γέροντες, όσοι αναζητούν μια λύση σε κλιματιζόμενες αίθουσες δήμων, οι μετανάστες των hotspots ή των μικρών πυρωμένων υπόγειων διαμερισμάτων στο κέντρο.

Κι όμως. Αυτό που συχνά αντιμετωπίζουμε ως ένα παροδικό φυσικό φαινόμενο θα μπορούσε να μας βάλει σε έναν ευρύτερο αναστοχασμό για την ποιότητα της ζωής μας. Να κάτι βαθιά πολιτικό, χωρίς να είναι της τρέχουσας επικαιρότητας. Μας αρέσει αυτό που ζούμε; Το προτιμάμε από αχαρτογράφητες περιπέτειες ή είμαστε έτοιμοι για μια μεταβολή; Δύσκολες σκέψεις για θερμοκρασίες των 43^ο C. Ισως όμως και αναγκαίες.

Πώς έχουμε σχεδιάσει την πόλη μας; Πώς λειτουργούν τα μέσα μεταφοράς μας; Τι πρόνοια υπάρχει για τους αδύναμους ή τους μοναχικούς συνταξιούχους που αναζητούν λίγη δροσιά στα μπαλκόνια των συνοικιών; Το νερό αρκεί ή μας περιμένει ξηρασία όπως προέβλεψε ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός;

Ο καύσωνας, ταξικός κι αυτός, είναι απλώς η αφορμή για να σκεφτούμε πως το συλλογικό κεκτημένο δεν είναι αυτονόητο για όλους. Πως υπάρχουν ευπαθείς ομάδες. Συχνά το μεγάλο κάδρο της πολιτικής απασχολεί με τα μακροοικονομικά, την έξοδο στις αγορές, τη διαμάχη για το μοντέλο της χώρας –που συχνά είναι διαμάχη για τεχνικές επιβίωσης του πολιτικού προσωπικού. Kι όμως. Η ζωή και η καθημερινότητα είναι ο καλύτερος καθρέφτης τού πώς βλέπουν οι κυβερνώντες και τα κόμματα τα πράγματα. Ενας καύσωνας αρκεί για να θυμηθούμε τι θέλουμε.