Αναζήτηση
Δεν κατάφεραν να σκίσουν τα Μνημόνια. Εσκισαν όμως τα πρωτόκολλα. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ απέδειξαν για μία ακόμη φορά ότι δεν συμβιβάζονται με τα κλισέ της εθιμοτυπίας. Οτι τους έχει απομείνει τουλάχιστον ο «ριζοσπαστισμός» του ανοιχτού γιακά και του αναρχικού ενικού απέναντι σε όλες τις εξουσίες. Πρώην αντιμνημονιακοί. Νυν αντιπρωτοκολλικοί.
Ευτυχώς που κάποιοι ανάποδοι συμβολισμοί διαλανθάνουν την παγκόσμια δημοσιότητα. Ευτυχώς που οι αδαείς με τα ελληνικά πράγματα δεν μπορούν να αξιολογήσουν τι σημαίνει να σε υποδέχεται στη χώρα ο Πάνος Καμμένος. Τι σημαίνει ο Πρωθυπουργός να επαινεί τον αμερικανό πρόεδρο για το έργο του κατά των διακρίσεων, ενώ, ας πούμε, την ίδια στιγμή ο κυβερνητικός του εταίρος καταψήφιζε για δεύτερη φορά το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια.
Θα πει κανείς, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Είναι ανησυχίες σκηνικές. Οντως. Σημασία έχει τι ειπώθηκε –και ο Ομπάμα, τουλάχιστον, είπε τα σωστά πράγματα για το χρέος. Αλλωστε το προσκήνιο της επίσκεψης δεν το μονοπώλησαν μόνο οι συριζαίοι. Εκπροσωπήθηκε και ο αστικός πολιτικός κόσμος της χώρας –όπως τον εκπροσώπησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ο Παυλόπουλος ακολούθησε τον κανόνα που θέλει τους έλληνες πολιτικούς να «ξεσπούν» σε ανάλογες περιστάσεις σαν να ήταν έλληνες ψηφοφόροι. Σαν τους αγανακτισμένους που βρίσκουν μια φορά στα τέσσερα χρόνια την ευκαιρία να πουν όλα τα συσσωρευμένα τους παράπονα στον πολιτευτή που εμφανίστηκε στο καφενείο της πλατείας. Ετσι και ο Πρόεδρος. Τα είπε όλα.
Κυπριακό, τσεκ. Ελληνοτουρκικά, τσεκ. Προσφυγικό, τσεκ. Λιτότης, τσεκ. Μακεδονικό, καρατσέκ. Και τα είπε σύμφωνα με το τυπικό. «Τιμωρώντας» τους διερμηνείς με ντόπιους, κυρίως, ορισμούς, όπως ο «αλυτρωτισμός» (της ΠΓΔΜ) και η «αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια» (η δική μας).
Επιβεβαίωσε έτσι ότι αυτοί οι πανηγυρικοί απευθύνονται μάλλον στο εσωτερικό ακροατήριο, παρά στον υψηλό επισκέπτη. Εξού και διαθέτουν πάντα ισχυρή δόση εθνικής αυταρέσκειας –για την αρχαία μας κληρονομιά –και αυτολύπησης –για τις αιματηρές μας θυσίες.
Δηλαδή, τι άλλο περίμενε κανείς; Ακόμη κι εκείνη η αναφορά του καθηγητή Παυλόπουλου στην έμπνευση που αντλούμε από τα θεσμικά αντίβαρα του αμερικανικού Συντάγματος έγινε χωρίς επίγνωση του ειρωνικού της αντικτύπου στα συμφραζόμενα της συριζαϊκής διακυβέρνησης.
Θα ήταν μίζερο αν περιόριζε κανείς την παρουσία του Ομπάμα στην τελετουργία που του επέβαλε η εγχώρια κοινοτοπία. Οι εκκλήσεις του για το χρέος έχουν τη σημασία που είχαν πάντα: σημασία συμμαχικής γνωμοδότησης χωρίς δεσμευτικό αποτέλεσμα. Αλλος πλήρωνε. Αλλος πληρώνει.
Λένε ότι η εκλογική ήττα της Κλίντον (και εμμέσως του Ομπάμα) απομείωσε τη σημασία της επίσκεψής του. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. Η σημερινή ομιλία του αποκτά μετά τη νίκη του Τραμπ βάρος ιστορικού οροσήμου. Ο,τι υπέμεινε χθες ήταν κάτι σαν διόδια. Σαν τέλη χρήσης του αρχαίου σκηνικού για να γράψει τον επίλογο της εποχής του.
Εποχή Ομπάμα τέλος. Καλώς ήρθατε στην εποχή των άκρων.
