Εάν θέλουμε να δούμε (και να πούμε) τα πράγματα με τ’ όνομά τους: τα χειρότερα έπονται! Ιδιαίτερα εάν αυτά μας βρουν σε κατάσταση χείρονος περισπασμού. Γιατί ούτε τυχαία θυμήθηκε (και αναθεμάτισε) τη Συνθήκη της Λωζάννης ο Ερντογάν. Ούτε η ευθεία πλέον διεκδίκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε συγκεκριμένες νησιωτικές συστάδες του Αιγαίου υπήρξε απλώς ανώδυνη πομφόλυγα για εσωτερική κατανάλωση και αποπροσανατολισμό. Κυρίως για διεμβολισμό των κεμαλικών καταβολών. Των οποίων οι κληρονομικές παραφυάδες αντιδρούν μεν, όχι όμως αποπυροδοτώντας τις βολές Ερντογάν, αλλ’ αντιθέτως προσυπογράφουν βασικές παραμέτρους των! Στην ίδια δηλαδή γραμμή, αλλά σε διαφορετική βάση.

Οι αναφορές αυτές λοιπόν οριοθετούν δεδομένη αντίληψη, που διέπει τις μακρόπνοες στοχοθεσίες των εθνικιστικών τουρκικών συνδρόμων. Που ωριμάζοντας τροχιοδρομούν το επεκτατικό δόγμα του «ερντογανικού φονταμενταλισμού». Θα το δούμε ν’ αναδύεται και να μετεξελίσσεται σε συγκεκριμένη στρατηγική. Από την οποία και με μαθηματική βεβαιότητα θ’ αναπαραχθούν οξύτατες κρίσεις σε όλο το φάσμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Εκείνο που εκ παραλλήλου όμως προέχει για την Αθήνα, είναι η στάση και η αντίδραση άλλων (και προδήλως ενδιαφερόμενων) κέντρων. Και κυρίως: η εκκωφαντική σιωπή του διεθνούς παράγοντα και των περισσοτέρων εταίρων ή κι «εν όπλοις» συμμάχων. Που (ως συνήθως) επιλέγουν τη βολική «πιλατική ουδετερότητα». Η οποία όμως, σε τελική ανάλυση, ευνοεί δυνάμει τη θρασυνόμενη αυθαιρεσία. Που όταν συμπίπτει με ισχύ, αποβαίνει ακόμη πιο επικίνδυνη.

Ως προς αυτήν την παράμετρο, ενέχει ιδιαίτερη σημασία η χωρίς αναστολές εκδήλωση αμερικανικής αποστασιοποιήσεως και της βεβιασμένης γερμανικής τοποθετήσεως. Που αντί συστάσεων σεβασμού της διεθνούς νομιμότητος (αλλά και υπερασπίσεως των ορίων της ευρωπαϊκής επικράτειας για τη δεύτερη) επέλεξαν το «βρείτε τα μόνοι σας»! Του οποίου η εκ των υστέρων αβλαβής αναδίπλωση απλώς το επανανέδειξε. Και κατέδειξε (χωρίς έστω ψήγματα αιδούς) τα στυγνά στρατηγικά συμφέροντα. Παρενθετικά: εάν εκλάβουμε το παράδειγμα των Ιμίων ως δείκτη του «μέλλει γενέσθαι», τότε στην καλύτερη περίπτωση θα βρεθούμε μπροστά σε πρακτικές ίσων αποστάσεων. Με προέχουσα μέριμνα των παρεμβολών την αποφυγή θερμών υποτροπών μεταξύ συμμάχων. Οχι όμως της αποτροπής παρανόμου αμφισβητήσεως της εθνικής κυριαρχίας κι ενδεχομένως βίαιου γεωπολιτικού ακρωτηριασμού εις βάρος συμμάχου.

Οι δείκτες αυτής της εκ πείρας δεδομένης ανοχής ενθάρρυναν τον (μεταπραξικοπηματικώς) επικυρίαρχο Ερντογάν. Τα οθωμανικά πλέγματα του οποίου επελαύνουν πλέον ασύδοτα. Οπόταν ακριβώς και οι αναφορές με τις οποίες αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάννης αποβαίνουν εύγλωττος δείκτης της ακραίας «προς δυσμάς» επεκτατικής στοχοθεσίας του. Και διατυπώνονται με τρόπο επιθετικό:

1. Την ώρα που οι τουρκικές ίλες εισδύουν ολοένα και βαθύτερα στα συριακά εδάφη, δημιουργώντας θυλάκους τετελεσμένων. Και όταν χερσαίες δυνάμεις παρεισδύουν κι εδραιώνουν θέσεις στην ιρακινή επικράτεια.

2. Τη στιγμή που επιταχύνονται προσαρτησιακές μεθοδεύσεις στην Κύπρο. Οπου οι εξελίξεις θ’ αποβούν κρίσιμος εκβιαστικός μοχλός, όσον αφορά τις στρατηγικές στο Αιγαίο. Και τούμπαλιν.

Οσοι δεν αντιλαμβάνονται το τουρκικό στρατηγικό παιχνίδι θα αιφνιδιασθούν από τη μετεξέλιξη όσων σήμερα επιπολαίως υποτιμούν ή αντιπαρέρχονται. Οπόταν και (δυστυχώς) «έσεται η δευτέρα πλάνη χείρων της πρώτης». Εάν δηλαδή δεν αποσοβηθεί. Και υπό τις συνθήκες των ενδοελληνικών χρεοκοπικών αδυναμιών και διχαστικών περισπασμών, οι ελπίδες δεν είναι ιδιαιτέρως μεγάλες. Οπόταν και το κόστος προεξοφλείται.

Εκτός εάν…

Τελευταία Νέα