Στη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας όλων των κομμάτων υπάρχει πάντα ένα σημείο καμπής. Είναι αυτό που αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το κυβερνών κόμμα, συνήθως ύστερα από κάποιο γεγονός ή κάποια πολιτική επιλογή. Για παράδειγμα, για τον κ. Καραμανλή ήταν η ΔΕΘ του 2008 και η αντίδρασή του στην υπόθεση του Βατοπεδίου, για τον κ. Παπανδρέου ήταν τα πισωγυρίσματα με το δημοψήφισμα, για τον κ. Σαμαρά ήταν ο ΕΝΦΙΑ. Φαίνεται, με βάση και τις αναλύσεις των ποιοτικών στοιχείων, ότι βρισκόμαστε στη φάση του u turn για τον κ. Τσίπρα. Εν προκειμένω, δεν είναι κάποιο στιγμιαίο λάθος αλλά το σύνολο των κυβερνητικών επιλογών. Η εμπειρία λέει ότι στο τέλος του Οκτωβρίου η διαφορά με τη ΝΔ μπορεί να φτάσει στα ύψη. Οχι γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση καταγράφει κάποια ιδιαίτερη δυναμική, αλλά επειδή θα έχουν συσσωρευτεί η δεύτερη δόση στην Εφορία, η πληρωμή του ΕΝΦΙΑ, οι δραστικές μειώσεις στις συντάξεις αλλά και το κόστος που έχουν οι περισσότερες οικογένειες από την έναρξη της σχολικής περιόδου.

Ολα αυτά αθροιστικά αναμένεται να δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα, το οποίο κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια πότε θα εκραγεί. Δημιουργείται, δηλαδή, μια πορεία που δεν είναι αναστρέψιμη για τον ΣΥΡΙΖΑ και τούτο παρά τις προσπάθειες που κάνει η κυβέρνηση για να αλλάξει την ατζέντα. Ενδεχομένως… last year να μπορούσε. Ομως, τώρα, δεν υπάρχουν πολλοί υποψήφιοι για να φάνε το παραμύθι της διαπλοκής και της διαφθοράς που (πάει να) ξανασερβίρει ο κ. Τσίπρας. Οχι γιατί δεν έχουν σκελετούς στα ταμεία τους η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ή στελέχη που να έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα, αλλά γιατί οι πολίτες δεν έχουν δει καμία θεσμική πρωτοβουλία από την κυβέρνηση για την αντιμετώπιση των φαινομένων αυτών. Αντιθέτως, βλέπουν ότι αυτό που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να προσπαθεί να δημιουργήσει τη δική του διαπλοκή, να χρησιμοποιήσει, όπως και οι προηγούμενοι, τις «φιλικές» τράπεζες, να βολέψει τα δικά του παιδιά, να αλλάξει προς όφελός του τις ισορροπίες στη Δικαιοσύνη, να φτιάξει δικά του ΜΜΕ κ.ο.κ.

Βεβαίως, το πρόβλημα δεν είναι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά συνολικότερα στο πολιτικό σκηνικό. Η ΝΔ, παρά τις ουσιαστικές προσπάθειες που κάνει ο νέος αρχηγός της, έχει φθαρμένη εικόνα, λόγο ξύλινο και ένα πολιτικό προσωπικό που, πλην κάποιων εξαιρέσεων, παραπέμπει στο χθες. Προβληματική είναι η κατάσταση και στον προοδευτικό χώρο μετά και την αδυναμία συνεννόησης της Δημοκρατικής Συμπαράταξης με Το Ποτάμι, παρά το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ κρατάει τις δυνάμεις του, αλλά και ότι ο κ. Θεοδωράκης είναι από τους (λίγους) πολιτικούς που προτείνει λύσεις, πάει κόντρα στο ρεύμα και συγκρούεται με κατεστημένες νοοτροπίες.

Η εμπειρία και η λογική λένε ότι πολύ σύντομα η ΝΔ και οι δυνάμει σύμμαχοί της θα κληθούν να αναλάβουν τις τύχες της χώρας. Αν δεν είναι όμως καλά προετοιμασμένοι, με πρόσωπα που θα γνωρίζουν τη δουλειά, με βαθιά γνώση της πραγματικότητας που θα έχει διαμορφωθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και, πολύ περισσότερο, με ένα συνεκτικό σχέδιο, τότε σύντομα και αυτοί θα έχουν την τύχη όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων.