Αναζήτηση
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι του χρειαζόταν άλλο ύφος. Του χρειαζόταν ίσως να υποδύεται τον ψυχρό γραφειοκράτη. Τον αποστασιοποιημένο διαιτητή. Γιατί το εγχείρημα που ανέλαβε να φέρει εις πέρας ο Λευτέρης Κρέτσος ήταν εξαρχής φορτισμένο με τόνους πολιτικής καχυποψίας. Μια μάσκα νηφαλιότητας ίσως εξυπηρετούσε περισσότερο το κήρυγμα περί νομιμότητας.
Ο Κρέτσος όμως δεν φοβήθηκε την οξύτητα. Στις εμφανίσεις του στα ΜΜΕ –κυρίως τα κρατικά και τα κομματικά –ο γενικός γραμματέας Ενημέρωσης συντονίστηκε με τον εμπρηστικό τόνο της κυβέρνησής του και δεν απέφυγε να πολιτικολογεί γενικώς, ακόμη και για τα κατορθώματα στη διαπραγμάτευση του 2015.
Η αποστολή του και αυτός που τον επέλεξε γι’ αυτήν δεν άφηναν βέβαια και πολλά περιθώρια αμφιβολίας για τα πολιτικά χαρακτηριστικά του. Δεν χρειαζόταν να έχει συνείδηση. Η συνείδησή του θα ονομαζόταν Νίκος Παππάς.
Ο γραμματέας του Παππά κατέστρωσε ένα τελετουργικό το οποίο αντανακλά το σχέδιο πίσω από το σχέδιο της κυβέρνησης για την τηλεόραση. Ολη η σκηνοθεσία –το χαρτοπαικτικό θρίλερ, ο εγκλεισμός των συμμετεχόντων σε οργουελικούς κλωβούς –δείχνει ότι για την κυβέρνηση η δημοπρασία δεν είναι δημοπρασία. Είναι παίγνιο κυριαρχίας. Ενα σόου προορισμένο να ικανοποιήσει τις ορμές της μιντιοφαγίας και την εξουσιαστική φαντασίωση εκείνων που στον κανιβαλισμό των media οφείλουν σε μεγάλο βαθμό την πολιτική τους επιτυχία.
Ο διαγωνισμός δεν γίνεται για τον διαγωνισμό. Ούτως ή άλλως το πιθανότερο είναι ότι το αποτέλεσμά του δεν θα οδηγήσει στο ελεγχόμενο ολιγοπώλιο που έχει σχεδιάσει η κυβέρνηση. Οχι μόνο επειδή μπορεί να καταπέσει στα δικαστήρια. Αλλά επειδή, ανεξαρτήτως δικαστηρίων, μπορεί να τον μπλοκάρει η Κομισιόν, που δεν έχει μόνο δικαιοπολιτικές ευαισθησίες, περί πλουραλισμού και ελευθερίας της έκφρασης. Εχει στη διάθεσή της και ένα κανονιστικό οπλοστάσιο ικανό να εμποδίσει τουλάχιστον την απόπειρα νόθευσης της αγοράς των συχνοτήτων.
Αν έχει κάποιο αποτέλεσμα η επιχείρηση «αντιδιαπλοκή» θα είναι να προκαλέσει θανάσιμη διαταραχή σε κάποιες από τις επιχειρήσεις του κλάδου. Και βραχυπρόθεσμα να παραγάγει τον πολιτικό θόρυβο που η κυβέρνηση έχει ανάγκη ως αντιπερισπασμό από τις επιδόσεις στην οικονομία.
Πέραν της δολιοφθοράς, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς το σχέδιο θα τελεσφορήσει, αλλάζοντας μόνιμα το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο. Η εγγενής του αδυναμία είναι ότι έχει καταστρωθεί για μια άλλη εποχή. Για την προ Διαδικτύου εποχή που όντως η μιντιακή σφαίρα επιδεχόταν ακόμη έλεγχο.
Ο,τι κι αν πιστεύει κανείς για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην τηλεόραση, όπως κι αν ορίζει το πρόβλημα, έχει μάλλον πειστεί ότι το αρχαϊκό κόλπο που τώρα εκτυλίσσεται δεν είναι η λύση.
