Πρεστίζ

Μπαίνοντας στη δεύτερη εβδομάδα, το Ευρωπαϊκό δείχνει να χάνει το παιχνίδι. Τα γκολ μπαίνουν με αίτηση που περνάει από όλη τη γαλλική γραφειοκρατία. Η ποδοσφαιρική ποιότητα ακολουθεί το εκτός γηπέδων κλίμα: μουντίλα, γκρίνια, αναβολή για ένα άγνωστο αλλά διόλου αισιόδοξο αύριο.

Περιμέναμε κάποια στιγμή ένα μεγάλο παιχνίδι, άρχισε η ομοβροντία των 0-0. Οι ομάδες που ξεχώρισαν στα πρώτα παιχνίδια τους γύρισαν στις παλιές κακιές συνήθειες στα δεύτερα. Ακόμα και κάποια μεγάλα σκορ, από Βέλγιο και Ισπανία, κάθε άλλο παρά συνοδεύτηκαν από πραγματικά πειστικές εμφανίσεις –απλώς οι αντίπαλοι αποδείχτηκαν δεύτερης κατηγορίας. Τουλάχιστον δέκα ομάδες (με χειρότερη την Τουρκία) σαν να είχαν μόνο σκοπό ύπαρξης να αποδείξουν πόσο κακή ιδέα ήταν μια τόσο πληθωρική οργάνωση. Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία, Πορτογαλία σέρνονται όσο κι αν προχωρούν. Ο νέος ευρωπαϊκός τρόπος φαίνεται να είναι πολλή και άσκοπη πασούλα στο κέντρο, έλλειψη έμπνευσης και ιδεών –μήπως και διάθεσης; Με το ντουφέκι θυμόμαστε κάποιες στιγμές πετάγματος: μια μοναχική κούρσα του Αζάρ πάνω στη γραμμή, ο Χάμσικ να κεραυνοβολεί από το κόρνερ, ο Κόντε να τραυματίζεται από την ευτυχία. Κι από τους μεγάλους παίκτες, μόνο ο Ινιέστα δεν μένει στα χαρτιά.

Η σύγκριση με το λατινοαμερικανικό τουρνουά που διεξάγεται τις ίδιες ακριβώς ημέρες είναι καταλυτική. Και δεν το αποδεικνύουν μόνο τα εφτά γκολ μιας σχεδόν αποκλεισμένης από τον πρώτο γύρο Χιλής ή τα κατορθώματα του Κλιντ Ντέμπσεϊ ή η μετενσάρκωση του Μέσι σε ρόλο μουσάτου μάγου. Αλλά κυρίως μια ελευθερία στο παιχνίδι και στις ψυχές, μια μεγαλύτερη τρέλα, ένα άνοιγμα προς τα μπροστά –που τόσο λείπουν από μια γερασμένη, και στην μπάλα, ήπειρο. Μηδένα προ του τέλους, βέβαια, αλλά κανείς δεν μπορεί να σβήσει τη μυρωδιά του τέλους εποχής.

Οπως και στα άλλα, σοβαρότερα πεδία στα οποία δοκιμάζεται αυτόν τον καιρό, δεν είναι η επιβίωση της Ευρώπης που διακυβεύεται, αλλά το γόητρό της. Ομως κανονικά αυτά τα δύο θα έπρεπε να ταυτίζονταν.