Το Athens Pride ούτε με συγκινεί ούτε με ενοχλεί. Το βρίσκω απλώς ανούσιο και σαχλό, κάπως σαν την «Ημέρα της μαγείας των φυτών» ή την «Ημέρα καθαρής τουαλέτας» (νομίζω πως υπάρχει και κάτι τέτοιο). Ανεξάρτητα από αυτό, δεν θα διανοούμουν ποτέ να αμφισβητήσω το δικαίωμα των ομοφυλοφίλων, των λεσβιών και των διεμφυλικών ατόμων να ζουν ελεύθερα σύμφωνα με τη φύση ή τέλος πάντων την κλίση τους, χωρίς να αντιμετωπίζονται ως ανώμαλοι και άρρωστοι.

Αλλά το κεντρικό θέμα, στην ουσία σύνθημα, του φετινού Athens Pride, εκείνο το «Γυναίκα δεν γεννιέσαι Γίνεσαι/Ανδρας δεν γεννιέσαι Γίνεσαι», πάει το πράγμα πολύ πιο μακριά. Δεν διεκδικεί απλώς την ισοτιμία αυτών των σεξουαλικών μειονοτήτων με τον υπόλοιπο πληθυσμό (σε αυτό είμαι μαζί τους, όπως είπα) αλλά την εξομοίωσή του με αυτές, για να μη πω την αφομοίωσή του. Η λογική του συνθήματος, τυπικά μεταμοντέρνα, είναι ότι η γυναίκα και ο άνδρας είναι κοινωνικές κατασκευές, ότι οι φυσικές διαφορές τους (ανατομικές, ορμονικές, αντιληπτικές κ.λπ.) δεν έχουν καμία σημασία και ότι σε μια κοινωνία που δεν θα επέβαλλε σεξουαλικούς ρόλους όλοι οι άνθρωποι θα διάλεγαν αυτοβούλως μια σεξουαλική ταυτότητα ανάμεσα σε πολλές και θα μπορούσαν μάλιστα να την αλλάζουν από καιρό σε καιρό, ανάλογα με τη διάθεσή τους.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ανώτερο στάδιο της δικτατορίας της πολιτικής ορθότητας: τη δικτατορία της απόλυτης ομοιομορφίας, που προπαγανδίζεται ως «δικαίωμα επιλογής». Οι γκέι, οι λεσβίες και οι τρανς «επέλεξαν» να είναι αυτό που είναι και οι ακτιβιστές τους οικτίρουν εμάς τους άλλους επειδή παραμένουμε παραπλανημένοι και φυλακισμένοι στους ρόλους που μας όρισε μια αυταρχική εκπαίδευση. Θα ήθελαν έναν κόσμο χωρίς φύλα, επομένως και χωρίς τις εντάσεις που προκύπτουν από τη διαφορετικότητα των φύλων, έναν κόσμο όπου η εμμονή στην ιδέα ενός φυσικού σεξουαλικού διπολισμού θα σε στιγματίζει, ίσως και θα σε στοχοποιεί, ως κατάλοιπο ενός αντιδραστικού παρελθόντος. Αυτό είναι το μεταμοντέρνο ανάλογο της αταξικής κοινωνίας, μια νέα ουτοπία που δεν παράγει λιγότερο φανατισμό από τη μαρξιστική.

Το γεγονός ότι το Athens Pride αγκαλιάζεται από εκπροσώπους επίσημων θεσμών και από πολλούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης μπορεί να χαιρετιστεί ως σημάδι φιλελευθεροποίησης των δημόσιων ηθών. Υπάρχει όμως και άλλη ανάγνωση. Αυτή λέει ότι το ουσιαστικά αντιδημοκρατικό σύνθημα της φετινής διοργάνωσης και η αδιαμαρτύρητη υποδοχή του είναι άλλο ένα σύμπτωμα της αυξανόμενης εντροπίας, της εσωτερικής αταξίας των δυτικών κοινωνιών. Μετά τη μεταφυσική εγκαταλείπεται τώρα και η φύση. Μετά την κατάρρευση των θρησκευτικών, των εθνικών, των πολιτικών, των φιλοσοφικών μυθολογιών, που έδιναν στις κοινωνίες ένα αίσθημα συνοχής και κατεύθυνσης, απορρίπτονται τώρα και οι φυσικές σταθερές της ανθρώπινης ύπαρξης, οι έσχατες βεβαιότητές της. Είσαι μια κοινωνική κατασκευή. Ακόμη και το γένος σου, η έμφυλη ταυτότητά σου, είναι κάτι τεχνητό, προϊόν ενός αυθαίρετου διαχωρισμού.

Πρόκειται για μια τρομακτική εξέλιξη, που (χρειάζεται άραγε να το επισημάνω;) υπερβαίνει κατά πολύ το ζήτημα της σεξουαλικότητας. Υπόσχεται μια ελευθερία που οδηγεί στη δεσποτεία του απόλυτου σχετικισμού. Ρίχνει τον άνθρωπο και τις κοινωνίες σε μια υπαρξιακή έρημο, ανασφαλείς, περιδεείς, έτοιμους να αρπαχτούν από τις πιο πρωτόγονες, παράλογες και ανελεύθερες ιδέες, παλιές ή καινούργιες, γιατί εγγυώνται λύτρωση. Σε αυτό το σημείο βρίσκονται οι δυτικές κοινωνίες, με τους Τραμπ, τις Λεπέν, τους Κατσίνσκι και, στην άλλη πλευρά του ζόφου, τους επιχώριους τζιχαντιστές. Παγώνει ο νους στην υποψία της κρυφής γοητείας που ασκεί ο ισλαμικός φονταμενταλισμός σε πολλούς μη μουσουλμάνους Ευρωπαίους όχι ως θρησκεία, αλλά ως ανακουφιστικά παραδοσιακός κώδικας συμπεριφοράς με απόλυτη ισχύ. Μόνο ένας Ουελμπέκ τόλμησε να μιλήσει γι’ αυτό.

Καμιά κοινωνία δεν μπορεί να ζήσει για πολύ χωρίς ένα συλλογικό αφήγημα που να λέει κάτι περισσότερο από τον τυπολατρικό εξισωτισμό της πολιτικής ορθότητας ή τον ψυχρό φιλελευθερισμό του θετικιστή. Μια ισοπεδωτική και άψυχη δημοκρατία οδηγεί, όπως ήξερε ήδη ο Αριστοτέλης, κατευθείαν στην τυραννία.

Τελευταία Νέα