1. Περί εξωχωρίων (offshore) και άλλων τραυματικών ελλειμμάτων και πολιτικών παθογενειών (όπως έσχες και πόθεν) Ισοκράτους υποθήκες: «Εκ των κοινών επιμελειών, απαλλάττου μη πλουσιώτερος αλλ’ ενδοξότερος. Πολλών γαρ χρημάτων, κρείττων ο παρά του πλήθους έπαινος…». Ο εστί μεθερμηνευόμενον: Από τα δημόσια αξιώματα να φεύγεις με καθαρό μέτωπο. Και χέρια εννοείται. Και ως κατακλείδα προς ναυτιλλομένους (και πολιτικώς επαγγελλομένους) στις ταραγμένες θάλασσες των ελληνικών ημερών: «Το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσι». Και ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.

2. Και το άλλο: Σε μια χώρα με πρόδηλα χαρακτηριστικά χρεοκοπικών υποτροπών, θα ήτο τουλάχιστον ατυχής παραπέρα υποτροπή των εσωτερικών διαγκωνισμών. Και οπωσδήποτε άσοφη τυχόν ανατροφοδότηση συγκρουσιακών τάσεων και υπόθαλψη τριβών. Και μάλιστα με στενόκαρδο (και προπαντός με στενοκέφαλο) ταξικό πρόσημο. Ή, γενικότερα, με όρους ιδεοληπτικών περιχαρακώσεων. Οταν ήδη ο έκδηλος κοινωνικός αυτοματισμός τείνει να διεγείρει αντιπαλότητες και να ευρύνει ρηγματώσεις. Αποδομώντας έτσι τις απομένουσες δυνατότητες και θρυμματίζοντας τον συνεκτικό ιστό, που αποτελεί αυτονόητο ανάχωμα έναντι αποσυνθετικών δυναμικών. Οπότε και σε δεδομένη στιγμή, αντί ευκταίας οικονομικής ανανήψεως, θα επέλθει με μαθηματική βεβαιότητα (και ενδεχομένως με βιαιότητα) κατάρρευση! Το απολύτως απευκταίο. Γιατί μια τέτοια και αδυσώπητη τροπή δεν θα έχει απλώς οικονομικά χαρακτηριστικά αλλά προδιαγραφές εθνικής συρρικνώσεως. Με ό,τι αυτή σημαίνει. Και αν πρέπει εν προκειμένω να λεχθεί (και να συνειδητοποιηθεί) κάτι, αυτό είναι ότι τα περιθώρια όχι απλώς περιορίζονται, αλλά και εκλείπουν. Απελπιστικά. Και από άποψη χρόνου. Και ως προς τις επιθυμητές δυνατότητες. Να μην αυταπατόμαστε. Και κυρίως να μην εναποθέτουμε τις ελπίδες στην ευσεβοποθική παρέμβαση από μηχανής θεών. Διότι: «Ανθρώποις θεοί ου μίγνυνται». Και κυρίως εκεί που η ανθρώπινη απρονοησία καλπάζει και η κοινή λογική απελπιστικώς απουσιάζει.

3. Η συνήθης ευχερολογία που διέπει τον (καταφανώς πάσχοντα) πολιτικό λόγο και οι διαθέσεις που εκδηλώνονται ως διαλεκτικές διαχειρίσεως της κρίσεως και των παραγώγων της, αντί των αναγκαίων υπερβάσεων, λειτουργούν με δυναμικές διασπάσεων! Αποδομώντας όχι απλώς δυνατότητες αλλά και το ίδιο το πολιτικό σύστημα που τις προάγει. Κάτι που γίνεται ολοένα και πιο αισθητό. Γιατί αυτές οι αντιλήψεις αποβαίνουν τελικά εφαρμοσμένες πολιτικές. Που πέραν των άλλων, εμπεδώνουν συμπεριφορές και οριοθετούν ανάλογες πρακτικές. Είτε ως μέρος θεσμικών προγραμμάτων. Είτε ως άσκηση αντιπολιτευτικού ελέγχου.

Και αν πρέπει να λεχθεί ακριβώς η πάσα αλήθεια, τότε: αυτά διέπονται από ανατασσόμενα διχαστικά σύνδρομα! Και αναπαράγουν εμφυλιοπολεμικές διαθέσεις. Οι οποίες τείνουν να αναστρέψουν το εθνικό γίγνεσθαι προς άλλες εποχές. Τις οποίες μόνον διακατεχόμενοι από μαζοχιστικά σύνδρομα επιθυμούν να επαναβιώσουν.

4. Ο Αριστοτέλης (που έπρεπε να αποτελεί σημείο αναφοράς για όσους ασκούν, ή ασκούνται στην πολιτική) λέει ρητώς ότι κάθε πολίτευμα είναι ανεπαρκές («παρέκβαση») εφόσον δεν υπηρετεί το ΣΥΝΟΛΟ των πολιτών. Οχι τους πολλούς ή τους λίγους. Οχι δηλαδή αυτές ή άλλες ομάδες. Αυτό βεβαίως δεν σχετίζεται ποσώς με ό,τι πληροφορήθηκαν εσχάτως οι πολίτες. Οτι, δηλαδή, συγκεκριμένες φορολογικές δέσμες σκοπό έχουν την τιμωρία κοινωνικών ομάδων που δεν συνήργησαν σε συγκεκριμένες επιλογές των κρατούντων! Αυτό ασφαλώς εκφεύγει απολύτως του προσδιορισμού της πολιτικής ανεπάρκειας. Εμπίπτει μάλλον στις σαφώς επικίνδυνες υποτροπές της παραταξιακής ιδεοληψίας. Και παραπέμπει σε κοντόφθαλμες αντιλήψεις. Με πρόσημο εκδικητικής πρακτικής και με μέτρο που εκφεύγει από κάθε δημοκρατική αντίληψη.

Επίμετρον: Αυτή η δειγματοληψία φαινομένων δίδει αδρά το στίγμα και των παθογενειών και προπαντός των αδυναμιών να αντιμετωπισθούν. Οπερ και χειρότερο. Γιατί της γενναιόφρονος αυτοδιαγνώσεως πρέπει να έπεται η ευτολμία των υπερβάσεων. Που για μεν τη στενοκαρδία είναι μάλλον επώδυνη. Ενώ για το συμφέρον της πόλεως ευχής έργον.

Τελευταία Νέα