Μπορεί να φταίει η παράδοση που έχει δημιουργηθεί αυτά τα 30 χρόνια, η επίδραση των παλαιοτέρων στους νεοτέρους, ο θυμός που ξεχειλίζει, ο κόσμος που είναι άδικος επειδή το λένε τα παιδιά που έχουν πάντα δίκιο. Ο,τι και να περιγράφει την αποτυχία των φοιτητικών εκλογών, το συμπέρασμα είναι το ίδιο: οι φοιτητές αδυνατούν να σταθούν στο ύψος των ακαδημαϊκών περιστάσεων. Οι πιο φανατικοί από αυτούς σπάζουν κάλπες και σκίζουν ψηφοδέλτια. Και όλοι μαζί βγάζουν διαφορετικά αποτελέσματα επειδή στο λιγότερο ή περισσότερο δημοκρατικό τους ασυνείδητο η εκλογική νοθεία έχει θεσμοποιηθεί. Στα μάτια τους, σε μια από τις κορυφαίες διαδικασίες της δημοκρατίας επιτρέπονται τα πάντα –ακόμη και το φλερτ με τις φασιστικές πρακτικές.

Τριάντα χρόνια είναι πολλά για να μην είναι ασφαλή τα συμπεράσματα. Και είναι υπεραρκετά για να μη δει κανείς ότι τα πανεπιστήμια είναι μια πολιτική μικρογραφία της κοινωνίας. Από τη μία πλευρά είναι η σιωπηλή πλειονότητα, αποπολιτικοποιημένη ενδεχομένως και οπωσδήποτε μη κομματικοποιημένη, που αγωνιά για το μέλλον της και απέχει. Και από την άλλη, μια θορυβώδης μειονότητα που συνδικαλίζεται εις βάρος όλων των υπολοίπων –είτε κάνοντας επαναστατική γυμναστική είτε προσφέροντας σημειώσεις και εκδρομές στη Μύκονο.

Δεν μπορεί να ξέρει κανείς από πoια από τις δύο δεξαμενές και σε ποια αναλογία θα στελεχωθεί το πολιτικό σύστημα του μέλλοντός μας. Ξέρει όμως ότι το θέαμα είναι εξίσου αποκρουστικό με την ουσία της πολιτικής δράσης στα πανεπιστήμια, αποκορύφωμα της οποίας είναι οι φοιτητικές εκλογές. Και ξέρει ότι με αυτές τις συνθήκες το μέλλον μοιάζει χλωμό. Μια θλιβερή επανάληψη του παρόντος όπου η σιωπηλή πλειονότητα των σημερινών νέων θα προσπαθεί να πείσει τα παιδιά της πως ο κόσμος δεν είναι και τόσο άδικος. Και η θορυβώδης μειονότητα θα συντηρεί τις αδικίες του προς όφελός της.