Αναζήτηση
Καλύτερα δυσάρεστος παρά ψεύτης. Δεν ήταν μόνο η πολιτική ορμήνια ενός απομάχου. Ο Κώστας Σημίτης έσπευσε κιόλας να εφαρμόσει τη συμβουλή του δυσαρεστώντας σκόπιμα το κομματικό του ακροατήριο.
Είπε, για παράδειγμα, ότι το συνοικέσιο του ΠΑΣΟΚ με Το Ποτάμι είναι καλό αλλά λίγο. Και ότι το ΠΑΣΟΚ δεν αρκεί να καταψηφίζει και να καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πριν προλάβει να τελειώσει την ομιλία του είχε διασαλευτεί ακόμη και αυτό το λίγο, καθώς Σταύρος και Φώφη αποδύονταν σε ένα παρασκηνιακό ξεκατίνιασμα για το ποιος (δεν) προσκάλεσε ποιον.
Πρόκειται για μια μικροπολιτική παραζάλη που επιβεβαιώνει όσους έλεγαν ότι η απειλή του εκλογικού ατυχήματος, όσο υπήρχε, λειτουργούσε ευεργετικά για το εγχείρημα της Κεντροαριστεράς. Η αγωνία επιβίωσης ήταν καταλύτης. Τώρα, χωρίς το φόβητρο των πρόωρων εκλογών, έχουν όλοι τη χρονική πολυτέλεια να επιστρέψουν στους ναρκισσισμούς τους. Ή, μάλλον, νομίζουν ότι την έχουν.
Ο,τι παίζεται σε μικρή σκηνή δεν είναι μοιραία μικροπολιτική. Ισχύει και για τη συρρικνωμένη Κεντροραριστερά, που δεν οφείλει μοιρολατρικά να συμφιλιωθεί με το νέο της μέγεθος. Ομως η ιστορική συνθήκη είναι αμείλικτη. Η Κεντροαριστερά δεν έχει εγκαταλειφθεί μόνο από τους ψηφοφόρους της. Κινδυνεύει να εγκαταλειφθεί και από την ευρωπαϊκή της οικογένεια. Στην Ευρώπη κυριαρχεί ο στόχος της αφομοίωσης του ΣΥΡΙΖΑ –του πρώτου από τα εκκολαπτόμενα παντού στην ΕΕ αντιευρωπαϊκά πρότζεκτ που πήρε την εξουσία. Οι Συντηρητικοί προσπαθούν να τον αφομοιώσουν μέσω του εξαναγκασμού σε συνθηκολόγηση. Οι Σοσιαλιστές προσπαθούν το ίδιο μέσω του προσεταιρισμού.
Η Ευρώπη του Σημίτη δεν υπάρχει πια. Ούτε υπάρχει η ελληνική σοσιαλδημοκρατία που το εγχείρημα του εκσυγχρονισμού φιλοδοξούσε να διαπλάσει. Αντιγράφοντας τη σημιτική φράση, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο ευρωπαϊκός μετασχηματισμός του ΠΑΣΟΚ ήταν ριζικός αλλά λίγος. Αναπροσανατόλισε το κόμμα χωρίς ωστόσο να καταφέρει να εμπεδωθεί στην κοινωνική του βάση. Γι’ αυτό και η βάση έπεσε εύκολα στα δίχτυα του ΣΥΡΙΖΑ. Επεσε σαν από νοσταλγία στη σαγήνη ενός μορφώματος που υπέκλεπτε συστηματικά τους τρόπους του προσημιτικού ΠΑΣΟΚ.
Πότε από το βήμα του Ποταμιού και πότε από του ΠΑΣΟΚ, ο Σημίτης ζητάει από τα κόμματα του χώρου να μην ενδώσουν στους τρόπους του αντιπάλου. Τους ζητάει να μιλάνε για θέματα οπωσδήποτε δυσάρεστα όπως το Ασφαλιστικό χωρίς να περιορίζονται σε θρήνους για τις περικοπές. Δεν είναι εύκολο. Είναι πιο εύκολο να οχυρώνεσαι στην καταγγελία και προς τα αριστερά και προς τα δεξιά σου. Πιο εύκολο να δανείζεσαι τη συριζαϊκή ρητορική –επιστρέφοντας στον Τσίπρα την κατηγορία του «συνεργάτη του Σόιμπλε».
Είναι πιο ασφαλής η ομοιοπαθητική: να μετατραπείς σε ΣΥΡΙΖΑ λάιτ για να σε προτιμήσουν οι κοψοχέρηδες του ΣΥΡΙΖΑ.
