Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Ούτε το πι-αρ, ούτε το ίματζ μέικινγκ, ούτε, βεβαίως, το κράισις μάνατζμεντ. Σε όλα αυτά επιδίδεται κατά τη δική του απαρίθμηση ο Γιώργος Τράγκας. Αλλά ο κατάλογός του είναι σεμνοπρεπώς λειψός. Ούτε ο ίδιος δεν θα μπορούσε να βρει έναν ορισμό που να εξαντλεί τι σημαίνει το να είσαι Τράγκας.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι η δημοσιογραφία είναι από μόνη της πολύ στενή για να χωρέσει μια προσωπικότητα τόσο πολυσχιδή. Εξού και για να αναπτύξει τις δεξιότητές του, ο Τράγκας αναγκάστηκε να εξελιχθεί σε κάτι σαν μονοπρόσωπη πολυεθνική. Τώρα τα Panama Papers «αποκαλύπτουν» ότι είχε εταιρεία στον Παναμά. Και πού είναι η είδηση; Αν δεν είχε αυτός οφσόρ, ποιος θα είχε;

Αν αξίζει κανείς να συζητάει σήμερα τη μιντιακή ποσότητα που λέγεται Τράγκας δεν είναι λόγω τής –κάθε άλλο παρά αναπάντεχης –εμπλοκής του στη λίστα Λαγκάρντ ή στα Panama Papers. Είναι κυρίως λόγω του συνδυασμού αυτής της επιχειρηματικής άνθησης με τον ρόλο του στη δημόσια σφαίρα. Ρόλος που άλλαξε στα χρόνια της κρίσης, όχι επειδή άλλαξε ο εκτελεστής. Αλλά επειδή άλλαξε το έργο.

Το είδος του infotainment –κάτι μεταξύ διασκέδασης και ενημέρωσης, με έμφαση στο πρώτο –που υπηρετούσε ανέκαθεν ο Τράγκας, απέκτησε μετά το Μνημόνιο ασύμμετρη επιρροή. Τα ελληνικά μίντια αποδείχθηκαν απρόσφορα για να εξηγήσουν μια ιστορική περιπέτεια τόσο σύνθετη όσο η χρεοκοπία του 2009. Ηταν πολύ πιο εύκολο –και αποδοτικό –να δώσουν τον αέρα τους στους επαγγελματίες της αγανάκτησης και στα ευπώλητα κηρύγματά τους περί ανθελληνικής συνωμοσίας και γερμανικής κατοχής.

Πλακίτσες και υπαινικτικές απειλές, βρισιές, κραυγές και μελοδραματισμοί: η παλιά συνταγή δεν χρησιμοποιούνταν πια μόνο για να γίνονται δουλειές, αλλά και για πολιτική διαπαιδαγώγηση. Και το όχημα δεν ήταν μόνο οι εφημερίδες ειδικού σκοπού –από αυτές που ανοίγει (και κλείνει) κατά καιρούς ο Τράγκας. Ηταν και τα μίντια που ταξινομούνται ως συστημικά, τα οποία λειτούργησαν εν μέρει σαν ψεκαστήρια της αντιμνημονιακής αυταπάτης.

Σήμερα, μετά τις αυταπάτες, είναι ακόμη ωραίο να είσαι Τράγκας. Ο,τι κι αν πεις δεν θα ασχοληθούν μαζί σου οι θεματοφύλακες της δεοντολογίας. Τα Πειθαρχικά έχουν άλλες προτεραιότητες. Οπου κι αν απλώσεις τα πλοκάμια σου δεν θα σε στοχοποιήσουν οι σταυροφόροι της κάθαρσης. Το αντίθετο. Αυτοί χρωστάνε πολλά στον τραγκισμό και το ξέρουν.

Τελικά ήταν πολύ μπροστά ο Τράγκας. Οχι γιατί οι φαλλόγλωσσες παρλάτες του και το υπεράκτιο δαιμόνιό του τον δικαιώνουν ως βαλκάνιο πρόγονο του Τραμπ. Αλλά γιατί αυτό που πάει να στηθεί ως «νέο τοπίο στην ενημέρωση» τού μοιάζει.

Τελευταία Νέα