Ολα τα ζευγάρια μοιάζουν μεγαλώνοντας. Οποιος είδε τον Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο στην πασχαλινή τους επίσκεψη στη φρεγάτα «Αδρίας» δεν μπορεί παρά να διέκρινε πάνω τους το χνούδι του χρόνου. Συνυπήρχαν στο φολκλορικό σκηνικό άνετα, σαν δυο φίλοι που συνέχιζαν τις κοινές διακοπές τους.

Ποιος κάλυψε άραγε τη μεγαλύτερη απόσταση; Τσιπροποιήθηκε ο Καμμένος ή καμμενοποιήθηκε ο Τσίπρας;

Η ερώτηση θα είχε νόημα αν δεν ήταν ήδη παρωχημένη. Υστερα από ενάμιση χρόνο συγκυβέρνησης –κι άλλον ενάμιση υπόγειας αντιπολιτευτικής ζύμωσης –η ισορροπία των υλικών στο μείγμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αφορά μόνο όσους έχουν ακόμη την αφέλεια να φαντάζονται έναν άλλον Τσίπρα. Οσους θεωρούν ότι στον ΣΥΡΙΖΑ μένει ακόμη κάτι να διασωθεί από την αισθητική και πολιτική επιμόλυνση που προκαλεί η ώσμωση με ένα κόμμα της Ακροδεξιάς.

Ο χρόνος απέδειξε ότι ο κυβερνητικός συνεταιρισμός του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ δεν ήταν ευκαιριακός. Αντιθέτως οικοδομήθηκε πάνω σε μια προϋπάρχουσα συνάφεια. Πάνω σε ένα αριστεροδεξιό ρεύμα φοβικού εθνικισμού και αντιευρωπαϊκού λαϊκισμού που υπήρχε προτού η κρίση το παροχετεύσει στην αντιμνημονιακή κοίτη.

Συγκυβερνώντας – και συμπαραθερίζοντας –Τσίπρας και Καμμένος έχασαν κάθε λόγο να διατηρούν τη διαφορετική πολιτική τους καταγωγή έστω και ως πρόσχημα. Γι’ αυτό και πριν μπει κανείς στον κόπο να τους γενεαλογήσει θα ήταν καλύτερο να τους δει όπως παρουσιάζονται από τα πεπραγμένα τους: ως ένα μεταϊδεολογικό δίδυμο διακυβέρνησης.

Στη σχεδόν ανέφελη συμβίωσή τους, οι λίγες τριβές δεν προήλθαν από τις ιδεολογικά φορτισμένες διαφορές τους. Παράδειγμα το πόσο ανώδυνη –αν όχι κομματικά επωφελής εκατέρωθεν –ήταν η διαφοροποίησή τους στα ζητήματα της ιθαγένειας και του συμφώνου συμβίωσης. Οι κλυδωνισμοί προκλήθηκαν μόνο εκεί που το διακύβευμα ήταν η νομή της εξουσίας. Δηλαδή στο Προσφυγικό, όπου η διαχείριση του πολιτικού, διπλωματικού και οικονομικού κεφαλαίου ήταν ζήτημα πραγματικής ισχύος.

Η σχέση Τσίπρα – Καμμένου είναι φτιαγμένη από το σκυρόδεμα της εξουσίας. Δεν μοιράζονται μόνο την εξουσία. Μοιράζονται κυρίως την ίδια αντίληψη για την εξουσία –ή μάλλον την ίδια εξουσιαστική λίμπιντο. Λίμπιντο που ξοδεύεται, τρόπος του λέγειν, μονογαμικώς, καθώς το ζεύγος έχει φροντίσει να στεγανοποιηθεί απέναντι σε πιθανές πολιτικές αντιζηλίες.

Φαίνεται ότι αν υπάρξει πρόβλημα Καμμένου για την κυβέρνηση δεν θα είναι εσωτερικό. Ομως δύσκολα θα μπορούσε να αποκλείσει κανείς να προκύψει τέτοιο πρόβλημα από τους χειρισμούς του Καμμένου ως υπουργού Αμυνας, ιδίως σε μια συγκυρία κατά την οποία η διαχείριση της έντασης στο Αιγαίο γίνεται με όρους θεατρικούς. Με όρους που θυμίζουν ανατριχιαστικά προηγούμενα επεισόδια ξεκούδουνης κλιμάκωσης.

Ως συνεταίρος ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ είναι σταθερός. Αλλά ως παίκτης εξοπλισμένος με εύφλεκτο χαρτοφυλάκιο είναι επιεικώς αστάθμητος. Μόνη η παραμονή του σε τόσο κεντρικό ρόλο συνοψίζει την καταστατική αδυναμία της κυβέρνησης να βγει από τη ζώνη του ατυχήματος.