Ενώπιοι (επιτέλους) ενωπίοις. Εάν λοιπόν δεν θέλομε να εμπαίζομεν εαυτούς και αλλήλους: 1. Μπορεί μεν οι νυν θεσμικοί (και αποδεδειγμένως ατζαμήδες) διαχειριστές να τα έκαμαν εν πολλοίς σε πολλά μαντάρα. Στο θέμα όμως των προσφυγικών ροών (και των τραυματικών υποτροπών τους) δεν υπήρχε περίπτωση να είμαστε σε καλύτερη μοίρα, όπως και αν ενεργούσαμε. Εκτός και αν αποφασίζαμε στεγανοποίηση των θαλασσίων συνόρων. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει πρακτικά: Καταβύθιση πλεουμένων! Κι επομένως πνιγμό όσων αποπειρώνται παράνομο διασκελισμό των εθνικών ορίων.

2. Οπως τα πράγματα διαμορφώνονται (και ιδιαίτερα μετά τις ασαφείς ευρω-ελληνο-τουρκικές συνεννοήσεις) θα δούμε μετεξελισσόμενες έως και στρατηγικές κρίσεις στον αιγαιωτικό χάρτη. Με την Αγκυρα να προάγει πάγιες βλέψεις. Με δυναμικές νομιμοποιήσεως των αξιώσεών της, όσον αφορά και οριοθέτηση συγκεκριμένων περιοχών και αμφισβητήσεως άλλων. Οπόταν ακριβώς κι επιβάλλεται να είμεθα έτοιμοι «για την επόμενη μέρα». Την οποία μπορεί να μην επιθυμούμε μεν, αλλά που ανυπερθέτως επίκειται. Με την έννοια, όχι απλώς αποσοβήσεως προεξοφλούμενων αιφνιδιασμών, αλλά και ανακοπής ανεπιθυμήτων μετεξελίξεων. Τις οποίες μόνο μυωπάζοντες δεν βλέπουν. Ή εθελότυφλοι παρορούν, υποτιμώντας συγκυριακούς κινδύνους. Μπορεί μεν. Αλλά ούτως ή άλλως, η Αγκυρα δεν αστειεύεται. Και όσο εμείς θ’ αναλωνόμεθα στις μυλόπετρες της έωλης εσωστρέφειας που μας καθηλώνει (και μας ακυρώνει) αυτή θα υλοποιεί προβλεπτούς επεκτατικούς σχεδιασμούς. Τους οποίους μάλιστα προαγγέλλει. Ωστε μόνον ανόως (και υποκριτικώς) μπορεί να διατεινόμεθα ότι αγνοούμε. Οπόταν βεβαίως και θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας! Ή μάλλον του νου μας.

Γιατί τι χρείαν μαρτύρων έχομεν, πέραν όσων με ειλικρινέστατο θράσος διετύπωσε ο ίδιος ο τούρκος πρωθυπουργός ενώπιον του ενεούς ομολόγου του της Ελλάδος; Οτι δηλαδή: Αυτά που εσείς θεωρείτε παραβιάσεις εθνικών σας ορίων, εμείς τα ερμηνεύουμε ακριβώς από την ανάποδη. Εσείς δηλαδή παραβιάζετε τον εναέριο τουρκικό χώρο! Και όχι εμείς τον ελληνικό! (sic)

Ο εστί μεθερμηνευόμενον: Σε συγκεκριμένες περιοχές, τα όρια (θαλάσσης και αέρος) είναι το λιγότερο απροσδιόριστα! Δεν είναι δεδομένα. Και άρα λοιπόν είναι προς διαπραγμάτευσιν! Τόσο απλά. Και βεβαίως προκλητικώς επικίνδυνα. Των οποίων τη σοβαρότητα (περισπώμενοι) δεν φαίνεται να συνειδητοποιούμε. Οπόταν και κινδυνεύουμε να βρεθούμε προ αδοκήτων. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Και σημαίνει πρωταρχικά, διαβρωτικές προοπτικές της εθνικής κυριαρχίας, στην πιο ευαίσθητή της περιοχή.

Γιατί δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες: Εάν οι αιγαιωτικές πύλες –με τον έναν ή τον άλλον τρόπο –καταπέσουν (ή και απλώς διαρραγούν) η Ελλάδα θ’ αποβεί συν τω χρόνω σαντζάκιον υπό κηδεμονίαν! Υπό το επαχθές βάρος (και την επικυριαρχία) των νεο-οθωμανικών συνδρόμων. Τα οποία επ’ εσχάτων ανατάσσονται με προδήλως επιθετικές δυναμικές. Η τεκμαρτή αλήθεια. Και παρ’ όλο που μπορεί να φαίνεται παρατραβηγμένη ως εκτίμηση, εντούτοις δεν είναι. Αν μάλιστα δούμε κι επιμετρήσουμε τις εξελίξεις σε όμορους χώρους. Οπου επαναγεωγραφούνται σύνορα. Κι επαναπροσδιορίζονται ρόλοι και προοπτικές. Σ’ ένα αιματηρό παίγνιο στρατηγικής ισχύος και περιφερειακών ανατροπών. Που δεν μπορεί παρά σε κάποια στιγμή να μας συμπεριλάβει. Στο μέτρο που εκόντες ή άκοντες γειτνιάζουμε. Αποτελώντας μέρος των προς διαμερισμόν ιματίων.

Πέραν αυτών, είναι ηλίου φαεινότερο πως: Οσο η Αγκυρα πιέζεται από ανατασσόμενες συγκρουσιακές δυναμικές στις ανατολικές παρυφές της –που τείνουν να μετεξελιχθούν σ’ αιματηρές μειονοτικές εξεγέρσεις –τόσο θα παροχετεύει τα προβλήματά της προς δυσμάς. Θα τα εξάγει προς την πλευρά μας. Εκεί που θεωρεί ότι βρίσκεται το μαλακό υπογάστριο της Ελλάδος. Και όπου επικεντρώνονται οι πάγιες διεκδικήσεις της. Τις οποίες θέλει να επιβάλει με τετελεσμένα. Και τις οποίες προς το παρόν περιορίζει στην πρακτική της αμφισβητήσεως κυριαρχικών δικαιωμάτων. Ως πρώτο μεν, αλλά και πιο επικίνδυνο βήμα. Εάν αυτό ευδοκιμήσει. Πράγμα που εξαρτάται από τις δικές μας συμπεριφορές και αντιστάσεις.

Τελευταία Νέα