Σε κίνδυνο βάζουν οι αρνητικές εξελίξεις των κλειστών συνόρων το δεύτερο μεγαλύτερο στρατηγικό πλεονέκτημα που έχει η χώρα, μετά τον τουρισμό: τη γεωγραφική της θέση ως πύλης εισόδου για τη μεταφορά των ασιατικών προϊόντων προς την Ευρώπη.
Από φυσικό πλεονέκτημα, η θέση της χώρας μπορεί να μετατραπεί σε φυσικό μειονέκτημα, εάν ξεφύγει η κατάσταση με το Προσφυγικό.
Οσο κι αν η κινεζική πλευρά προσπαθεί για ευνόητους λόγους να κρατήσει χαμηλά τους τόνους για τις χαοτικές συνθήκες που επικρατούν τελευταία στα ελληνοσκοπιανά σύνορα, η ανησυχία της είναι έκδηλη.
Οχι επειδή αντιμετωπίζει ακυρώσεις παραγγελιών, όσο επειδή γνωρίζει πως τα ανταγωνιστικά λιμάνια της Μεσογείου (Τουρκία, Δυτικά Βαλκάνια) περιμένουν πώς και πώς την ευκαιρία για να αρπάξουν πελατεία από τον ΟΛΠ. Το είδε να συμβαίνει άλλωστε τον Δεκέμβριο όταν ο 20ήμερος αποκλεισμός της Ειδομένης έπληξε την αξιοπιστία του Πειραιά και ανάγκασε τη πολυεθνική Hewlett Packard να στραφεί προσωρινά στο λιμάνι του Κόπερ στη Σλοβενία.
Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που οι Κινέζοι αποφεύγουν να δώσουν διαστάσεις στο θέμα. Οταν ερωτώνται σχετικά, εμφανίζονται καθησυχαστικοί, προτάσσοντας το γεγονός πως οι επενδυτικές τους κινήσεις στην Ελλάδα, όπως και παντού άλλωστε, σχεδιάζονται με ορίζοντα 40ετίας και όχι 2 ή 3 ετών. «Λογικό είναι, αν διατυμπάνιζαν τον προβληματισμό τους θα ήταν σαν να πυροβολούσαν τα πόδια τους», σχολιάζει παράγοντας της λιμενικής βιομηχανίας.
ΠΙΕΣΕΙΣ. Ωστόσο, τα μικρά «εγκεφαλικά» που βιώνει η COSCO είναι καθημερινά, τα ερωτήματα που δέχεται από πελάτες της συνεχή, όπως και το «μασάζ» που τους κάνει ότι –ανεξαρτήτως των εξελίξεων –η ευρωπαϊκή λύση θα καταφέρει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ανοίξει τα σύνορα.
Κακά τα ψέματα. Ο κίνδυνος μετατροπής της χώρας σε πάρκινγκ προσφύγων μακράς διάρκειας, χτυπά το πιο ζωτικό της πλεονέκτημα. Τη θέση της ως σταυροδρόμι μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Σε αυτή και μόνο οφείλεται το ντιλ COSCO – ΟΛΠ του Ιανουαρίου, όχι στις υποδομές του λιμανιού. Σε αυτήν οφείλεται και το ενδιαφέρον που υπάρχει για μια σειρά παρεμφερών διαγωνισμών που αυτή τη στιγμή διαξάγονται. Από το εμπορευματικό κέντρο στο Θριάσιο (31 Μαΐου οι προσφορές) και την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ (26 Απριλίου), έως την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΘ (επίσης Απρίλιο), το Εμπορευματικό Κέντρο Θεσσαλονίκης στο πρώην στρατόπεδο Γκόνου ή τις αποκρατικοποιήσεις περιφερειακών λιμανιών (Βόλος, Αλεξανδρούπολη, κ.λπ.).
«Η αβεβαιότητα που προκαλεί η διαχείριση του Μεταναστευτικού δημιουργεί μια αντιεπενδυτική εικόνα. Με ευθύνη εν μέρει της κυβέρνησης και εν πολλοίς της Ευρώπης, το πλεονέκτημά μας κινδυνεύει να μετατραπεί σε μειονέκτημα» σχολιάζει ο Κωνσταντίνος Φίλης καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και διευθυντής του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ) του Παντείου.
Η ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ. Οι εικόνες νησιών γεμάτων πρόσφυγες λειτουργούν αποτρεπτικά για τους πελάτες της κρουαζιέρας. Τόσο νησιά όπως η Κως, η Ρόδος, και η Λέσβος όσο και ο Πειραιάς κινδυνεύουν να βρεθούν ανάμεσα στους μεγάλους χαμένους. Στον Πειραιά, οι Κινέζοι της COSCO θα επενδύσουν τα 150 από τα 350 εκατ. ευρώ που θα ρίξουν συνολικά στον ΟΛΠ, αφού επιδιώκουν να τον μετατρέψουν τα επόμενα χρόνια σε home port για όλους τους μεγάλους ομίλους. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, σχεδιάζουν στα μέσα Μαρτίου να συναντηθούν στο Μαιάμι, όπου και πραγματοποιείται η σχετική ετήσια έκθεση – ορόσημο της κρουαζιέρας, με μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα διεθνώς, όπως Carnival, Caribbean Cruise, Celestial, κ.λπ. Να σημειωθεί ότι όμιλοι σαν αυτούς καταρτίζουν τα σχέδιά τους από τώρα για την επόμενη διετία. Δηλαδή σχεδιάζουν από τώρα την κρουαζιέρα του 2018. Στο καλό επομένως σενάριο, οι «κουαζιεράδες» θα θεωρήσουν ότι μέσα στα επόμενα δύο χρόνια η ομαλότητα στα νησιά θα έχει αποκατασταθεί. Στο κακό, θα μεταθέσουν τα σχέδιά τους για έναν χρόνο μετά, δηλαδή για το 2019. Χαρακτηριστικό είναι αυτό που συνέβη τον Ιανουάριο αμέσως μετά την τρομοκρατική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη, όταν η μία μετά την άλλη οι εταιρείες έβγαλαν από τα πλάνα τους –προσωρινά τουλάχιστον –τα τουρκικά λιμάνια, αντικαθιστώντας τα με ελληνικά.
