Μόνο με το μέγεθος της «καγκελαρίου των προσφύγων» και των ανοιχτών συνόρων μπορεί να συγκριθεί το μέγεθος της Τασίας Χριστοδουλοπούλου. Και μετά τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού «Στον Ενικό» ξυπνήσαμε και θυμηθήκαμε τα δακρυγόνα των Σκοπιανών στους πρόσφυγες της Ειδομένης που κατέλαβαν τις σιδηροδρομικές γραμμές και τις εικόνες ντροπής από την Πλατεία Βικτωρίας.

Πού να το φανταζόταν η Ανγκελα Μέρκελ ότι θα διακινδύνευε το κύρος της και τη συνοχή τού κυβερνητικού της συνασπισμού και της Ευρωπαϊκής Ενωσης μόνο και μόνο για να τη συγκρίνει τώρα ο Αλέξης Τσίπρας με τη Χριστοδουλοπούλου. Δεν το είπε ακριβώς έτσι ο Πρωθυπουργός. Αλλά, όπως το έθεσε, αν είναι να καταδικάσουμε την «κυρία Τασία» επειδή η Turkish Airlines φέρνει χωρίς βίζα Μαροκινούς και όχι μόνο μέχρι την Κωνσταντινούπολη και μετά περνούν στην Ελλάδα, τότε «πρέπει να την καταδικάσουμε μαζί με τη Μέρκελ».

Βέβαια, άλλο πράγμα οι πρόσφυγες και οι παράτυποι μετανάστες της πρώην αναπληρώτριας υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής που λιάζονταν στην Ομόνοια και μετά… εξαφανίζονταν (βάσιμες υποψίες ότι απλώς έμπαιναν στα λεωφορεία για τη Βόρεια Ελλάδα χωρίς κανένα έλεγχο και από τα ελληνοσκοπιανά σύνορα έφθαναν στην Αυστρία και στη Γερμανία). Και άλλο οι χιλιάδες που έχουν εγκλωβιστεί τώρα στο ελληνικό έδαφος. Αυτοί, για κάποιο μυστήριο λόγο, όχι μόνο δεν εξαφανίζονται, αλλά βρίσκονται παντού. Και η ευθύνη δεν βαρύνει τη Μέρκελ, αλλά τη Χριστοδουλοπούλου και τον ίδιο τον Τσίπρα.

Κάπου εδώ οι συγκρίσεις σταματούν. Ακόμη και αυτή που θέλει το Βερολίνο και την Αθήνα να ταυτίζονται πλήρως στη γραμμή τους για το Προσφυγικό. Οι στοχεύσεις δεν είναι ακριβώς οι ίδιες. Αυτό που ενδιαφέρει τη Μέρκελ επί της παρούσης είναι να επιδειχθεί στο γερμανικό ακροατήριο πάση θυσία χειροπιαστή μείωση των ροών. Εξού και η σπουδή για την εμπλοκή του ΝΑΤΟ και για το έκτακτο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πριν από τις εκλογές της 13ης Μαρτίου σε τρία ομόσπονδα κρατίδια.

Δεν είναι βέβαιο ότι ο Τσίπρας καίγεται εξίσου για τη μείωση των ροών. Περισσότερο τον καίει η επιστροφή της τρόικας και το προσχηματικό, ει δυνατόν, κλείσιμο της αξιολόγησης μέσω «σαλαμοποίησης» των μέτρων. Αυτός είναι ο λόγος που το ΔΝΤ παραμένει ίσως η μόνη σταθερά στη μεταβαλλόμενη λίστα με τους εχθρούς που καταρτίζει ανάλογα με τη συγκυρία η κυβέρνηση. Το βασικό επιχείρημα είναι ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να χειριστεί δύο κρίσεις ταυτόχρονα. Λες και όταν χειρίστηκε μία, τα έκανε όλα άψογα και στην ώρα τους!

Ομως, το μόνο κοινό ανάμεσα στο Προσφυγικό και την αξιολόγηση, όπως το έθετε διπλωματική πηγή μεγάλης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας, είναι ότι αμφότερα τα θέματα συνδέονται με τις αρχές της Ενωσης περί αλληλεγγύης. Η αλληλεγγύη, όμως, θύμιζε, συνδέεται πάντα με την υπευθυνότητα. Τίποτα στη ζωή δεν είναι δωρεάν. Ούτε η πρώτη αξιολόγηση.

Οσο για τη μανία με τις συγκρίσεις, θυμίζει λίγο την ύπουλη νόσο που βασανίζει πολλά παιδιά επειδή οι γονείς τους τα συνέκριναν με άλλα. Κάποια στιγμή ενηλικώνονται, αλλά βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό. Οπως ακριβώς η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός.

Τελευταία Νέα