Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι πολύ αυταρχική, είχε πει με το γνωστό βρετανικό φλέγμα τον περασμένο Οκτώβριο ο Ντέιβιντ Κάμερον ανοίγοντας και επισήμως τη διαπραγμάτευση για την παραμονή της χώρας του στην ευρωζώνη που οργίαζε ήδη στο παρασκήνιο.

Τελικά οι Ευρωπαίοι έδωσαν στον Κάμερον μια αξιοπρεπή συμφωνία, ώστε να μπορεί να την «πουλήσει» στο εσωτερικό του. Θα εξαιρεθεί από τον στόχο τής «όλο και στενότερης ένωσης» –το περίφημο ever closer union –που προκαλεί αλλεργία στους Βρετανούς και μπορεί να διαβουλεύεται διμερώς με ευρωπαίους ηγέτες αν θεωρεί ότι τα συμφέροντα της χώρας του υπονομεύονται απ’ ό,τι συμβαίνει στην ευρωζώνη.

Η πορεία των Βρετανών προς τη συμφωνία που έγινε τα ξημερώματα της Παρασκευής θύμισε σε πολλούς την πρώιμη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε που ο Γιάνης Βαρουφάκης και άλλοι υπουργοί έσκιζαν τα ρούχα τους για την άδικη ευρωζώνη και την Ευρώπη που δεν ανταποκρινόταν στις υψηλές προσδοκίες τους.

Βέβαια, όπως όλοι οι μνημονιακοί δεν είναι ίδιοι, έτσι και όλοι οι ευρωσκεπτικιστές δεν είναι ίδιοι. Οι Βρετανοί δεν διαπραγματεύτηκαν με λεκτικούς τραμπουκισμούς, ούτε με τους ελληνικούς μικρομεγαλισμούς που προκάλεσαν ιλαρότητα σε πολλά ευρωπαϊκά σαλόνια.

Αν υπάρχει ένα κοινό σημείο ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Βρετανία στα μάτια των Ευρωπαίων αυτή τη στιγμή είναι ότι και οι δύο θεωρούνται τοξικές για την Ενωση. Για διαφορετικούς λόγους η καθεμιά παγιώνονται στην ευρωπαϊκή συνείδηση (ή σε ό,τι απέμεινε απ’ αυτήν) ως εξαιρέσεις. Στη δική μας περίπτωση όμως η εξαίρεση δεν προκύπτει απαραίτητα εσκεμμένα. Είναι απόρροια μιας σειράς αποφάσεων και ολιγωριών που απομακρύνουν τη χώρα από τον πυρήνα της Ενωσης και της προσδίδουν χαρακτηριστικά περιφέρειας.

Ο Κάμερον δεν είναι Τσίπρας. Αλλά υπάρχει ένα μάθημα από το παρασκήνιο και τις δραματικές διαβουλεύσεις της Παρασκευής που οδήγησαν σε ομόφωνη έγκριση του κειμένου για την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ. Κι αυτό είναι ότι πρώτα διαπραγματεύεσαι, μετά πετυχαίνεις μια συμφωνία –που δεν μπορεί παρά να είναι ένας συμβιβασμός μεταξύ των 28 –και μετά τη βάζεις σε δημοψήφισμα.

Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν έχουν και οι Βρετανοί να μάθουν από μας. Οπως, για παράδειγμα, ότι τα δημοψηφίσματα είναι απρόβλεπτα και η ψυχή των πολιτών άβυσσος.

Ο Κάμερον έχει βάλει τον εαυτό του σε μια θέση που είναι γεμάτη από opt outs. Kαι προφανώς είναι δική του ευθύνη να βρει τρόπο να απεγκλωβιστεί. Κινδυνεύει όμως να πάθει ό,τι έπαθε ο Τσίπρας. Να κάνει ένα δημοψήφισμα που θεωρούσε ότι θα το κέρδιζε και τελικά να το χάσει. Στην περίπτωση του βρετανού πρωθυπουργού δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορεί να μετατρέψει ένα «όχι» σε «ναι», όπως έκανε ο Τσίπρας.

Διότι καλές οι εξαιρέσεις, αλλά μετά την απομάκρυνση από τους κανόνες, κανένας κανόνας δεν αναγνωρίζεται.

Τελευταία Νέα