Με τον όρο «νέο» ο κόσμος συνήθως καταλαβαίνει ότι πρόκειται για κάτι το καινούργιο, κάτι που δεν είναι παλιό, κάτι που είναι ζωντανό στο παρόν και υπόσχεται μέλλον. Το «νέο» πάντα γοήτευε, σε όλες τις εποχές. Ποτέ όμως δεν υμνήθηκε και δεν λατρεύτηκε τόσο όσο τον 20ό αιώνα, που ονομάζεται και περίοδος της Νεωτερικότητας (ο όρος προέρχεται από το γαλλικό moderne, το λατινικό modus, που σημαίνει παρόν). Με εργαλείο την avant garde (την πρωτοπορία), ο νεωτερικός άνθρωπος τα έβαλε με παραδόσεις, με συντηρητικές ιδέες, με το παρελθόν ανατρέποντας τους παραδοσιακούς γνωστικούς κώδικες σε επιστήμη, γράμματα, τέχνες, οικονομία, αισθητική, πολιτική. Παρότι η νεωτερικότητα ξεκίνησε από ομάδες «δεξιάς» απόκλισης που υποστήριζαν εθνικά συμφέροντα και τη βιομηχανική εξέλιξη (π.χ. οι ιταλοί φουτουριστές), εντούτοις στην πορεία της υπεξαιρέθη από την Αριστερά, η οποία και στο εξής τη μονοπώλησε. Υπό αυτό το πρίσμα της πρωτοποριακής επανάστασης γεννήθηκαν και οι κομμουνιστικές επαναστάσεις. Το «κομμουνιστικό» μοντέλο δεν δικαίωσε. Ωστόσο πολλοί θιασώτες αυτής της νεωτερικής πολιτικής παραμένουν ακόμα πιστοί. Σήμερα, την εποχή της παγκοσμιοποίησης ζούμε σε ένα μείγμα παραδόσεων και νεωτερικότητας που αγγίζει την αισθητική και την πολιτική. Πρόκειται για ένα ασυνήθιστο ανακάτεμα αντιλήψεων στο οποίο οι ιδεολογίες έχουν δώσει τη θέση τους σε ένα ομιχλώδες τοπίο δράσεων, όπου παρόν και παρελθόν αναμειγνύονται. Είμαστε πια στη μεταμοντέρνα εποχή και πέρα από ιδεολογικές καθαρότητες, κυριαρχεί η επιθυμία για δύναμη και εξουσία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, όπου τα πιο αντιθετικά και ετερόκλητα στοιχεία, τα ιδεολογικώς ανόμοια συνεργάζονται για να κερδίσουν την εξουσία. Αυτή η μεταμοντέρνα πολιτική πρέπει να γίνει γρήγορα αντιληπτή και κατανοητή από τη νέα ηγεσία της ΝΔ. Ο νέος αρχηγός που θα εκλεγεί, δεν θα πρέπει να μείνει σε μια αμιγή ιδεολογική λογική. Ζούμε την εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου όλα και όλοι αναμειγνύονται. Ενας συνδυασμός λοιπόν παραδοσιακών πολιτικών στοιχείων με νεωτερικά, ένας συνδυασμός ιδεολογίας και ρεαλισμού, στρατηγικής και τακτικής, είναι αναγκαίος. Δεν ζούμε πια ούτε στον πόλεμο των τάξεων (κι ας βιώνουμε τις ταξικές διάφορες!) ούτε αυτόν των ηλικιών, φύλων ή γενεών (κι ας τα βιώνουμε αυτά σε προσωπικό αλλά όχι σε κραυγαλέα ιδεολογικό επίπεδο όπως ήταν παλαιότερα). Ολα συνυπάρχουν αναμεμειγμένα. Ο δρόμος είναι ξεκάθαρος: προχωρούν τα πράγματα με στοιχεία ανάμειξης παρόντος με παρελθόν.

Οποιος καταλάβει ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ήδη η πραγματικότητα θα πετύχει. Μια τέτοια πολιτική χρειάζεται η ΝΔ. Χρειάζεται αυτογνωσία, αυτογνωσιακή πολιτική, χρειάζεται καινούργια πρόσωπα και όχι κουρασμένα. Χρειάζεται καινοτόμα μυαλά που θα συνδυάζουν το παλιό με το νέο. Μέσα από την εμπειρία της παγκοσμιοποίησης σφυρηλατείται μια άλλη εθνική συνείδηση: όχι αυτιστική αλλά διευρυμένη και εμπλουτισμένη με το άλλο, το διαφορετικό.

Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός

Τελευταία Νέα