Το τραπέζι προς τιμήν του προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρανσουά Ολάντ και της ακολουθίας του είχε καθαρά, λευκά λινά τραπεζομάντιλα. Πολυέλαιοι έλουζαν με το κατάλευκο φως τους τον χώρο, ανθοδέσμες και κηροπήγια στόλιζαν το τραπέζι. Οι προσκεκλημένοι ετοιμάζονταν να καθήσουν στις πολυθρόνες του δείπνου, είχαν προσκληθεί από τον οικοδεσπότη, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, και συζητώντας προσέρχονταν. Μπροστά από τις άδειες καρέκλες άστραφταν τα κρυστάλλινα ποτήρια, τα πορσελάνινα πιάτα, οι κολλαρισμένες επίσης λινές πετσέτες. Τα μαχαιροπίρουνα ήταν ασημένια –δύο πιρούνια αριστερά, δύο μαχαίρια δεξιά, δύο κουτάλια, ένα σούπας κι ένα του γλυκού, οι μύλοι του πιπεριού και οι αλατιέρες, όλα τοποθετημένα όπου δει, σύμφωνα με τους κανόνες των καλών τρόπων.

Ηταν ωραία. Και ακόμα πιο ωραία ήταν η στολή κάποιων ωραίων και ευσταλών κυρίων που, όρθιοι, περίμεναν υπομονετικά να αρχίσει το δείπνο. Φορούσαν περιποιημένα, ίσως και λίγο επιτηδευμένα κοστούμια και νόμιζες ότι είναι στρατιώτες, επίλεκτου μάλιστα Σώματος, έτσι στραφτεροί και στην τρίχα που ήσαν. Φορούσαν υπέροχα μαύρα κοστούμια με κατάλευκα κολλαρισμένα υποκάμισα και σακάκια που κούμπωναν με τέσσερα γυαλιστερά κουμπιά, ενώ δύο σειρές από τρία κουμπιά η καθεμία στόλιζαν τους φαρδείς γιακάδες τους. Κάποια στιγμή ανακατεύτηκαν με τους προσκεκλημένους, οι οποίοι με κοστούμι και γραβάτα οι άνδρες, με ωραία βραδινά φορέματα οι κυρίες, που άφηναν χώρο στα στραφτερά κοσμήματά τους, εισέρχονταν στη μεγάλη αίθουσα του Προεδρικού Μεγάρου, όπου παρετίθετο το δείπνο.

Μια στιγμή, κάτι δεν πάει καλά. Τι ζητάει αυτός ο κύριος με το λευκό πουκάμισο, το δύο νούμερα πιο στενό σακάκι και την μπρεζνιεφικού τύπου ποσέτ στο τσεπάκι; Και οι άλλοι, που εισβάλλουν και ανακατεύονται ανάμεσα στον καλοντυμένο κόσμο; Ο κύριος με την κοιλίτσα και το ροζ σαν πουκάμισο, με το σακάκι στυλ αμπέχονο; Και ο άλλος με το άσπρο ξεκούμπωτο στο στήθος; Και ο έτερος με τα μαύρα; Μήπως έγινε κάποιο λάθος; Μήπως φώναξαν τους σερβιτόρους από τη λαϊκή ταβέρνα Ο Μπαρμπα-Μήτσος;

Οχι, όχι, λάθος. Ας ξαναδούμε την εικόνα. Ο κύριος με την μπρεζνιεφική, τη «στοιχημένη-ζυγισμένη» ποσέτ, ο κύριος με το ροζ και ο κύριος με τα μαύρα, και οι άλλοι κύριοι με dress code Αχμαντινετζάντ ήταν ο Πρωθυπουργός και τα μέλη της ελληνικής κυβέρνησης. Οι επίσημοι. Οι κύριοι με το παπιγιόν και τα επιτηδευμένα κοστούμια ήταν απλώς η εργατική τάξη, οι σερβιτόροι.

Επιτέλους, αυτό είναι η ειρηνική επανάσταση. Κουστουμαρισμένοι να σερβίρουν τους sans-culottes. Αργήσαμε λίγο, αλλά θα την αλλάξουμε την Ευρώπη.

Τελευταία Νέα