«Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις» έχει πει ο Τσαρούχης, αλλά μάλλον είναι πιο ρεαλιστικό ότι «στην Ελλάδα είσαι ό,τι πληρώσεις». Κι αν πληρώσεις, είσαι το κορόιδο –ευτυχώς δεν είσαι ο μόνος. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είμαστε όλοι…

Οι προπροηγούμενοι είχαν απαλλάξει τα αυτοκίνητα με χαμηλούς ρύπους από τα τέλη κυκλοφορίας. Οσοι έσπευσαν να τα αγοράσουν για να επωφεληθούν, δεν είχαν λογαριάσει ότι το κράτος έχει συνέχεια. Οτι δηλαδή ο ένας στρώνει, ο άλλος καρφώνει και το κορόιδο πληρώνει.

Παλιότερα ήταν οι επενδύσεις στα φωτοβολταϊκά: πάρτε δάνεια για να τα στήσετε, οι αποδόσεις κάθε χρονιάς είναι εγγυημένες –και όλα τα σχετικά που λέγονται «πριν». Οταν ήλθε το «μετά», να και οι έκτακτες εισφορές, να και οι μειωμένες τιμές –να και οι ζημιές για όσους πίστεψαν και πλήρωσαν…

Κι αν αυτά επιφυλάσσονται στα κανονικά κορόιδα –τους πολίτες αυτής της χώρας –σκεφτείτε πώς μας βλέπει ένας κανονικός επενδυτής, με κανονικά λεφτά, που έρχεται εδώ για να αναζητήσει ευκαιρίες: δεν ξέρει τι μίζες θα του ζητήσουν, δεν ξέρει τι φόρους θα πληρώσει, δεν ξέρει το καθεστώς των εργασιακών σχέσεων, δεν ξέρει αν θα μπορεί να κάνει εισαγωγές –για την ακρίβεια, δεν ξέρει τίποτα. Γιατί λοιπόν να έλθει, αν είναι κανονικός επενδυτής και όχι κανονικός απατεώνας;

Οι κυβερνήσεις μας έχουν κάνει διαχρονικά μία παραδοχή –και δεν την αλλάζουν με τίποτε: έχουν δεχθεί ότι η Ελλάδα είναι η περιούσια χώρα, για την οποία οι πάντες είναι διατεθειμένοι να δώσουν τα πάντα χωρίς να προσδοκούν τίποτε. Ελα όμως που πέρα από κανένα τριήμερο στη Σαντορίνη ή μια κρουαζιέρα στα νησιά, οι επενδυτές μάς αποφεύγουν. Και όσοι παραμείνουν, διεκδικούν με μεγάλες αξιώσεις το μετάλλιο του Ιώβ.