Θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει παραπλανητικό το όνομα που επέλεξαν για την μπάντα τους τα παιδιά από το Μπαθ (παρεμπιπτόντως, στην Αγγλία είναι αυτό). Δεν είναι βαριά η μουσική τους, γκρουβάτη είναι. Πώς αλλιώς, αφού συνδυάζουν φανκ, (νεο) σόουλ, κοφτές κιθάρες και φωνητικά που φέρνουν στο μυαλό τον Τζέιμς Μπράουν;

Θα μπορούσε να είναι άλλη μια μπάντα με (προφανή) αγάπη στο μουσικό παρελθόν και έχοντας μελετήσει καλά αυτά που λάτρεψαν, έβγαλαν μία από τα ίδια αλλά όχι ακριβώς – κοινώς το χάσανε στην πορεία και ενώ ήθελαν, δεν πρωτοτύπησαν ή πρωτοτύπησαν για λίγο. Αυτό δεν ισχύει για τους Heavy.

Αφησαν πολλές υποσχέσεις με το πρώτο, σχετικά άνισο, άλμπουμ τους («Great vengeance and furious fire» – 2007) και απογειώθηκαν με το δεύτερό τους («The house that dirt built» – 2009) το οποίο αγαπήθηκε πολύ και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού – εξ ου και το ιδιαιτέρως γνωστό «How you like me now».

Τι ταινίες, τι σειρές, τι διαφημιστικά, τι αθλητικές εκπομπές, τι βιντεοπαιχνίδια, παντού έχει παίξει. Μαϊντανός; Μπορεί – αλλά καθόλου άδικα.

Και μια ακόμη πληροφορία: ήταν το τραγούδι που είχε επιλέξει για προεκλογική συγκέντρωση ο Νιουτ Γκίνγκριτς, ένας από τους υποψήφιους για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών για τις προεδρικές εκλογές του 2012 στις ΗΠΑ. Η μπάντα του ζήτησε να σταματήσει να το κάνει, μιας και δεν είχαν δώσει τη συναίνεσή τους. Τελικά κάτι παίζει με τους Ρεπουμπλικανούς και τη χρήση τραγουδιών χωρίς άδεια…