Αναζήτηση
Χάρηκα που άκουσα επιτέλους έναν έλληνα Πρωθυπουργό να χαρακτηρίζει τον χώρο του ποδοσφαίρου «κράτος και παρακράτος των τραμπουκισμών και των εκβιασμών».
Οχι μόνο επειδή ο χαρακτηρισμός είναι ακριβής –και λίγο επιεικής…
Αλλά κυρίως επειδή έως τώρα οι πρωθυπουργοί προτιμούσαν να μην μπλέκονται στη βρωμιά. Κοιτούσαν αλλού.
Ο λόγος είναι απλός. Διαδοχικές κυβερνήσεις και διαδοχικοί υπουργοί είχαν πειστεί πως η κάθαρση στο ποδόσφαιρο θα πάρει εκ των πραγμάτων οπαδικό πρόσημο.
Κι ως εκ τούτου φοβόντουσαν πως μια συντεταγμένη παρέμβαση της πολιτείας θα θεωρηθεί εμπλοκή στις οπαδικές αντιπαλότητες ή στις προσωπικές διαμάχες των παραγόντων.
Αντί λοιπόν να τους μαζέψουν με τις χεροπέδες και με συνοπτικές διαδικασίες, κατέληγαν στη μόνιμη επωδό:
– Ασ’ τους να βγάλουν τα μάτια τους μόνοι τους!
Ετσι φτάσαμε στη σημερινή ασυδοσία. Η Δικαιοσύνη διώκει δεκάδες αθλητικούς παράγοντες για τα μισά άρθρα του ποινικού κώδικα, οι εισαγγελείς διαπιστώνουν τη δράση εγκληματικών οργανώσεων και ασκούν βαρύτατες διώξεις στους πρωταγωνιστές τους, αλλά την ίδια στιγμή αυτό το ίδιο παρακράτος «των τραμπουκισμών και των εκβιασμών» βγάζει τη γλώσσα στο κράτος και συνεχίζει απτόητο το έργο του.
Οι ίδιοι υπόδικοι και απατεώνες, τραμπούκοι και εκβιαστές συνεχίζουν να διοικούν το ποδόσφαιρο παρά την κατακραυγή, τις αποκαλύψεις και τις ποινικές διώξεις. Δεν είναι ότι δεν έχουν συνείδηση, δεν έχουν ούτε καν φιλότιμο.
Αλλα ποιος το έχασε για να το βρουν εκείνοι;
Δυστυχώς, το ελληνικό ποδόσφαιρο αποτελεί την ακραία και σε σμίκρυνση αναπαραγωγή μιας παγκόσμιας ποδοσφαιρικής παθογένειας.
Οι εισαγγελείς μπουκάρουν στη FIFA, οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες παίρνουν τον δρόμο των δικαστηρίων, ο Μπλάτερ πάει για μέσα και ο Πλατινί που ονειρευόταν να τον διαδεχθεί βρίσκεται ένα βήμα από το εδώλιο.
Είναι προφανές όμως ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν θα είχε περιέλθει στην κατάσταση «των τραμπουκισμών και των εκβιασμών» αν το σύστημα διοίκησής του δεν τελούσε ευθέως υπό την προστασία του Πλατινί και της παρέας του. Αν δεν λειτουργούσε ως τοπικό, άγαρμπο και κακόγουστο υποκατάστημα ενός παγκόσμιου παρακράτους.
Είναι οι θείοι από την Ελβετία που έτρεχαν να ορθώσουν ασπίδα προστασίας κάθε φορά που η πολιτεία πήγαινε να ακουμπήσει τους τοπικούς μαφιόζους. Στο όνομα ενός αυτοδιοίκητου που λειτουργούσε ως ανεξέλεγκτο και ακαταδίωκτο.
Η συγκυρία λοιπόν ευνοεί την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό αν εννοούν αυτά που λένε. Οταν κλωνίζονται οι πάτρωνες (στη FIFA και την UEFA) αποδυναμώνεται το σύστημα προστασίας.
Αρκεί να σπεύσουν διότι οι μαφίες διαθέτουν ανακλαστικά ταχείας ανασυγκρότησης.
Πρώτα χειροπέδες λοιπόν. Και μετά οργανώνουμε και μια ημερίδα για το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου.
Στον Κορυδαλλό ή αλλού.
