Αναζήτηση
Το σύμβολο της Coco Chanel ήταν το «μικρό μαύρο φόρεμα».
Το σύμβολο του Ελληνα είναι το φόρεμα που του πέφτει μικρό, το μαύρο.
Με αφορμή τη φωτό του δικού μας πρωθυπουργικού ζεύγους με τους Ομπάμα, (επανα)κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο μια αντίστοιχη του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της Αμαλίας Κανελλοπούλου (αργότερα Μεγαπάνου) με τους Κένεντι.
Φιγουρίνια το κουαρτέτο. Εξού και ολοφύρονται οι λατρεμένες κατίνες των σόσιαλ. Που δεν είναι μόνο σουσούδες, είναι και ανιστόρητες:
«Αχ, αυτό είναι ντύσιμο, αχ αυτό είναι στυλ, αχ αυτό είναι πρωθυπουργικό ζευγάρι με όλα του».
Λέμε «ανιστόρητες» γιατί, σύμφωνα με το διαβόητο gossip των 60s, ο γάμος αυτός δεν ήταν επιστέγασμα έρωτος αλλά συμφέροντος. Ο Καραμανλής επιθυμούσε διακαώς το πολιτικό brand name της ευειδούς νύφης.
Και επειδή μια εικόνα ΔΕΝ είναι πάντα χίλιες λέξεις –στη φωτογραφία παραλείπονται δύο λέξεις που άφησαν εποχή:
«Σκάσε Αμαλία!»
Σκάσε Αμαλία; ΣΚΑΣΕ ΑΜΑΛΙΑ; Κι όμως. Κοινό μυστικό η σκαιότητα με την οποία συμπεριφερόταν ο Καραμανλής στη γυναίκα του. Οι απαξιωτικοί, περιφρονητικοί, «αγοραίοι» χαρακτηρισμοί έδιναν κι έπαιρναν. Και μαγκιά της Αμαλίας που το 1970 αποτίναξε τα «πρέπει», κυνήγησε τα «θέλω» και ξανάχτισε τη ζωή της από το μηδέν.
Οσοι λοιπόν θεωρούν πως η φωτογραφία μιας vintage τετράδας συμβολίζει την επιτομή της φινέτσας πλανάται πλάνην οικτράν. Σκοτωμένοι οι δικοί μας, αλληλοκερατωμένοι ο Τζον και η Τζάκι –και γενικώς, το επίπεδο μια περασιά με το Μπουχάρας: στα πατώματα.
Η ουσία λοιπόν δεν είναι το μικρό μαύρο φόρεμα της κυρίας Μπαζιάνα. Ούτε το γεγονός ότι έμοιαζε αμήχανη και εγκλωβισμένη μέσα του: σαν να μην ήξερε τι μήνυμα έπρεπε να περάσει. Κι ακόμα χειρότερα, σαν να μην ήξερε ποιος ήταν ο αποδέκτης του μηνύματος.
– «Λογοδοτώ» επειδή φωτογραφίζομαι στην κοιτίδα του καπιταλισμού με τον πλανητάρχη;
– Θέλουμε και τις επενδύσεις, αλλά και να μη μας πιάσει στο στόμα της η Αριστερή Πλατφόρμα;
– Χαμογελώ αλλά με μισό στόμα –το άλλο μισό στην Κίνα βρίσκεται;
– Πρέπει να είμαι κομψή ή αυτό είναι δείγμα αστικής ντεκαντέντσιας;
– Υποδηλώνεται ένα ιδεολογικό «ναι μεν αλλά» μέσα από το dress code;
Βέβαια, ό,τι κι αν έκανε χαμένη από χέρι ήταν η γυναίκα:
Αν ντυνόταν με εξαιρετική φροντίδα, θα τη σταυρώνανε «μεγαλοπιάστηκες και το παίζεις κι αριστερή;». Αν ντυνόταν όπως ντύθηκε, θα τη σταυρώνανε «κοίτα χάλι, σαν φτωχή συγγενής».
Ομολογώ, παγερά αδιάφορη με άφησε το «μικρό μαύρο φόρεμα» της κυρίας Μπαζιάνα. Το «simple et chic» είναι υψηλά μαθηματικά –κιτς κι η Μισέλ άλλωστε, ντυμένη μαυρομπλέ μπομπονιέρα.
Με αυτά ασχολούμαστε ως λαός, μια που έχουμε λύσει όλα τα άλλα. Σε έναν Οκτώβριο-εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες (φόροι, εισφορές, περικοπές) εμείς αναλύουμε τα ανόητα και συγκρίνουμε τα μη συγκρίσιμα.
Η κομψή κυρία Καραμανλή –πριν αποκτήσει δυναμική και αυτόνομη προσωπικότητα –ήταν ένα πανέμορφο άβουλο κοριτσάκι μιας άλλης εποχής. Και που ανεχόταν –όσο ανέχτηκε –τα «σκάσε Αμαλία». Κάθε σύγκριση είναι ιστορικά ανακόλουθη, για να μην πω απλώς πανηλίθια.
Να κάνουμε φύλλο και φτερό το βιογραφικό και την πρόσληψη της κυρίας Μπαζιάνα στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Αν υπάρχει έστω και αδιόρατη σκιά που να υποδηλώνει έλλειψη αξιοκρατίας, να βγούμε στα μπαλκόνια όλοι μαζί.
Αλλά να καθόμαστε να μιλάμε για φορεματάκια, μαλλάκια, γοβάκια, είναι επιεικώς γελοίο. Κι ας αφήσουμε τις ανοησίες τύπου «ρεζίλι γίναμε, εκτεθήκαμε στα εξωτερικά». Δεν εκτεθήκαμε από την «ευπρεπώς ασήμαντη» εμφάνιση της Πρώτης Κυρίας. Εκτεθήκαμε από την ανεπαρκή εμφάνιση του Πρωθυπουργού στο Ιδρυμα Κλίντον. Που κάπως τη «ρεφάρισε» με τους ομογενείς.
Γι’ αυτά να συζητάμε, αυτά να μας απασχολούν.
Στη φάση που βρισκόμαστε τώρα, καίγονται διάφορα θεατά και αθέατα μέλη του σώματός μας. Οπότε η Κοκό μπορεί να περιμένει. Και ο ανιστόρητος σουσουδισμός επίσης.
