Αναζήτηση
ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑΕ και Podemos έσπευσαν να συγχαρούν πρώτοι απ’ όλους τον Τζέρεμι Κόρμπιν για την ανάληψη της ηγεσίας των βρετανών Εργατικών. Λογικό. Ο καθένας βλέπει στον μέχρι χθες περιθωριακό βουλευτή αυτό που τον βολεύει. Ή κάνει προβολή στους ανομολόγητους πόθους του.
Ο μεν Λαφαζάνης αισθάνεται ότι δικαιώνονται οι παρωχημένες ιδέες του περί εθνικοποιήσεων και ο θαυμασμός των λατινοαμερικανικών σοσιαλιστικών «παραδείσων».
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ και οι Podemos μάλλον αναζητούν δικαίωση στο ότι οι ριζοσπαστικές ιδέες μπορούν να αλώσουν και mainstream μεγάλα κόμματα, τα οποία μάλιστα έχουν περάσει από την εξουσία. Μάλλον θέλουν να διαβάζουν το φαινόμενο ως συριζοποίηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Εκτός αν το αναγνώσει κανείς ανάποδα: τα συγχαρητήρια του ΣΥΡΙΖΑ (ομάδα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς) στον Κόρμπιν μπορεί να είναι απλώς η απόδειξη ότι είναι πλέον έτοιμος να μεταπηδήσει στην οικογένεια των ευρωπαίων Σοσιαλιστών.
Ομως, κάπου εδώ σταματούν οι συγκρίσεις. Η Βρετανία δεν είναι Ισπανία. Πολύ περισσότερο δεν είναι Ελλάδα. Οι κραυγές του Κόρμπιν κατά της λιτότητας δεν συνδέονται καν με τη σχέση της χώρας του με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο Κόρμπιν δεν θα είχε εκλεγεί ποτέ πρόεδρος των Εργατικών αν δεν του είχε προετοιμάσει το έδαφος ο Εντ Μίλιμπαντ επιχειρώντας τη στροφή προς τα αριστερά, που όμως έμεινε στη μέση. Δεν θα είχε θριαμβεύσει αν δεν τον ψήφιζαν οι 20άρηδες που γράφτηκαν στο κόμμα μόνο και μόνο για να πάρουν μέρος στη διαδικασία εκλογής και να εκτονώσουν την απογοήτευσή τους στραπατσάροντας το μπλερικό και «δεξιό» κατεστημένο των Εργατικών.
Η έκπληξη Κόρμπιν ήταν μάλλον το σοκ που χρειάζονταν οι Εργατικοί. Ηταν το αίμα που έπρεπε να λερώσει το χαλί για να αντιληφθούν μετά και την τελευταία συντριβή τους από τον Ντέιβιντ Κάμερον ότι παραέστριψαν δεξιά και δεν κατάφεραν να πείσουν τους ψηφοφόρους ότι έχουν εναλλακτική πρόταση στη φιλελεύθερη Δεξιά.
Η Ευρώπη σήμερα είναι αδιαμφισβήτητα συντηρητική και νεοφιλελεύθερη. Ακόμη και η Κίνα και η Ρωσία έχουν γίνει βαθιά καπιταλιστικές. Είναι προφανής η αδυναμία της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς να αρθρώσει μια πειστική πρόταση πέρα από τη μόνιμη επωδό για την ανάγκη να τερματιστεί η λιτότητα.
Ομως, η λύση δεν μπορεί να είναι η επιστροφή στο πολιτικό ρετρό του ’80 και του ’70. Εκτός αν η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία το πάρει απόφαση ότι θα βρίσκεται μονίμως στην αντιπολίτευση για να μην αναζητεί τη χαμένη της συνείδηση στα ενοχικά σύνδρομα ότι έκανε εκπτώσεις χάριν της εξουσίας. Υπάρχει κανένας που να πιστεύει στ’ αλήθεια ότι ο Κόρμπιν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός επαναφέροντας τους Εργατικούς στην εξουσία;
Η μέχρι στιγμής εμπειρία δείχνει ότι η συντηρητική Ευρώπη ή καταπίνει τα λαϊκιστικά κόμματα διαμαρτυρίας βάζοντάς τα στη θέση που τους ανήκει –στο περιθώριο –ή τα εντάσσει στο σύστημα πιέζοντάς τα προς το Κέντρο (ΣΥΡΙΖΑ, Podemos). Κάπως έτσι, επιβεβαιώνει τη ρήση του Εντουάρντο Γκαλεάνο ότι η Αριστερά είναι το Πανεπιστήμιο της Δεξιάς.
