Ας υποθέσουμε ότι υπογράφουν το τρίτο Μνημόνιο, ότι ψηφίζεται από τη Βουλή, ότι θα έχουμε πια και επίσημα δύο παρατάξεις «Αριστεράς» και από κοντά τους ή απέναντί τους πέντε ή δέκα μικροομάδες –μερικές βίαιες.

Ο τσιπρικός ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και Το Ποτάμι (;) μπορεί να ψηφίσουν το τρίτο Μνημόνιο μαζί αλλά να σχηματίσουν από κοινού κυβέρνηση όπως το ’89 και το ’90 το αποκλείουν. Συνεπώς μένει η μεταβατική (προς τα πού όμως) λύση μιας τεχνοκρατικής λύσης ή εκλογές.

Οι εκλογές είναι μια πολύ σωστή δημοκρατική προοπτική αλλά κάκιστη οικονομικά ενώ θα υποστεί και νέο πλήγμα ο άθλιος κρατικός μηχανισμός.

Θα λύσουν όμως το πολιτικό πρόβλημα; Δύσκολο ώς απίθανο. Οι δημοσκοπήσεις επιτρέπουν τη διαπίστωση ότι ένα σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης πορεύεται εκτός πραγματικότητας εφόσον, σωστά, δεν κατάλαβε τι ήταν το «δημοψήφισμα» και η άμεση (ευτυχώς!) απάρνησή του από την κυβερνητική ομάδα Τσίπρα. Είναι μάλιστα πολύ πιθανό ότι δεν θα καταλάβει και το νέο Μνημόνιο που η ίδια η κυβέρνηση, για να παραφράσω τον Κ. Σημίτη, το αντιμετωπίζει με το θλιβερό και ως προς τα σημερινά ανεδαφικό «επιχείρημα» ότι «αυτή είναι η Ευρώπη».

Το «σκηνικό» το χαρακτηρίζουν όμως και άλλες δύο διαπιστώσεις:

α. Τα πολιτικά πρόσωπα της στιγμής, ακόμα και ο συμπαθής σε πολλούς και για πολλούς αντιφατικούς λόγους Αλέξης Τσίπρας, δεν πείθουν ενώ οι «συνάδελφοί» του δεν έχουν δοκιμαστεί.

β. Κανένας πολιτικός, καμιά παράταξη δεν προτείνει ένα ρεαλιστικό και συνάμα τολμηρό πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης και πέρα από τις επιταγές των «εταίρων» ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Με βάση την αρχή ότι οι πολίτες δεν είναι πειραματόζωα –όπως συμβαίνει τώρα (*).

Ο Ριχάρδος Σωμερίτης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Πρόσφατο βιβλίο του, «Οι λέξεις και οι μάχες», εκδόσεις Πατάκη.

(*) Π.χ., με τον αιφνίδιο ΦΠΑ 23% για τα φροντιστήρια και τα ιδιωτικά σχολεία χωρίς διακρίσεις οικονομικής αντοχής των οικογενειών και χωρίς μέτρα για τη δημόσια εκπαίδευση.