Ο Σάντερ Λέβιν, Δημοκρατικός βουλευτής από το Μίσιγκαν και το μακροβιότερο εβραϊκής καταγωγής μέλος της αμερικανικής Βουλής, είπε κάτι σημαντικό αυτήν την εβδομάδα: «Κατά την άποψή μου, το μόνο ασφαλές καταφύγιο στη δημόσια ζωή είναι να εξετάζεις σε βάθος τα δεδομένα, να συμβουλεύεσαι ειδικούς, και έπειτα να λες αυτό που πιστεύεις».

Τα λόγια του είναι σημαντικά για δύο λόγους. Καταρχάς, αψηφούν την κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα τού να αδιαφορείς για τις άβολες αλήθειες, να συμβουλεύεσαι στην καλύτερη περίπτωση μόνο επιλεκτικά, και να μη λες ποτέ αυτό που πιστεύεις αν δεν είναι αυτό που θέλει να ακούσει το εκλογικό σου σώμα. Κατά δεύτερον, η δήλωσή του αφορούσε το Ιράν, ένα ζήτημα όπου η βασισμένη στα δεδομένα συζήτηση, στο Καπιτώλιο και πέραν αυτού, τείνει να περάσει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τους παράλογους παλικαρισμούς –σαν αυτόν στον οποίο επιδόθηκε ο Ρεπουμπλικανός προεδρικός υποψήφιος Μάικ Χάκαμπι, δηλώνοντας πως η πυρηνική συμφωνία με την Τεχεράνη θα οδηγήσει τους Ισραηλινούς «στην πόρτα του φούρνου».

Ο συλλογισμός του Λέβιν τον οδήγησε στο νηφάλιο, ακριβές συμπέρασμα πως η συμφωνία είναι «ο καλύτερος τρόπος να επιτύχουμε» τον στόχο να εμποδίσουμε το Ιράν να προχωρήσει προς την απόκτηση πυρηνικού όπλου, μια έκβαση που θα καταστήσει το Ισραήλ, τη Μέση Ανατολή και τον κόσμο «πολύ πιο ασφαλή». Δεν είναι ο ιδανικός τρόπος, δεν είναι ο τέλειος ούτε ένας απόλυτα ασφαλής τρόπος, αλλά στον πραγματικό κόσμο της μη εξαλείψιμης ιρανικής πυρηνικής τεχνογνωσίας είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος. Την ίδια άποψη έχουν και τα άλλα μέρη της συμφωνίας –οι καθόλου ασήμαντες ή ασόβαρες δυνάμεις της Ρωσίας, της Κίνας, της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Γιατί; Ο Λέβιν, παλιός φίλος του Ισραήλ, ήταν σχολαστικός. Διότι η συμφωνία, εφόσον εφαρμοστεί πλήρως, περικόπτει τα αποθέματα εμπλουτισμένου ουρανίου του Ιράν κατά 97%, εμποδίζει για 15 χρόνια τον εμπλουτισμό άνω του 3,67% (κι αυτό ήδη απέχει πολύ από το επίπεδο που απαιτείται για την κατασκευή όπλου), αυξάνει με εκθετικούς ρυθμούς τις διεθνείς επιθεωρήσεις, συγκρατεί το Ιράν τουλάχιστον για έναν χρόνο (έναντι δύο μηνών σήμερα) από το να αποκτήσει αρκετό υλικό για την παραγωγή όπλου, κόβει τον μέσω πλουτωνίου δρόμο προς μία βόμβα, διατηρεί όλες τις αμερικανικές εναλλακτικές λύσεις όσον αφορά την καταπολέμηση της ιρανικής στήριξης προς τη Χεζμπολάχ, και είναι πολύ καλύτερη από ένα εναλλακτικό σενάριο, με τις διεθνείς κυρώσεις να ξεφτίζουν και τη «στήριξη ακόμα και από τους στενότερους συμμάχους μας, αν κινηθούμε προς τη στρατιωτική επιλογή» να είναι «ελάχιστα πιθανή».

Το Κογκρέσο έχει περιθώριο 60 ημερών να εξετάσει τη συμφωνία. Το κλίμα είναι σε γενικές γραμμές παρορμητικά εχθρικό. Ενα ψήφισμα αποδοκιμασίας που θα προσέκρουε σε βέτο του προέδρου Ομπάμα είναι πιθανό∙ ο πρόεδρος έχει κατά πάσα πιθανότητα αρκετή στήριξη ώστε να επιβάλει το βέτο του. Πριν όμως ακολουθήσουν ένα τόσο απογοητευτικό μονοπάτι για την κύρωση μιας ιστορικής συμφωνίας, όλα τα μέλη του Κογκρέσου πρέπει να ακολουθήσουν την ίδια συλλογιστική διαδικασία με τον Λέβιν. Θα έπρεπε επίσης να μελετήσουν μια επιστολή πέντε πρώην αμερικανών πρεσβευτών στο Ισραήλ (συμπεριλαμβανομένου του Τόμας Πίκερινγκ), καθώς και πρώην ανώτερων αξιωματούχων (συμπεριλαμβανομένου του υφυπουργού Εξωτερικών Νίκολας Μπερνς), που καλεί και τα δύο σώματα να μην απορρίψουν μια συμφωνία χωρίς την οποία «οι κίνδυνοι θα είναι πολύ υψηλότεροι για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ».