Μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια

Πώς τα καταφέραμε έτσι; Ψηφίσαμε τον Ιανουάριο και φέραμε στην εξουσία τον ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ, με την ελπίδα για μια συμφωνία λίγο καλύτερη από εκείνη που θα πετύχαινε η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Και καταλήξαμε, έξι μήνες μετά, με ένα Μνημόνιο να, με το συμπάθιο…

Αλλά δεν είναι αυτό το χειρότερο: είναι το γεγονός ότι τα διλήμματα από δω και πέρα θα έχουν και επισήμως να κάνουν με το Grexit. Η επιμονή του κ. Σόιμπλε να το θέτει –ακόμα και πριν από την τρέλα του δημοψηφίσματος –δεν είχε να κάνει με την πραγματοποίησή του «εδώ και τώρα», αλλά με τη νομιμοποίησή του ως της μοναδικής εναλλακτικής λύσης για το μέλλον.

Τι σημαίνει αυτό; Απλά στην πρώτη αναποδιά, οι φωνές που θα απαιτούν να τους αδειάσει η Ελλάδα τη γωνιά θα πολλαπλασιαστούν. Και οι αντιστάσεις σταδιακά θα μειώνονται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της χώρας μας.

Το άλλο που «πέτυχε» το δημοψήφισμα ήταν να νομιμοποιήσει τους λαφαζανικούς δραχμιστές. Οι άνθρωποι δεν είχαν κρύψει ποτέ την άποψή τους –αλλά μετά το 62%, σε συνδυασμό με τη συμφωνία που ακολούθησε, βλέπουν πεδίον δόξης λαμπρόν.

Και ας μην ξεγελιέται κανείς από τη στάση που τηρούν μέχρι στιγμής –του τύπου «στηρίζουμε την κυβέρνηση, καταψηφίζουμε τα μέτρα»: το παιχνίδι που παίζεται προς το παρόν συνοψίζεται στο ποιος θα έχει το πάνω χέρι στον ΣΥΡΙΖΑ. Μόλις τελειώσει όλη αυτή η εσωκομματική τελετουργία, τα στόματα θα ανοίξουν και οι αληθινές προθέσεις θα φανούν.

Το πιθανότερο είναι ότι ο κ. Τσίπρας θα βρεθεί και μπροστά σε νέες απειλές για Grexit και απέναντι σε ένα «κόμμα της δραχμής», το οποίο θα τον αντιμετωπίζει ως αποστάτη του κινήματος: με έναν σμπάρο –το δημοψήφισμα –δυο τρυγόνια…