[Διαστάσεις] Τα ρέστα μας στο plan D

Ο πρώτος μας στόχος ήταν, ομολογουμένως, πολύ φιλόδοξος. Θα αλλάζαμε την Ελλάδα και την Ευρώπη μαζί ή έστω πρώτα τη μία και μετά την άλλη, τη σειρά θα τη βρίσκαμε. Αυτό θα γινόταν μέσα από τη συγκρότηση του περιβόητου Μετώπου του Νότου, όπου θα λάμβανε μέρος η Γαλλία του πρώην Ολαντρέου, η Ιταλία του πρώην ομήρου των αγορών Ρέντσι, η Ισπανία (αφού την άλωνε το Podemos) και, φυσικά, η παντός καιρού Κύπρος. Το Μέτωπο θα εξαπέλυε ολομέτωπη επίθεση κατά της λιτότητας και οι Γερμανοί, απομονωμένοι, θα υποχωρούσαν.

Καθώς για πολλούς και διάφορους λόγους το όραμα δεν υλοποιήθηκε, περάσαμε στο Plan B. Αφού δεν θέλουν οι Ευρωπαίοι να αλλάξουν, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς. Για μας, όμως, θα βρουν μια «πολιτική λύση». Με άλλα λόγια, ξεχνάμε τα νούμερα και πιάνουμε τα τηλέφωνα. Το κακό είναι ότι η επωδός στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ήταν πάντα έκφραση κατανόησης μεν, αλλά «ό,τι πει το Eurogroup». Χώρια που η πολιτική λύση δεν είναι κατ’ ανάγκη κάτι καλό. Ο Σάιμον Νίξον, ας πούμε, έγραψε χθες στη «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» ότι ήρθε η ώρα η ευρωζώνη να στείλει στην Αθήνα ένα τελεσίγραφο: αυτή είναι η συμφωνία και έχετε προθεσμία μέχρι τόσο του μηνός για να τη δεχθείτε ή να την απορρίψετε. Πολιτική λύση είναι κι αυτή.

Το επόμενο σχέδιο ήταν βραχύβιο, καθώς δεν το πίστευαν ούτε οι εμπνευστές του: να καλέσουμε τους ευρωπαϊκούς λαούς να βγουν στους δρόμους. Είναι αλήθεια ότι έγιναν εδώ κι εκεί κάποιες συγκεντρώσεις αλληλεγγύης, αλλά δεν έλαβαν μεγάλη δημοσιότητα. Ισως οι οργανωτές δεν είχαν φωνάξει τις κάμερες.

Κατόπιν όλων αυτών των αποτυχιών, βάλαμε στο τραπέζι τα ρέστα μας: ζητήσαμε τη βοήθεια του «αμερικανού φίλου». Ξεχάσαμε ότι αυτοί φταίνε για τη χούντα και την Κύπρο, κατάπιαμε τις αναιδείς παρεμβάσεις τους στο θέμα της τρομοκρατίας και τηλεφωνήσαμε στον Λιου. Το σκεπτικό μας δεν είναι λάθος. Οι Αμερικανοί ανησυχούν για τις επιπτώσεις μιας κρίσης της ευρωζώνης στη δική τους οικονομία. Επιπλέον, η δική τους θεραπεία ήταν τελείως διαφορετική από εκείνη στην οποία πρωτοστάτησε το Βερολίνο. Γιατί λοιπόν να μην ασκήσουν την επιρροή τους στο G7; Στο κάτω κάτω δεν θα αφεθεί τελικά ελεύθερος ο Σάββας Ξηρός, του στήσαμε παγίδα με το βραχιολάκι. Πρέπει να μας το αναγνωρίσουν. Οπως λέει και ξαναλέει ο Πρωθυπουργός, «εμείς κάναμε το καθήκον μας, τώρα πρέπει να το κάνουν και οι άλλοι». Μάλλον αυτό θα εννοεί.

Κάποια λύση θα βρεθεί λοιπόν, αν όχι σε αυτό το G7, σίγουρα στο επόμενο. Αδίκως κατηγορείται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι χάνει χρόνο. Αδίκως διαμαρτύρονται και οι έλληνες επιχειρηματίες για την παράταση της αβεβαιότητας. «Το χειρότερο απ’ όσα αντιμετωπίζουμε είναι ο κίνδυνος να χάσουμε την εμπιστοσύνη των πελατών μας στο εξωτερικό» είπε στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος από την εταιρεία εξαγωγής ελαιολάδου Terra Creta. «Οι Κινέζοι, ας πούμε, δεν θα συνεργαστούν μαζί μας αν δεν είμαστε στην ευρωζώνη». Καλά, δεν έχει ακούσει τίποτα για έντιμο συμβιβασμό; Ούτε για εθνική υπερηφάνεια;