Εχω την αίσθηση ότι οι υψηλοί τόνοι και η επίδειξη αποφασιστικότητας του Πρωθυπουργού στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλονται σε άγνοια κινδύνου.

Ακριβώς το αντίθετο. Οφείλονται στην επίγνωση του μεγάλου κινδύνου που αντιμετωπίζει.

Διότι εδώ που φθάσαμε τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά.

Μέσα στα επόμενα εικοσιτετράωρα η κυβέρνηση είτε θα υπογράψει ό,τι της βάλουν μπροστά της είτε θα αναλάβει την ευθύνη να οδηγήσει τη χώρα σε πιστωτικό γεγονός.

Τρίτη εκδοχή δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι απολύτως κατανοητή η δυσκολία του Πρωθυπουργού.

Στην πρώτη περίπτωση θα πρέπει να παραδεχθεί ότι η έως τώρα ρητορεία του ήταν εντελώς ανυπόστατη και ότι εξελέγη υποσχόμενος μια αυταπάτη. Είναι μια δραματική διάψευση μαζί με μια οδυνηρή ματαίωση.

Στη δεύτερη περίπτωση θα ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου.

Δεν ξέρω πολλούς που θα ήθελαν να βρίσκονται στη θέση του Αλέξη Τσίπρα.

Κατανοητός λοιπόν ο εκνευρισμός. Κατανοητή ακόμη και η φραστική αναμέτρηση με πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς.

Αλλά, καλώς ή κακώς, οι πραγματικές αποφάσεις δεν θα ληφθούν στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

Μπορούν οι σύντροφοι να διαφωνήσουν με πάθος. Μπορούν να καταραστούν τους ολιγάρχες ολόκληρης της οικουμένης. Μπορούν να καταγγείλουν τους κακούς και να βάλουν τις φωνές στους απόντες.

Αλλά οι υπεκφυγές εξαντλήθηκαν και οι ψευδαισθήσεις διαλύθηκαν. Το δίλημμα είναι σαφές και απλό: είτε θα υπάρξει συμφωνία είτε δεν θα υπάρξει.

Με άλλα λόγια, επιστρέψαμε στη νύχτα της 25ης Ιανουαρίου. Μόνο που έχουν περάσει τέσσερις μήνες, οι «αποφασισμένοι» διαλύθηκαν και τα λεφτά τελείωσαν.

Να δεχθώ ότι οι εταίροι δεν έδωσαν περιθώρια στη νέα ελληνική κυβέρνηση. Οτι την αντιμετώπισαν με δυσπιστία και καχυποψία. Οτι την άκουσαν με ελάχιστη προσοχή και κατανόηση.

Να δεχθώ ότι και η κυβέρνηση ευθύνεται για την έλλειψη προετοιμασίας, τον ερασιτεχνισμό και τη χαοτική ασυναρτησία πολλών στελεχών της.

Αλλά δεν κρίθηκαν εκεί τα πράγματα.

Κρίθηκαν στο θεμελιώδες ζήτημα. Είναι η αριστερή επαγγελία και η «ριζοσπαστική» ρητορεία συμβατές με το σημερινό ευρωπαϊκό πλαίσιο;

Ε, λοιπόν, επιβεβαιώθηκε ότι δεν είναι. Και ότι η εκλογική νίκη ενός μικρού κόμματος σε μια μικρή χώρα δεν μπορεί να μεταβάλει ουσιαστικά το ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Μένει λοιπόν να αποφασίσει η κυβέρνηση αν θέλει να ζήσει στη συγκεκριμένη Ευρώπη και όχι σε εκείνη που φανταζόταν.

Σε όλες τις δημοσκοπήσεις ο ελληνικός λαός δείχνει τις προτιμήσεις του, οι οποίες δεν συμβαδίζουν απαραιτήτως με τις διαθέσεις της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

Γι’ αυτό η επιλογή του Πρωθυπουργού θα είναι, ούτως ή άλλως, επώδυνη.