Δυο πόρτες έχει η ζωή –όχι η γνωστή, η δικιά μας. Η άλλη, την οποία μας την περιορίζουν τα Μνημόνια και οι δανειστές. Δυο πόρτες έχει μπροστά του ο ΣΥΡΙΖΑ –την πόρτα της αρετής και την πόρτα της επιβολής.

Η πόρτα της αρετής –τα βρίσκουμε με τους δανειστές, ανακοινώνουμε μέτρα και μετά προσπαθούμε να τα περάσουμε από τη Βουλή –είναι σαν εκείνες των πρυτάνεων, που πάνε να βγουν από το γραφείο τους και διαπιστώνουν ότι είναι χτισμένες: ανοίγεις πόρτα και πέφτεις σε τοίχο. Διότι σε αυτή τη ζωή –όχι τη γνωστή, τη δικιά μας –πιο εύκολα τα βρίσκεις με την κυρία Μέρκελ παρά με τη Ραχήλ Μακρή.

Εν ολίγοις, η πόρτα της αρετής οδηγεί σε αδιέξοδο: η κυβέρνηση θα βρεθεί στην ανάγκη κάθε Πλατφόρμας –και θα ‘χει και τον κ. Σαμαρά να λέει ότι υπερψηφίζει, αλλά αυτά είναι Μνημόνια, που εμείς δεν τα θέλουμε και τα είχαμε σκίσει και όλα τα σχετικά. Μύλος, δηλαδή –και μετά θα έλθουν κάτι δημοσκοπήσεις που θα τις καταγγέλλουν από το Μέγαρο Μαξίμου.

Η πόρτα της επιβολής δεν οδηγεί στον παράδεισο –αλλά ίσως είναι μια λύση για να ξεκαθαρίσει αυτό το θολό τοπίο στο οποίο ζούμε από τη στιγμή που η προηγούμενη κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι ξεκινά τις διαδικασίες για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Ποια είναι η επιβολή; Απλό –μετρώντας από τα τέλη Γενάρη, ο κ. Τσίπρας έχει στη διάθεσή του ενάμιση χρόνο για να προκηρύξει εκλογές με λίστα. Τι σημαίνει λίστα; Οτι ο αρχηγός του κόμματος κάνει ό,τι θέλει. Αφαιρεί ονόματα, προσθέτει πρόσωπα στις λίστες και καλεί τους ψηφοφόρους να τον ακολουθήσουν. Αν νικήσει, τα χέρια του είναι λυμένα για μια τετραετία. Αν χάσει, θα έχει τουλάχιστον ένα κόμμα χωρίς συνεταίρους για μια ζωή. Οχι τη γνωστή, τη δική μας –την άλλη.