Tι έμαθα για το τρέξιμο από μια αγελάδα

Πότε ένας δρομέας «πιάνει πάτο»; Σε μένα συνέβη όταν –σε έναν Ημιμαραθώνιο –με προσπέρασε μια αγελάδα! Μας χώριζε ένας φράχτης και εκείνη άρχισε να τρέχει χαλαρά πλάι μου στο χωράφι της. Με πέρασε για 100 μέτρα, αλλά παρ’ όλα αυτά με πέρασε!

Ετρεχα ήδη πέντε χρόνια και ήμουν αρκετά καλή, μπορώ να πω. Εντάξει, δεν περίμενα χορηγία από τη Nike σύντομα, αλλά σχεδόν πάντα, στους διάφορους τοπικούς αγώνες, βρισκόμουν στην πρώτη τριάδα της ηλικιακής μου κατηγορίας. Είχα και τα τυχερά μου: ένα κουπόνι για δωρεάν γεύμα σε ένα εστιατόριο, ένα ζευγάρι παπούτσια κι ένα φανταχτερό κιτς κύπελλο. Τίποτα πολύ σπουδαίο μεν, επιβεβαίωση πως κάτι έκανα καλά δε.

Πήραν, λοιπόν, λίγο τα μυαλά μου αέρα. Αφού κατάφερα να κερδίζω βραβεία από τόσο νωρίς, τι με εμποδίζει από το να γίνω το No 1 της ηλικιακής μου κατηγορίας; Οι χρόνοι μου έπεφταν αγώνα τον αγώνα και, παρόλο που δεν είχα τρέξει ποτέ Μαραθώνιο, έβαλα στόχο να πιάσω το όριο για τον Μαραθώνιο της Βοστώνης.

Και ύστερα τραυματίστηκα. Το τρέξιμο, η καθημερινή μου απόδραση, το καταφύγιό μου μέσα στη φορτωμένη ημέρα, έγινε μια αγγαρεία. Μια επίπονη, κουραστική δοκιμασία που κατέληξε στο να δω την ουρά μιας αγελάδας.

Σκέφτηκα να τα παρατήσω. Μήπως να δοκίμαζα το ποδήλατο; Ή το δυναμικό βάδισμα; Μπα. Δεν ήμουν έτοιμη να εγκαταλείψω το τρέξιμο. Ηταν πολύ έντονη στο μυαλό μου η αίσθηση των πρώτων μου προπονήσεων, το καθάρισμα του μυαλού εκεί στον δρόμο. Απλά έπρεπε να ξεμπλοκάρω από την τελειομανία μου.

Δήλωσα συμμετοχή σε όποιον αγώνα βρήκα. Ο τραυματισμός μου με βασάνιζε, οι προπονήσεις μου ήταν πολύ αργές –όμως, αφού είχα σκάσει 50 δολάρια για τη συμμετοχή μου, δεν υπήρχε περίπτωση να μη βρίσκομαι στην αφετηρία!

Χειμωνιάτικο δεκάρι στην ακτή του Νιου Τζέρσεϊ; Μέσα! Ακόμη κι αν χιόνιζε εκείνη την ημέρα. Μια κούρσα στην Ουάσιγκτον για να κάνω τον λαγό σε μια φίλη; Φυσικά! Ημιμαραθώνιος στο Ασμπερι Παρκ (τη γενέτειρα του αγαπημένου μου Μπρους Σπρίνγκστιν); Εννοείται! Το Broad Street Run στη Φιλαδέλφεια; Τριάντα χιλιάδες δρομείς συμμετέχουν. Κάτι θα ξέρουν!

Βουνίσιο 25άρι, κατά το οποίο στους σταθμούς τροφοδοσίας κορίτσια με βαυαρικές στολές πρόσφεραν γερμανικά σάντουιτς και μπίρα; Τέλεια! Δεκάρι – πρό(σ)κληση από τον φίλο μου που το έτρεξε με σπασμένο δάχτυλο στο πόδι; Ναι! Το αποκορύφωμα; Ο Ημιμαραθώνιος στα βουνά της Βιρτζίνια τον Ιούνιο. Μαρτυρικό το τρέξιμο στη ζέστη, ο αγώνας άρχισε με 40 λεπτά καθυστέρηση και τερματίσαμε υπό συνθήκες καύσωνα. Τραγική η όλη φάση, τουλάχιστον όμως τα χάμπουργκερ μετά τον αγώνα ήταν νόστιμα.

Επτά αγώνες μέσα σε 11 εβδομάδες και το τρέξιμό μου έπαψε πια να είναι αγωνιστικό κι ανταγωνιστικό. Δεν έτρεχα για μετάλλια και έπαθλα. Ετρεχα για τις διαδρομές, τους φίλους και τους τερματισμούς. Δεν ξέρω τους χρόνους ή τη σειρά κατάταξής μου. Χρησιμοποίησα το GPS στο ρολόι μόνο μία φορά. Σταματούσα κατά τη διάρκεια των αγώνων για να μιλήσω στους εθελοντές και να πάω τουαλέτα.

Ηπια την μπιρίτσα μου σε εκείνον τον ορεινό αγώνα και άρπαξα ένα ποτήρι κρασί στο τελευταίο χιλιόμετρο του αγώνα στη Βιρτζίνια. Επιασα κουβεντούλα με άλλους όταν τερμάτισα πίνοντας νερό και τρώγοντας μπανάνες, αντί να ψάχνω με αγωνία τον επίσημο χρόνο μου και να υπολογίζω τα σπλιτ μου.