Το κωλυσιεργούν εκεί πάνω στον τάφο και με ζώνουν τα φίδια. Κάτι φιδάκια τόσα δα, σαν κι αυτό που δάγκωσε την Κλεοπάτρα, ευτυχώς που εν τω μεταξύ είχε προλάβει να ξεζουμίσει τον Μάρκο Αντώνιο. Δεν ξέρω τι φρονεί μέσα από τη μεταθανάτια αμεριμνησία του ο Ρίτσαρντ Μπάρτον, εμένα πάντως δεν με χαλάει καθόλου η ιδέα να είναι τελικά αυτός ο Λάζαρος της ανασκαφής και όχι ο Κόλιν Φάρελ, ο ψευτοαλέξανδρος του Ολιβερ Στόουν. Ευκαιρία να μάθω να σέβομαι και να μη σνομπάρω τις αίθουσες των μουσείων που φιλοξενούν βαρυκόκαλα ρωμαϊκά αγάλματα. Ευκαιρία να τα βρούμε με τους Σκοπιανούς και να πλακωθούμε με τον Ρέντσι, έτσι όπως το έκανε ακριβώς δύο μήνες πριν από σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας. «Θέλω να εκφράσω την ανησυχία μου διότι προχωρεί στις βασικές παραδοχές της κυρίαρχης πολιτικής». Σάμπως το υπουργείο Πολιτισμού κι εγώ δεν ανησυχούμε που «η θόλος του θαλάμου δείχνει να βρίσκεται σε κατάσταση οριακής ισορροπίας»; Και μη δεν παγώνει το αίμα μας που «οι θολίτες στην περιοχή της στέψης παρουσιάζουν άνοιγμα αρμών, σε ικανό βάθος, από την εσωτερική επιφάνειά της»; Εκλασε η νύφη, σχόλασε ο γάμος, γιατί «εκατέρωθεν της στέψης, διαπιστώθηκε σημαντική απώλεια μάζας του υλικού». Δεν είναι η στέψη, είναι η οστεοπενία της γλώσσας αυτή που με τρομάζει το περισσότερον.

Τελευταία Νέα