Το σκηνικό είναι φτωχό. Τα μπάνερ με το κατακόκκινο λογότυπο του PES –του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος –και συνθήματα όπως «Δικαιοσύνη. Αξιοπρέπεια. Αλληλεγγύη. Αυτή είναι η δική μας Ευρώπη» τοποθετούνται στρατηγικά σε γωνίες έξω από την αίθουσα Μελίνα Μερκούρη αρκετή ώρα αφού έχει διαβαστεί από βήματος η πολιτική διακήρυξη της Ελιάς. Ετσι παίρνει λίγο χρώμα ο άδειος χώρος.

ΣΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ. Λίγοι από τους συνέδρους παρέλαβαν μαζί με τις διαπιστεύσεις τους τα κλαδιά ελιάς που μοίραζαν οι διοργανωτές. Στον λευκό πίνακα που έχει στηθεί για να υποδεχθεί τις αυθόρμητες σκέψεις των συμμετεχόντων είναι γραμμένες δύο φράσεις –μάλλον αντιπροσωπευτικές της αγωνίας που δίνει τον τόνο και στα πηγαδάκια: «Το νέο μπροστά!». «Ανατροπή τώρα». Δίπλα στον πίνακα δύο νέοι φορούν κόκκινες μπλούζες με στάμπες «I am in. Are you? PES» (Είμαι μέσα. Εσύ;) μπροστά και «#knockthevotefor@martinschulz» (Ψηφίστε Μάρτιν Σουλτς) πίσω.

Μοναδικό κατάλοιπο των παλιών εποχών, τότε που τα κόμματα σκηνοθετούσαν σαν αμερικανικές υπερπαραγωγές τις εκδηλώσεις τους, ο περιφραγμένος με κορδέλα χώρος που έχει φτιαχτεί ως σκηνικό για τις ζωντανές συνδέσεις των καναλιών. Οι δημοσιογράφοι στέκονται μπροστά από το σήμα της Ελιάς, πάνω σε κόκκινο χαλί. Δίπλα τους μια αληθινή ελιά, σε φυσικό μέγεθος, φωτίζεται από έναν πράσινο προβολέα.

Τα πάλαι ποτέ πρωτοκλασάτα στελέχη του Κινήματος που βολτάρουν στους διαδρόμους είναι τόσο λίγα που ένας μουσάτος κύριος –από το χέρι του οποίου κρέμεται ένα τεράστιο κόκκινο μπεγλέρι –μόλις εντοπίζει τον γραμματέα του κόμματος Νίκο Ανδρουλάκη, πέφτει πάνω του διψασμένος και αρχίζει να φωτογραφίζει τον σπάνιο κομματικό αστέρα με μια μικρή ψηφιακή μηχανή.

Στις τρεις τηλεοράσεις plasma που έχουν τοποθετηθεί εκτός της αίθουσας, για όσους δεν βρήκαν θέση μέσα, εμφανίζεται ο Γιάννης Βούλγαρης. Πολλά κεφάλια στρέφονται προς τα εκεί. Λίγα λεπτά αργότερα στις οθόνες πέφτει μαύρο. «Χωρίς σήμα». Ο ήχος από τα μικρόφωνα παραμένει κρυστάλλινος. Ο ομιλητής υπάρχει στον χώρο ως παρούσα απουσία, περίπου όπως και η κίνηση των 58 που εκπροσωπεί.

«Ποιος μιλάει ρε;» ρωτά κάποιον γνωστό του ένας σαραντάρης. «Ε! Αυτός από τους 58, ο… ». Σε μια παρέα παραδίπλα δεν έχουν τέτοιες απορίες. Αναγνωρίζουν τη φωνή, αλλά τα σχόλια έχουν ελαφρώς ειρωνικό τόνο: «Ωραία τα είπε, αλλά σταυρό δεν θέλει».

Στους διαδρόμους το άγχος δεν κρύβεται. «Πώς τα βλέπεις;», «πώς τα βλέπεις τα πράγματα;», ακούγεται παντού ο αντίλαλος. Τα «δεν ξέρω» και τα «θα δούμε» πλειοψηφούν συντριπτικά έναντι της φωνής που διαβεβαιώνει από ένα τραπέζι της καφετέριας: «Μη δίνεις σημασία στα γκάλοπ. Φοβάσαι και τη σκιά σου! Θα είμαστε πιο πάνω. Πολύ πιο πάνω, σου λέω».

ΥΨΗΛΟ ΦΡΟΝΗΜΑ. Δεν ήταν και η μόνη φωνή κομματικού πατριωτισμού που ακούστηκε στο ΣΕΦ. «Εγώ είμαι ΠαΣοΚ από το ’74 κι έρχεται ο Μπίστης να μου κάνει άλλο ΠαΣοΚ; Τι λες μωρέ;» ωρύεται ένας ασπρομάλλης σε ένα μικρό ακροατήριο που περιλαμβάνει και την Τόνια Αντωνίου. Ενας 70άρης παραδίπλα συντονίζεται: «Το ΠαΣοΚ ρε! Του Αντρέα το ΠαΣοΚ. Είναι προδότες! Πρόδωσαν τις ιδέες μας».

Ακόμη κι αν έβλεπες χωρίς να ακούς τις παρέες στο ΣΕΦ θα ένιωθες την ένταση από τις χειρονομίες και τα τσακισμένα πρόσωπα. Οχι ότι έλειπαν τα ντεσιμπέλ. Μέσα από την καφενειακή βαβούρα ξεχώριζε πού και πού μια φωνή για το πάθος της. Οπως εκείνου του γκριζομάλλη που έδινε την εντύπωση ότι το ίδιο θα φώναζε ακόμη κι αν στο Στάδιο είχε απομείνει μόνος: «Φύγανε αυτοί που είχαν καρέκλες και τις χάσανε», φώναζε. «Εγώ δεν θα φύγω».

Σακίδιο χωρίς μήνυμα

Η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ περιφέρεται στον χώρο με το hands freeτου iPhone κολλημένο στ’ αφτί.Το μαύρο σακίδιο που έχειστην πλάτη της είναι μάλλον άμοιρο πολιτικών συμβολισμών…Η είσοδος του Μιχάλη Καρχιμάκη προκαλεί ενθουσιασμό σε μια παρέα. Σπεύδουν να στηθούν για μια αναμνηστική φωτογραφία μαζί του και να μάθουν τα νεότερα γιατη δικαστική του περιπέτεια.