Είναι βολικοί οι μύθοι. Εχουν την καταπραϋντική επίδραση ενός παυσίπονου. Τον Φεβρουάριο του 2014 οι Αγγλοι πρωτίστως και ο πλανήτης δευτερευόντως συνεχίζουν να μας χρωστούν την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα. Υπενθύμιση που πιστώνεται εξ ολοκλήρου σε ένα γκαγκ του Τζορτζ Κλούνι, ο οποίος κατάφερε να δώσει δεύτερο ρόλο στον Πάνο Παναγιωτόπουλο, την ώρα που το έργο «πολιτισμός» κάνει κοιλιά.

Η Γερμανία, από την άλλη, συνεχίζει να μας χρωστάει το κατοχικό δάνειο (σε μεταπολεμικές δραχμές, έστω), γεγονός που προσφέρει ένα υπερόπλο σε όσους θέλουν να γκρεμίσουν τη «Βαστίλλη του νεοφιλελευθερισμού». Κάθε εταίρος που σέβεται τον εαυτό του είναι πριν από όλα οφειλέτης προς την Ελλάδα. Στη φαντασιακή θέσμιση της Ευρωπαϊκής Ενωσης ο Σόιμπλε χρωστάει στον Νότη Μαριά, ο Σταϊνμάγερ στον Πάνο Καμμένο και η Μέρκελ σε όλους. Οι γερμανοί πολιτικοί οφείλουν να μνημονεύουν τη συλλογική ενοχή περασμένων δεκαετιών, πριν καν ψελλίσουν τα greek statistics. Ακόμη και αν έχουν υποβληθεί πρώτοι στην επίπονη διαδικασία της αυτοκάθαρσης. Να, όμως, που ο Γιόαχιμ Γκάουκ καταφθάνει στο μαρτυρικό χωριό Λιγκιάδες της Ηπείρου «όχι σαν μεσολαβητής για το χρέος ή σαν επόπτης των μεταρρυθμίσεων, αλλά ως Γερμανός», όπως αναφέρει η γερμανική εφημερίδα «Ντι Τσάιτ» στο τρέχον φύλλο.

Είναι, όμως, και επικίνδυνοι οι μύθοι. Εχουν την παραλυτική επίδραση ενός ψυχοτρόπου. Παγώνουν τον χρόνο, την προσωπική ευθύνη και τις απαιτήσεις από το μέλλον. Ενας μύθος αποδείχθηκε η κρατικοδίαιτη κοινωνία των πολιτών. Κάπου μεταξύ «πράσινης ενέργειας» και «τοπικών δικτύων» αποκτήσαμε ένα ακόμη μη κυβερνητικό παραμάγαζο διαφθοράς. Εχουν δίκιο οι ΜΚΟ που δεν θέλουν να τις ρίξουμε όλες στα ξερά. Εχουμε άδικο εμείς που δεν επιλέξαμε τον ρεαλισμό του οικονομικού ελέγχου, αλλά τη μαγεία του Αγίου Μάξιμου του Γραικού.

Τελευταία Νέα