Τον παλιό καιρό ήταν η φιλόλογος, η μοδίστρα, η κομμώτρια, η δασκάλα, η σεκρετέρ, η νοσηλεύτρια, άντε το πολύ πολύ η δοσατζού και η παιδίατρος. Αν παρασυρθώ από τις εντυπώσεις, κινδυνεύω να οδηγηθώ στο επισφαλές συμπέρασμα ότι, στις ημέρες μας, συνώνυμο της γυναικείας καριέρας τείνει να γίνει το επάγγελμα «διευθύντρια φυλακών». Οποιος ρωτάει μαθαίνει. Η διευθύντρια Φυλακών Κορυδαλλού Χαρά Κουτσομιχάλη και η προκάτοχός της Μαρία Στέφη, οι οποίες απασχόλησαν πρόσφατα την επικαιρότητα, δεν είναι οι μοναδικές γυναίκες που διακονούν το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας από μια τόσο ψηλή ηλεκτρική καρέκλα. Υπάρχουν και άλλες ανά την επικράτεια, έχουμε και λέμε: Φυλακή Ιωαννίνων, Αγροτικές φυλακές Κασσαβέτειας, Φυλακή Ανηλίκων Αυλώνα, Αγροτική φυλακή Τίρυνθας, Αγροτική φυλακή Αγιάς Χανίων και ακόμη μία διευθύντρια η οποία μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ του Ψυχιατρείου Φυλακών Κορυδαλλού και της μικρής Φυλακής Κορίνθου. Οι γυναίκες που φτάνουν σ’ αυτήν τη θέση είναι κατά τεκμήριο δημόσιοι υπάλληλοι καριέρας με σημαντικό επαγγελματικό βιογραφικό και ψυχική αντοχή πολλών αστέρων, μην πάει ο νους σας στις γραφικότητες του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου.

Γνώρισα κάποτε μία, αλλά ήμουν ακόμη πολύ μικρή (και πολύ σοβαρή) για να διανοηθώ να της κάνω εκ του προχείρου το ψυχογράφημα. Εφτιαχνε, θυμάμαι, καταπληκτική τυρόπιτα και ήταν μαμά ενός συμμαθητή μου.

Τελευταία Νέα