Αναζήτηση
Με δεδομένο ότι τα έχουμε λύσει όλα πλέον σε αυτόν τον τόπο, αποφάσισα σήμερα να φωτίσω ορισμένα new entries στην πολιτική ζωή της χώρας τα οποία θα μας απασχολήσουν το επόμενο διάστημα και, όπως είναι λογικό, αν δεν δώσω εγώ πρώτος χώρο και φωνή σε αυτά τα πρόσωπα, ποιος θα δώσει;
Αναφέρομαι σε έναν υποψήφιο αρχηγό κόμματος και σε έναν υποψήφιο δήμαρχο Αθηναίων. Ο πρώτος έρχεται από πολύ μακριά –πρόκειται για τον αδάμαστο δημοκράτη αντιφασίστα Στέφανο Τζουμάκα και τον έμπορο, μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή τι ακριβώς, Κώστα Μίχαλο. Ο πρώτος είχε την πρωτοβουλία της δημιουργίας Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ο δεύτερος «ακούγεται» ως πρόταση της Νέας Δημοκρατίας για τον Δήμο Αθηναίων. Οπως ήταν φυσικό, συνομίλησα και με τους δύο.
Με τον Τζουμάκα κατάφερα να καταπνίξω την έντονη επιθυμία μου να του τραγουδήσω, με το που μου απάντησε, το «ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά» –κυρίως διότι αμέσως μετά με κατέλαβε η επιθυμία να πιάσω τα επαναστατικά, του τύπου «πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες» και τέτοια.
Τα κατάφερα, μετά κόπων και βασάνων, αλλά τα κατάφερα. Και άρχισα τις ερωτήσεις, από τις οποίες μου προέκυψαν τα ακόλουθα, τα οποία και μεταφέρω: το κόμμα κάνει πρεμιέρα την Κυριακή το πρωί στην αίθουσα του ΕΒΕΑ, όπου ο Τζουμάκας θα αναγνώσει την ιδρυτική διακήρυξη και θα παρουσιάσει το προσωρινό πολιτμπιρό, το οποίο αποτελείται από «καμιά 15αριά γνωστά στελέχη». Απάντηση στο ερώτημα «ποια είναι αυτά τα στελέχη» δεν έλαβα, πράγμα που το θεώρησα φυσικό, άλλωστε πρεμιέρα κάνει το κόμμα, λογικό είναι να θέλει να εντυπωσιάσει.
Δεν επιθυμεί πάντως να τον αποκαλούν «πρόεδρο», γιατί το κόμμα διαθέτει συλλογική ηγεσία, όπως «συλλογική είναι και η προσπάθεια». Βασικός του στόχος «να ηττηθεί ο νεοφιλελευθερισμός και οι πολιτικές του που γέννησαν τα Μνημόνια και να επανέλθει η διαχείριση της πολιτικής στα χέρια των πολιτικών».
«Δεν είναι δυνατόν να καθορίζει την πολιτική το μεγάλο χρηματοοικονομικό και χρηματιστηριακό κεφάλαιο», μου τόνισε με έμφαση, και συνόδευσε την εμφατική αναφορά με το μνημειώδες, θα το χαρακτήριζα, ερώτημα: «Νομίζεις ότι υπάρχει κυβέρνηση στο Βερολίνο ή στο Παρίσι; Αυτοί (οι κεφαλαιούχοι, δηλαδή) κυβερνούν»…
Ας το έχουν υπόψη τους η Μέρκελ με τον Ολάντ –αυτός ο τελευταίος αν τα καταφέρει να ξεμπερδέψει με το μπάχαλο στα προσωπικά του…
Ευρισκόμενος στο ΕΒΕΑ, έστω και νοερά, άδραξα την ευκαιρία να αναζητήσω τον πρόεδρο του Επιμελητηρίου Κωνσταντίνο Μίχαλο προκειμένου να διαπιστώσω εάν έχουν βάση τα όσα διακινούνται τις τελευταίες ημέρες ότι «ενδιαφέρεται» για τον Δήμο της Αθήνας…
Ξεκίνησα με το κλασικό σε ανάλογες περιπτώσεις «τι μαθαίνω; Ακούγεστε…».
Δεν έδειξε την παραμικρή έκπληξη, ένδειξη ότι και ο ίδιος είχε ακούσει ότι «ακούγεται» (must έκφραση, παραμονές ανασχηματισμού μιας κυβέρνησης, για φερέλπιδες προς υπουργοποίηση βουλευτές). Και επιπροσθέτως, μου το επιβεβαίωσε ασμένως.
–Πράγματι, διακινείται το όνομά μου, αλλά επισήμως δεν έχω κάτι που να το επιβεβαιώνει. Αλλωστε σε κάθε εκλογή κάπου «παίζει» το όνομά μου.
–Σας ενδιαφέρει; Αυτό έχει σημασία.
Και, ναι, τον ενδιαφέρει –σιγά, ποιος θα έλεγε όχι σε μια… προαγωγή;
–Θετικά το βλέπω, δεν σας το κρύβω. Τα προβλήματα της Αθήνας είναι πρωτίστως οικονομικά. Είναι προβλήματα ανάτασης και ανάπτυξης, και εγώ ως πρόεδρος του ΕΒΕΑ το γνωρίζω καλύτερα από τον καθένα…
Στη συνέχεια έγινα κοινωνός της αγωνίας του ότι ακόμη δεν έχει υπάρξει ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του για να το ρίξει στη δουλειά, διότι, «μη νομίζετε, 100 ημέρες απομένουν ώς τις εκλογές, κάποιοι πρέπει να σπεύσουν».
Ελπίζω ότι ο πρόεδρος Αντώνης, ο οποίος σεμνύνομαι να αναφέρω ότι με διαβάζει ανελλιπώς, θα λάβει το σχετικό μήνυμα. Οι καιροί ου μενετοί, όπως θα έλεγε και ο φίλος Αδωνις «αφήστε με να ξεσπάσω μπροστά τις κάμερες» Γεωργιάδης.
Μία όμως, φερόμενη ως υποψήφια για τον Δήμο Αθηναίων, μου τηλεφώνησε χθες για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Πρόκειται για την αγαπημένη Ολγα (Κεφαλογιάννη), η οποία προχθές είχε ψηφίσει υπέρ της άρσης ασυλίας του Ντινόπουλου και αυτός ο τελευταίος νόμιζε ότι η κοπέλα είχε κάνει λάθος. Αμ δε που είχε κάνει λάθος. Γνώριζε πολύ καλά τι ψήφιζε. Οχι πως είχε τίποτε με εκείνον τον Ντινόπουλο, όχι. Οπως μου εξήγησε, «πρόκειται για πάγια θέση που έχω, και την οποία την εφάρμοσα πρώτη στον εαυτό μου. Οταν κάποια φορά πήγε στη Βουλή πρόταση για την άρση της ασυλίας μου, ζήτησα να μην εξεταστεί καν το ενδεχόμενο της μη άρσης, αλλά να την άρουν αμέσως».
–Καλά, τι σας έπιασε εσάς; ρώτησα.
–Τίποτε δεν μ’ έπιασε. Απλώς εγώ πιστεύω ότι ο βουλευτής δεν πρέπει να καλύπτεται από καμία ασυλία, αλλά να αντιμετωπίζεται όπως όλοι οι πολίτες της χώρας, δηλαδή να κρίνεται από τον φυσικό δικαστή.
Αρπα’ την, Ντινόπουλε, τώρα!
Στην Κεντροαριστερά τώρα, εξακολουθούν να ζυμώνονται με… καταιγιστικούς ρυθμούς, του τύπου «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινάει» (λαϊκή σοφία –απαντάται στην Ηπειρο αλλά και αλλαχού). Οπως έχω σημειώσει και παλαιότερα, νομίζω ότι αυτή η ωραία διαδικασία θα συνεχίζεται και μετά τις εκλογές, αλλά μικρή σημασία έχει τι νομίζω εγώ.
Χθες, ας πούμε, στη γνωστή πλατεία, τη λιγότερο γνωστή ως Πλατεία Φιλικής Εταιρίας, συνάντησα παράγοντα του χώρου –εκ των «ζυμωτών» και «ζυμωμένων» –αυτός ανήκει στους πασόκους που μετέχουν στο εγχείρημα της ανασυγκρότησης.
Μου εξήγησε ότι «προχωράμε καλά και σε λίγο θα είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε σε συγκεκριμένα βήματα».
–Πόσο συγκεκριμένα; ρώτησα.
–Να, ας πούμε στην αναζήτηση προσώπου που θα τεθεί επικεφαλής της προσπάθειας στις ευρωεκλογές.
–Κάτι άκουσα για τον Γιαννίτση, πήγα να προβοκάρω τη συζήτηση.
–Κι εγώ για τον Παγουλάτο, μου έκανε ρελάνς.
–Και για Καψή άκουσα, συνέχισα απτόητος εγώ…
–Γιατί, ο Παπαδόπουλος άσχημος είναι; συνέχισε εκείνος.
Κάπου εκεί ανέλαβα την πρωτοβουλία να δώσω τέλος στη συζήτηση. Δεν μπήκα καν στον κόπο να διευκρινίσω για ποιον απ’ όλους τους Παπαδόπουλους μου μιλούσε. Αλλωστε αν πιάναμε την ονοματολογία θα μας έπαιρνε το βράδυ, και έχουμε και δουλειές. Πάντως, μια και το ‘φερε η κουβέντα, έτσι όπως εξελίσσεται το πράγμα να προσέξουν οι μετέχοντες στις διεργασίες να μην είναι περισσότεροι οι wanna be αρχηγοί από τους οπαδούς!..
