Το πρόσφατο κοινοβουλευτικό τζαρτζάρισμα της Λιάνας Κανέλλη με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου είμαι σίγουρη ότι θα γίνει viral οψέποτε εμφανιστεί στο YouTube. Με πιέσατε κι αναγκάστηκα να πάρω κι εγώ θέση υπέρ της πρώτης. Πλην μιας αμελητέας ηλικιακής συμπτώσεως δεν με συνδέει τίποτα με τη βουλευτή του ΚΚΕ. Από προχθές με συνδέει και κάτι άλλο: το γέλιο που έκανα με τη Ζωή όταν η Λιάνα αποφάσισε να τη σταματήσει από τους δερβίσικους στροβιλισμούς της. Στο σχολείο ήμουν πρωταθλήτρια του νευρικού γέλιου. Ιδίως εκεί που αλείφαμε με πίσσα και πούπουλα τον καημένο μας τον φιλόλογο με το «Πέλοψ ο Ταντάλειος ες Πίσαν μολών Οινομάου γαμεί κόρην». Τι να σου κάνει κι ο Ευριπίδης αν έχεις περάσει τέσσερα χρόνια σερί ως αγέλαστος πέτρα; Θα γελάσεις με το παραμικρό γιατί το γέλιο είναι κάπως σαν την αναπνοή. Αν την κρατήσεις όσο οι σφουγγαράδες της Καλύμνου, πάει έσκασες.

Στον ίδιο ψυχικό αυτοματισμό κατατάσσω την καζούρα που επιφύλαξε το φιλοθέαμον κοινό στη βιντεοσκοπημένη εμφάνιση του Χριστόδουλου Ξηρού. Κι αν αντί για την κάρα του Καραϊσκάκη κρατούσε το γνωστό σαρανταπεντάρι; Τι θα λέγατε; Οτι είναι νεροπίστολο ή ότι τόσα χρόνια στο μούσκιο σίγουρα θα ‘χει πάρει υγρασία; Το υπαινίχθηκα θαρρώ και παραπάνω. Το πιο πολύ γέλιο στον Λούκι Λουκ το βγάζουν οι νεκροθάφτες.

Τελευταία Νέα