[Μικροπολιτικός] Ο Μίκης, ο Βενιζέλος και οι άλλοι

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο Μίκης Θεοδωράκης θα βγει από το νοσοκομείο, ακμαίος και υγιής. Γι’ αυτό θα παρουσιάσω κανονικά το θέμα που ανέκυψε γύρω από το πρόσωπό του –δηλαδή για το ενδεχόμενο να είναι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το επισημαίνω για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι τον πρότεινε ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ Βαγγέλης Βενιζέλος. Οχι μία, αλλά δύο φορές στη σειρά. Προ ημερών σε τηλεοπτική συνέντευξη. Τότε κάποιοι είπαν: «Εντάξει, μια κουβέντα είναι». Να, που δεν είναι. Στη συνεδρίαση των κεντρικοεπιτρόπων του ΠαΣοΚ την Κυριακή ο Βενιζέλος είπε επί λέξει:

«Τον Μάρτιο του 2015 υπάρχει εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας που απαιτεί 180 ψήφους για να αποφευχθεί η διάλυση της Βουλής. Αρα χρειάζεται πρόσωπο που ενώνει τον τόπο σε συμβολικό επίπεδο. Ξαναενώνει τον τόπο. Και στην πρόσφατη συνέντευξή μου την τηλεοπτική, ανέφερα ένα πρόσωπο όχι επειδή διεκδικεί τίποτα, αλλά επειδή συμβολίζει αυτό που λέω, τον Μίκη Θεοδωράκη που είναι ένα πρόσωπο ζωντανό, αλλά μνημειακού χαρακτήρα για την εθνική ενότητα».

Ο δεύτερος λόγος για την επισήμανσή μου είναι ότι χθες ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠαΣοΚ Πάρις Κουκουλόπουλος σε ραδιοφωνική του συνέντευξη σχεδόν κατήγγειλε… συνωμοσία σιωπής γύρω από αυτήν την πρόταση. Δήλωσε «έκπληκτος» γιατί «δεν υπάρχει πουθενά στο ρεπορτάζ». Επέμενε μάλιστα: «Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ πρότεινε Πρόεδρο της Δημοκρατίας χθες τον Μίκη Θεοδωράκη. Δεν μπορώ να το διαβάσω πουθενά, δεν βλέπω καμιά αντίδραση».

Τώρα, όποιος γνωρίζει τις σχέσεις Βενιζέλου – Κουκουλόπουλου αντιλαμβάνεται ότι ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ είπε κάτι γιατί ήθελε να προκαλέσει αίσθηση. Και διά του φίλου και εκπροσώπου του το επανέφερε όταν είδε ότι πέρασε χωρίς σχόλια.

Ορισμένοι στο ΠαΣοΚ έλεγαν χθες ότι πρόκειται για προκαταβολική διαφωνία του σε υποψηφιότητες σαν αυτές του Φώτη Κουβέλη ή του Κώστα Σημίτη, που ακούγονται συχνά – πυκνά. Αλλά όποιος δώσει προσοχή στην παρέμβαση Κουκουλόπουλου θα διαπιστώσει ότι αυτό που προτείνει ο Βενιζέλος είναι ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να προέρχεται από τον… αντιμνημονιακό χώρο. Κατά το «θεσμικό κεκτημένο», όπως το λέει, «ο έχων την πλειοψηφία παίρνει την πρωτοβουλία να προτείνει κάποιον που είναι φιλικός προς την άλλη πλευρά» –εξηγώντας ότι το παλαιό δίπολο ΠαΣοΚ – ΝΔ έχει αντικατασταθεί από τους υπέρ και κατά του Μνημονίου. Και επειδή περίπτωση να μην ερμηνεύει σωστά τον πρόεδρό του ο Πάρις δεν υπάρχει, μένει να παρακολουθήσουμε πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η πρωτοβουλία του υπουργού Εξωτερικών και αντιπρόεδρου.

Αφού μιλάμε όμως για τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ να σας ενημερώσω ότι από χθες βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, όπου θα περάσει την εορταστική περίοδο. Στη διάρκεια της οποίας θα διαμορφώσει τις προτάσεις του: για το Μανιφέστο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος και το Συνέδριο των Ευρωσοσιαλιστών που θα γίνει στη Ρώμη με τον καινούργιο χρόνο.

Πρόταση για έρανο

Ημαρτον. Εμπλεξα έναν «άγιο της πολιτικής» με τις εσωκομματικές έριδες του ΠαΣοΚ. Χρέωσα τον εκ Θεσσαλονίκης Αντώνη Σαουλίδη –που ψιλοπλακώθηκε στη συνεδρίαση στη Κεντρικής Επιτροπής με τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη –στον Μίμη Ανδρουλάκη, συνυποψήφιο του υπουργού Υποδομών στη Β’ Αθήνας, ενώ το ορθό είναι ότι ο εν λόγω Σαουλίδης τελεί υπό την επιρροή του γραμματέα του ΠαΣοΚ Νίκου Ανδρουλάκη, χάρη στον οποίο άλλωστε βρήκε και θέση στο Πολιτικό Συμβούλιο.

Στον οποίο γραμματέα, ειρήσθω εν παρόδω, έφθασε χθες επιστολή του βουλευτή Αρκαδίας Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου με την οποία του προτείνει τη διενέργεια… εράνου για να ενισχυθούν τα οικονομικά του Κινήματος. Για την ακρίβεια προτείνει ότι αρχής γενομένης από τον πρόεδρο όλα τα στελέχη του Κινήματος –βουλευτές, ευρωβουλευτές, μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και όσοι έχουν διοριστεί στο κράτος –«να συνεισφέρουμε κάθε μήνα με ένα ποσόν». Δεν νομίζω να τους ενθουσίασε.

Χειρουργικό χτύπημα

Υπάρχει ένα στοιχείο, έγκυρο ως πραγματικό περιστατικό, αλλά στη διακριτική ευχέρεια καθενός ως προς την ερμηνεία του. Το μεταφέρω πάντως γιατί αφορά ένα από τα πρόσωπα των ημερών και για την ακρίβεια τον Μιχάλη Λιάπη, που κατέβηκε ώς το τελευταίο σκαλοπάτι του κακού τη σκάλα με την υπόθεση των πλαστών πινακίδων.

Θυμίζω λοιπόν ότι ο πρώην υπουργός –και πρώην νεοδημοκράτης πλέον –προ οκταμήνου υπεβλήθη σε επέμβαση ανευρύσματος. Πρόσωπο που γνωρίζει τα πράγματα εξομολογείται ότι η εγχείρηση του «άφησε κάτι». Και σε αυτό το κάτι αποδίδει ότι πήρε την πινακίδα που τοποθετούσε στο τρέιλερ του σκάφους του –δηλαδή δεν κατασκεύασε καινούργια –και την κοτσάρισε στο τζιπ με το οποίο συνελήφθη, χωρίς να έχει πλήρη συναίσθηση των ενεργειών του. Οχι πως αυτό τον δικαιολογεί, αλλά έχει τη σημασία του, εφόσον πράγματι η επέμβαση είχε συνέπειες.

Νομίζω ότι κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Η φοβερή και τρομερή Ραχήλ Μακρή δήλωσε χθες σχολιάζοντας τα περί ανεξαρτητοποίησής της και των μελλοντικών προσανατολισμών της ότι είναι «επικίνδυνα ελεύθερη» και στη συνέχεια αποθέωσε τον Βύρωνα Πολύδωρα για την «ιστορική» ομιλία του, προ της διαγραφής του.

Τον αδικεί. Νομίζω ότι η πλέον ιστορική ομιλία του Βύρωνα ήταν το 1997 όταν, ως υποψήφιος πρόεδρος της ΝΔ, βγήκε τρίτος με μόλις 5%. Τότε πήρε τον λόγο και είπε το ανεπανάληπτο: «Σας είπα ότι θέλω την αγάπη σας και όχι την ψήφο σας. Κι εσείς το πήρατε τοις μετρητοίς».