«Οταν γράφεις άσχημα πράγματα τα άσχημα πράγματα συμβαίνουν». Την αποστροφή αυτή του Μισέλ Σιμόν, συγγραφέα αστυνομικών θρίλερ που φοβάται ότι θα τον δολοφονήσουν στην ταινία «Το παράξενο δράμα ή η παράλογη περιπέτεια του δόκτορα Μολινέ», θυμήθηκε ο Αρνό Λεπαρμαντιέ της Μοντ με αφορμή ένα άλλο δράμα: τις ευρωεκλογές του Μαΐου και των φόβο πολλών ότι στο Ευρωκοινοβούλιο που θα προκύψει θα κυριαρχούν οι εθνικιστικές, φασιστικές και λοιπές αντιευρωπαϊκές δυνάμεις.

Αλλά αυτός είναι τελικά ένας φόβος αστείος και παράλογος. Μπορεί το κόμμα της Μαρίν Λεπέν να έρθει πρώτο στη Γαλλία, αλλά σίγουρα δεν θα έρθει πρώτο στην Ευρώπη. Σύμφωνα με την εκτίμηση του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, οι ακροδεξιοί δεν θα ξεπεράσουν τις 90 έδρες. Και έπειτα, είναι διχασμένοι: οι βρετανοί ευρωφοβικοί του UKIP έχουν συμμαχήσει με το πολωνικό Αγροτικό Κόμμα (30 έδρες) αλλά δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με τους φίλους της Λεπέν (40 έδρες) που με τη σειρά της δεν θέλει ούτε να ξέρει τους έλληνες χρυσαυγίτες και τους Ούγγρους του Γιόμπικ (20 έδρες). Στη ριζοσπαστική Αριστερά, σημειώνει ο γάλλος αρθρογράφος, θα συνασπιστούν κάποιοι σκόρπιοι (15 έως 20 έδρες) και οι σύμμαχοι του Γάλλου Ζαν-Λικ Μελανσόν και του γερμανικού Ντι Λίνκε. Συνολικά οι αντιευρωπαίοι, υπό διάφορες μορφές και σχήματα, αναμένεται να φτάσουν τις 160 έδρες από 100 που έχουν σήμερα.

Η εξήγηση αυτής της ευρωπαϊκής αντίστασης στον ευρωσκεπτικισμό βρίσκεται εν μέρει στην ανάμνηση των παλιών φασιστικών δικτατοριών. Γερμανοί, Ισπανοί και Πορτογάλοι δεν ψηφίζουν εξτρεμιστικά κόμματα (αντίθετα με τους Ελληνες που φαίνεται να έχουν χάσει τη μνήμη τους). Αλλα κόμματα που έχουν αρχίσει να υιοθετούν εθνικιστικές θέσεις παραμένουν στο δημοκρατικό τόξο. Πρέπει να σταματήσουμε λοιπόν να προβλέπουμε συνεχώς τα χειρότερα. Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι, Φιλελεύθεροι και Χριστιανοδημοκράτες αναμένεται να πέσουν στις 530 έδρες από τις 615 που έχουν σήμερα. Πρόκειται ασφαλώς για απώλεια δυνάμεων. Αλλά σε καμία περίπτωση για καταστροφή.

Το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται αλλού: στην αδιαφορία των Ευρωπαίων για τις εκλογές. Είναι κι αυτό ένα παράλογο, αν λάβει υπόψη του κανείς ότι όσο αυξάνονται οι εξουσίες των ευρωβουλευτών τόσο μειώνεται η συμμετοχή των πολιτών. Το 62% του 1979 έπεσε κάτω από 50% το 1999, ενώ στις εκλογές του 2009 άσκησε το εκλογικό δικαίωμα μόλις το 42,5%. Και αυτό δεν είναι καθόλου αστείο. Πρέπει να βρεθεί μια λύση. Αυτή θα μπορούσε να είναι η δημιουργία ενός Κογκρέσου, μέλη του οποίου θα είναι ευρωβουλευτές και βουλευτές των εθνικών Κοινοβουλίων. Διαφορετικά, η Ευρώπη θα μπορούσε να ζήσει ένα ακόμη πραγματικό δράμα.

Τελευταία Νέα