Μοιρασμένα τα βλέπω τα πράγματα. Οταν θυμώνουν οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης –οι Ουκρανοί στην περίπτωσή μας –πλακώνουν με τις βαριοπούλες τα αγάλματα του Λένιν ενώ εμείς εδώ, όποτε μας τη βαράει, πάμε με κόκκινες μπογιές και κάνουμε σκατά τη ρεντιγκότα του Τρούμαν. Παλιά τον ρίχναμε μπρούμυτα μέσα στη λιμνούλα με τα βατράχια, αλλά να σας πω και κάτι; Απόκαμα πια να ανησυχώ για την καλοπέραση των αγαλμάτων και λέω να κοιτάξω λίγο την πάρτη μου η οποία καθόλου δεν διαφέρει από τη δική σας. Θα έλεγε κανείς ότι είμαστε τάλε κουάλε στον τρόπο μάλιστα που έχουμε να κλαίμε και να γελάμε, αν και τελευταία έχω αρχίσει να αμφιβάλλω ζωηρά ως προς το δεύτερο. Εγώ, επί παραδείγματι, ευχαρίστως θα προσχωρούσα στην «Πρωτοβούλια των 2», οψέποτε ο Ανδρέας Πετρουλάκης και ο Δημήτρης Χαντζόπουλος το αποφάσιζαν να διεκδικήσουν από κοινού την εξουσία. Γελάω όμως κυρίως με τα χάλια μου, όταν δεν βρίσκω τα πατήματά μου προς το δημόσιο αίσθημα. Σιγά μην πέσεις, θα μου πεις και θα ‘χεις δίκιο. Εδώ στέκεται στα πόδια του κοτζάμ Λαφαζάνης που ξιφουλκεί στη βεβαιότητα ότι το κόμμα του είναι φουλ στους μνημονιακούς πασόκους και εθελοτυφλεί ο έρμος στο γεγονός ότι η μισή δεξιοδεξιά ετοιμάζεται να μετακομίσει προς τα εκεί, λέγε με καραμανλικό για να είσαι μέσα. (γέλια)

Τελευταία Νέα