Προσωπικά, δεν έμπαινα σε δεκαθέσιο λίαρ τζετ όχι δεμένη αλλά ούτε ντυμένη Οτζαλάν με τη μονωτική ταινία πισθάγκωνα. Εχω ένα πρόβλημα με τα εναέρια μέσα συγκοινωνίας που το αντιμετωπίζω κατά περίπτωση, με ειδικά μαντζούνια δικής μου επινοήσεως. Μιας και το ‘φερε η κουβέντα δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω την αεροσυνοδό που μου έκοψε το βήχα όταν το ελικοφόρο της Olympic Air άρχισε να ταρακουνάει τους είκοσι τρεις επιβάτες του. «Κυρία μου, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα» με διαβεβαίωσε, εγώ όμως ούτε που διανοήθηκα να φωτογραφιστώ μαζί της. Απεναντίας, κάθησα σούζα και προσπάθησα να συντονίσω τις ανάσες μου με το στιβαρό τάκα τούκα που έκαναν οι τακουνάρες της πάνω στον τρεμάμενο διάδρομο.

Κι αν ρωτάτε για μένα, εγώ άλλον Σταυρίδη στη ζωή μου δεν γνώρισα εξόν από εκείνον τον παλιό, τον μαυρόασπρο, τον Νίκο. Αυτόν που γνώριζε τον Ρίζο, τον Παπαγιαννόπουλο, τον Βέγγο, τον Γκιωνάκη, τον Αυλωνίτη, τον Μίμη Φωτόπουλο, τη Γεωργία Βασιλειάδου και είχε εντελώς μαύρα μεσάνυχτα από Στουρνάρα και Σαμαρά. Μια άλλη σημαντική διαφορά με τον Στέλιο Σταυρίδη της πρόσφατης ειδησεογραφίας είναι ότι ο δικός μου ήταν φιτίλι Ολυμπιακός, ενώ ο δικός σας ανεβαίνει στον έβδομο ουρανό με την ΑΕΚ του Μελισσανίδη. Χειραποσκευή, μουσαφίρης, λαθρεπιβάτης ή της προσκολλήσεως, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Εξω.