Ενα μικρό ταξιδιωτικό για τη Βενεζουέλα έφτασε για να σηκώσει κύματα Ατλαντικού στο φλιτζανάκι του καφέ. Αφήσανε τη Διβάνη και πιάσανε τώρα τη Σώτη Τριανταφύλλου. Σ’ αυτή τη χώρα η μόνη γυναίκα που μένει στο απυρόβλητο είναι η αγέννητη γυναίκα με την προϋπόθεση να γεννηθεί κάποτε ως αγόρι. Παλιά ήταν η Ρεπούση, η Δαμιανίδη, η Δραγώνα, η Μάτζικα ντε Σπελ, η Κρουέλα ντε Βιλ.

Δεν έχω ιδέα τι γίνεται στη Δαλματία ούτε πώς είναι η ζωή στη Βενεζουέλα. Κι αν θέλετε να ξέρετε, αυτά που γράφει η Τριανταφύλλου για την «εκμετάλλευση των γυναικών» εγώ τ’ ακούω όλα βερεσέ. Ρούπι δεν με μετακινούν από την εμπεδωμένη εντύπωσή μου ότι τα κορίτσια του Καράκας θα συνεχίσουν να σαρώνουν στα διεθνή καλλιστεία κι ούτε πρόκειται να μετριάσουν την ευγνωμοσύνη μου για την ποιότητα φιλοξενίας την οποία αξιώθηκε εκεί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η μόνη αξίωση που έχω από τον εαυτό μου είναι να πάψει πια να φυλοτροπίζεται αλλά αν χρειαστεί, να κάνει την καρδιά του πέτρα . Κάπως έτσι διέγραψα την Ισινμπάγεβα από τη λίστα με τα «αγαπημένα» μου. Τα ομοφοβικά της φληναφήματα ευχαρίστησαν μάλλον τον Πούτιν, πιστεύω όμως ότι δεν άφησαν αδιάφορους τους νοσταλγούς του Φιντέλ Κάστρο, στα μπουντρούμια του οποίου στεγάζονταν και σιτίζονταν δωρεάν οι σεξουαλικώς αντιφρονούντες.

Τελευταία Νέα