Συγγνώμη κιόλας που σας μπλέκω με τα προσωπικά μου, με το πληκτρολόγιο όμως έχω μεταφυσική σχέση. Το αφήνω να με χειριστεί όπως αυτό κρίνει καλύτερα και κατά κανόνα έχει δίκιο. Οταν ξεχύνομαι πάνω του και πληκτρολογώ σαν σίφουνας, με το ένα δάχτυλο (τον δείκτη της δεξιάς), η αριστερά ξύνει εκείνη την ώρα το κεφάλι μου και ξεριζώνει τα μαλλιά μου. Μετά σκύβω, διαβάζω τους οιωνούς με τον τρόπο των αρχαίων. Ανεβαίνω στη συκιά και πατώ στην αχλαδιά, τη δάφνη της Πυθίας πάντως την αφήνω απέξω, γιατί είναι όλο ήξεις αφήξεις και μου τη σπάει. Προτιμώ χίλιες φορές τα χάλκινα τσουκάλια του μαντείου της Δωδώνης που όταν κοπανιόντουσαν μεταξύ τους έβγαζαν, λέει, ένα βουητό σαν αλάνθαστο «διαπασών». Ο ήχος αυτός θα μου πει την αλήθεια αν αυτά που γράφω έχουν πιθανότητα εγκυρότητας ή αν στην τελική είμαι σκέτος ντενεκές ξεγάνωτος. Ενας λόγος παραπάνω που οι ιερείς εκεί δεν έπλεναν ποτέ τα πόδια τους ούτως ώστε να κρατούν καλή επαφή με τη γη. Με το ίδιο γραπτό προσέρχομαι καμιά φορά και στο νεκρομαντείο του Αχέροντα. Μέσα στο υγρό μισόφωτο, του κάτω κόσμου τα στοιχειά και τα τελώνια μασώντας κυάμους, κουκιά τρών’ και κουκιά μαρτυρούν. Να αρτυθώ ή θα πάθω κυάμωση, αιφνίδια δηλαδή αιμολυτική αναιμία που σε πολλές περιπτώσεις είναι θανατηφόρα; Και πού να το ξέρω εγώ αν διαθέτω το κληρονομικό ένζυμο GGPD ή αν θα πάω από υπερβολική δόση αλήθειας; Και για να έχουμε καλό ερώτημα, ποια είναι η αλήθεια αν όχι ο τρόμος του δείκτη της δεξιάς που σας έλεγα πρωτύτερα; Με τέτοιο δάχτυλο δεν ράβεις ούτε κουμπί κι όχι tweet ή status στο facebook ή έπεα πτερόεντα καληώρα.

Αλλοι κοιτάζουν τον αφαλό τους, εγώ όμως προτιμώ να κοιτάζω το δάχτυλο. Τι λες κι εσύ γιατρέ μου; Να το ακουμπήσω πάνω στο καταραμένο πλήκτρο enter ή να το χώσω καλύτερα μέσα στην ξύστρα όπως το ‘κανε ο Ζαν Λουί Τρεντινιάν στην «Ταράτσα» του Ετορε Σκόλα το αισιόδοξο έτος 1980; Πάνε πολλά χρόνια από το 1980 και η Aλήθεια έχει αλλάξει πια γούστα. Εγινε θρασεία, βάρβαρη, μονομερής, ανορθόγραφη και δεν λαμβάνει διόλου υπ’ όψιν το momentum, το χρονικό πλαίσιο δηλαδή εντός του οποίου θα δοκιμαστεί και θα εκπυρσοκροτήσει χωρίς να πάρει κανέναν ο χάρος. Από αυτής της απόψεως κρίνω αψυχολόγητο κι άστοχο το tweet της συγγραφέως και εφιαλτικό το status του καθηγητή-βουλευτή που καλούσε τον λαό να αντιδράσει στον «φόνο». Αν δεν υπήρχε στη μέση ένα άταφο ακόμη πτώμα νέου ανθρώπου, να εκλιπαρεί να βγάλουμε επιτέλους τον σκασμό, θα έγραφα και στα περιθώρια. Τώρα παρακαλώ πολύ αυτή τη σελίδα να τελειώσει και να πάψει πια να μου τρώει το δάχτυλο σαν την ξύστρα του Τρεντινιάν. Μετά από εδώ θέλω να πάρω τα βουνά ξυπόλητη, να κρατήσω καλή επαφή με τη γη όπως το ‘καναν οι αρχαίοι ιερείς της Δωδώνης. Και πού ξέρεις; Μπορεί έτσι να μάθω και κάνα καλό νέο και να σας το πω. Να, ορίστε, αισθάνομαι κιόλας κραδασμούς από χαρές και χάχανα να μου γαργαλάνε την πατούσα. Θα ‘ναι το γέλιο της αρκούδας την ώρα που γλείφει το βαζάκι με το μέλι της ΧΑ. Πώς και δεν το σκέφτηκα;