Το Φελκσούτ είναι ένα τυπικό ουγγαρέζικο χωριό που απέχει περίπου 40 λεπτά με το αυτοκίνητο από τη Βουδαπέστη. Εκεί έφτασε ο απεσταλμένος της «Guardian» Ιαν Τρέινορ για να διαπιστώσει ότι μια τεράστια έκταση έχει μετατραπεί σε εργοτάξιο. Οπως πληροφορήθηκε, κοντά σε αυτό το μικρό χωριό των 1.800 κατοίκων θα κατασκευαστεί ένα προπονητικό κέντρο με έξι γήπεδα και μια ακαδημία ποδοσφαίρου που θα πάρει το όνομα του Φέρεντς Πούσκας. Τι νόημα έχει μια τέτοια κολοσσιαία επένδυση στη μέση του πουθενά; Επιχειρηματικά κανένα. Τυχαίνει, όμως, να κατάγεται από εκεί ο ούγγρος Πρωθυπουργός. Τυχαίνει επίσης να του αρέσει το ποδόσφαιρο. Το μόνο εμπόδιο στο σχέδιο ήταν ένας νόμος. Ο Βίκτορ Ορμπαν τον άλλαξε μέσα σε μια νύχτα.

Στις δημοκρατίες που δεν είναι και πολύ δημοκρατίες η επίφαση της νομιμότητας είναι το άλλοθι της αυθαιρεσίας. Είναι κάτι που γνωρίζουν ο Ορμπαν στην Ουγγαρία, ο Ερντογάν στην Τουρκία, ο Πούτιν στη Ρωσία. Και στις τρεις χώρες η δημοκρατία αρχίζει και τελειώνει με τις εκλογές. Το ενδιάμεσο ανάμεσα στις εκλογικές αναμετρήσεις είναι μια μορφή ήπιας δικτατορίας, μια περίοδος αυταρχικής διακυβέρνησης που περιφρονεί τα ατομικά δικαιώματα, φιμώνει τις ενοχλητικές φωνές και αναλώνεται σε επιδείξεις ισχύος. Οπως παρατηρεί ο βρετανός δημοσιογράφος, ο Πούτιν, ο Ερντογάν και ο Ορμπαν βλέπουν την πολιτική σαν ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, στο οποίο ο νικητής τα παίρνει όλα. Οι αντίπαλοι διώκονται ως εξτρεμιστές, η καραμέλα των ξένων κέντρων που θέλουν το κακό της πατρίδας κάνει την κριτική να φαίνεται ύποπτη και τελικά την καταργεί, η εθνικιστική ρητορική επιστρατεύεται για να ενισχύσει την εικόνα του πατριώτη ηγέτη και να δείξει με το δάχτυλο στην κοινή γνώμη τις «μαριονέτες» των ξένων δυνάμεων.

Υπάρχει κάτι παράξενα οικείο σε όλα αυτά. Εφτιαξε κανένας έλληνας πρωθυπουργός στο χωριό του ακαδημία ποδοσφαίρου «Μίμης Δομάζος»; Μάλλον όχι. Αλλά υπήρξε τουλάχιστον ένας πρόεδρος της Βουλής που τίμησε το δικό του με ένα τεράστιο συνεδριακό κέντρο και ένας υπουργός Πολιτισμού που μετακίνησε τα σύνορα της περιφέρειάς του για να παραδώσει στους συντοπίτες του τη χρησικτησία ενός αρχαίου ναού. Διώκονται στελέχη της αντιπολίτευσης; Ασφαλώς όχι. Αλλά ο δημόσιος διάλογος δηλητηριάζεται από τη ρητορική μίσους, αυτοαναιρείται από ανυπότακτους «πατριώτες» που δείχνουν και αυτοί με το δάχτυλο στην κοινή γνώμη προδότες και Κουίσλινγκ. Η δημοκρατία στην Ελλάδα αρχίζει και τελειώνει με τις εκλογές; Μπορεί και όχι. Αλλά ξεχνάμε πολύ συχνά ότι η δημοκρατία απαιτεί τήρηση της νομιμότητας, σεβασμό των αποφάσεων της πλειοψηφίας, αναγνώριση και προστασία των δικαιωμάτων των μειονοτήτων.

Ο Βίκτορ Ορμπαν δεν μένει εδώ. Αλλά το χωριό του μπορεί να μην και τόσο μακριά όσο νομίζουμε.

Τελευταία Νέα