Αναζήτηση
Την περασμένη Πέμπτη, ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ αυτοπροσώπως είπε κάτι που ήδη γνωρίζαμε: η Ελλάδα χρειάζεται λιγότερη λιτότητα και περισσότερη ανάπτυξη. Κατά την κρατούσα αποκρυπτογράφηση των λόγων του μάλιστα, έστειλε και μήνυμα στο Βερολίνο επί του θέματος. Τι ωραία!
Και μετά; Μετά τίποτε. Γιατί απλούστατα δεν πληρώνει ο Ομπάμα τον λογαριασμό. Η Αμερική δεν συμπεριλαμβάνεται στους δανειστές μας. Ούτε η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη συναρτάται με καμιά Συνθήκη που υπέγραψε με τους Αμερικανούς.
Συνεπώς, η ερμηνεία του ταξιδιού Σαμαρά στις ΗΠΑ σαν προσφυγή στο Εφετείο που κερδήθηκε παρακάμπτει κάτι πολύ ουσιώδες: ότι η χώρα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία λειτουργεί με δικούς της κανόνες. Το θέμα λοιπόν δεν είναι τι λένε οι Αμερικανοί για την Ελλάδα, αλλά τι κάνουν οι Ευρωπαίοι.
Η ρητορική που υποδηλώνει «τώρα έχουμε τον πλανητάρχη με το μέρος μας, τρέμε Σόιμπλε» δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της κοινωνίας, ούτε συμβάλλει στην προσπάθεια εξόδου από την κρίση –γιατί αυτά πάνε μαζί.
Αλίμονο αν θεωρήσουμε ότι μπορεί να «βάλουμε μέσον» την Αμερική για να μας αντιμετωπίσει διαφορετικά η Ευρώπη. Π.χ. να μετατρέψουμε σε εθνικό στόχο το περίφημο νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους, επειδή νομίζουμε ότι θα καθαρίσει για μας ο Ομπάμα.
Ενδεχόμενη μείωση επιτοκίων ή επιμήκυνση το χρόνου αποπληρωμής είναι μια λογική ελληνική επιδίωξη. Αν μιλάμε όμως για το ενδεχόμενο να μας χαρίσουν οι δανειστές μέρος των δανείων βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας νέας συλλογικής χίμαιρας.
Γιατί μια οποιαδήποτε κυβέρνηση στην ευρωζώνη να πει στο Κοινοβούλιό της ή στους πολίτες της ότι μέρος των χρημάτων τους που δάνεισε στους Ελληνες θα χαθούν;
Και αν το πουν ή δεχθούν ευνοϊκότερες ρυθμίσεις αποπληρωμής, δεν θα αξιώσουν νέα περιοριστικά μέτρα –δηλαδή ένα ακόμη Μνημόνιο; Πώς νοείται και κούρεμα και λιγότερη λιτότητα;
Η Ελλάδα τελεί υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο, με χρέος κάπου 310 δισ. ευρώ, ήτοι 165% του ΑΕΠ της και για να επιβιώσει θα δανείζεται για πολύ ακόμη –από τη Μέρκελ και τους εταίρους, όχι από τους Αμερικανούς.
Η μόνη ρεαλιστική πολιτική είναι η στενή συνεργασία με τους Ευρωπαίους για τη δημιουργία προϋποθέσεων που θα οδηγήσουν την ελληνική οικονομία σε παραγωγή πραγματικού πλούτου και αποπληρωμή του χρέους.
Αν το, ωφέλιμο κατά τα λοιπά , ταξίδι Σαμαρά οδηγήσει στο να χάσουμε την επαφή με την πραγματικότητα και να το ρίξουμε στον… αντιευρωπαϊσμό με αμερικανικές πλάτες, στο τέλος θα μας βγει ξινό. Και αυτές τις ημέρες ακούγονται πράγματα που θυμίζουν τη φράση του αμερικανού συγγραφέα Ρον Χούμπαρντ: «Το χειρότερο από το να είσαι τυφλός, είναι να βλέπεις κάτι που δεν υπάρχει».
