Την ώρα της δημοσιονομικής κατάρρευσης, η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης αναδεικνύονται προκλητικά. Αλλά δεν είναι αυτό σήμερα το θέμα μας. Είναι, αντιθέτως, η σχέση της αυτοδιοικητικής νομενκλατούρας με την πραγματικότητα. Συνήθως, επιφανειακή, επιδερμική, φιγουρατζίδικη –κι αστεία. Ακραίο παράδειγμα αυτού του τρόπου, ένα περιστατικό που δημοσιοποιήθηκε πριν από λίγες μέρες: η τιμητική εκδήλωση για τον αυτόχειρα ποιητή Κώστα Καρυωτάκη που οργανώθηκε από τον Δήμο Πρέβεζας και εγκαινίασε τον ετήσιο θεσμό Καρυωτάκεια! Οξύμωρο; Προσδεθείτε.
Ως γνωστόν, ο Καρυωτάκης, δημόσιος υπάλληλος αποσπασμένος στην Πρέβεζα με δυσμενή μετάθεση, αυτοκτόνησε εκεί τον Ιούλιο του 1928. Αν και τα αίτια μάλλον δεν έχουν σχέση με την πόλη, οι στίχοι του ποιήματός του «Πρέβεζα» περιγράφουν την πνιγηρή ελληνική επαρχία της εποχής του. «Θάνατος είναι οι κάργιες που χτυπιούνται / στους μαύρους τοίχους και τα κεραμίδια…».
Ο δήμαρχος Πρέβεζας Χρήστος Μπαΐλης έβγαλε λόγο για τον ποιητή. «Το έργο του αποτελεί διαχρονική αξία ποιητικής και πολιτιστικής δημιουργίας και αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη για όλους εμάς και ιδιαίτερα για τους νεότερους», είπε κάποια στιγμή –αλλά τα ίδια δεν θα έλεγε και για τον Καβάφη, τον Ρίτσο ή τον Ελύτη; Αυτό ήταν ο Καρυωτάκης;
Προφανώς αυτό είναι ο Καρυωτάκης που έχει ανάγκη ο δήμαρχος Πρέβεζας. «Με το έργο του ανέδειξε και πολιτισμό της Πρέβεζας, κι έβαλε ένα ξεχωριστό πετραδάκι στο μεγάλο ψηφιδωτό του πολιτισμού του τόπου μας», περιέγραψε ηρωικά έναν ποιητή της φαντασίας του ο δήμαρχος Μπαΐλης. Δεν έχει καμία σημασία αν ο Καρυωτάκης ταυτίστηκε κάποια στιγμή αρνητικά με την πόλη. Η κοινοτοπία της πολιτικής ρητορικής και το κιτς που αποκρούει το γελοίον του πράγματος τον αποσπούν από αυτή την ταύτιση για να οικειοποιηθούν την ποιητική δόξα του. Και για να μην υπάρξουν αμφιβολίες για τον στόχο, τον Καρυωτάκη δεν παρουσίασαν, έστω εκλαϊκευτικά, οι ειδικοί –με εξαίρεση μια φιλόλογο. Αντίθετα, τον χρησιμοποίησαν για να κάνουν τις δημόσιες σχέσεις τους διάφοροι παράγοντες: ο δήμαρχος, ένας άλλος δήμαρχος, ένας πρώην πρόεδρος φορέα που διάβασε ποίημά του (δικό του, όχι του Καρυωτάκη), διάφοροι τοπικοί παράγοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και του πολιτισμού. Η νομενκλατούρα, που λέγαμε.
Η «Αγωγή του Πολίτη» της Γ’ Γυμνασίου αναφέρει ότι «η συμμετοχή του πολίτη στην εκλογή των τοπικών αρχόντων ενδυναμώνει το αίσθημα της ευθύνης και του καθήκοντός του απέναντι στην κοινωνία». Αστεία πράγματα. Η αυτοδιοίκηση στη χώρα είναι ένα επαρχιακό κακέκτυπο τής ούτως ή άλλως επαρχιώτικης πολιτικής κουλτούρας μας. Τα όρια του κόσμου της είναι τα όρια της πολιτικής περιφέρειάς της. Κι αυτή χρεοκοπημένη είναι.
Τελευταία Νέα